Wolves in the Throne Room en Izah
29 mei 2010, Tivoli de Helling – Utrecht
Wolves in the Throne Room wist in 2009 te overtuigen met hun laatste wapenfeit Black Cascade. Watertandend stond ik dat jaar op Graspop dan ook vooraan om de band het kunstje live te zien doen. Helaas werd het optreden toen verstoord door een soundcheck op de achtergrond. Bijna een jaar later ga ik voor de herkansing in de afgelegen variant van Tivoli.
De avond begint vroeg met Izah, een band van Nederlandse komaf. Zelf was ik nog niet bekend met het werk van het vijftal, maar de review van Jacob Jan over de debuut-EP Finite Horizon/Crevice maakte me wel erg benieuwd.
Izah kan zijn hele repertoire ten gehore brengen. Beide langgerekte nummers van de EP, die muzikaal gezien als een soort donkerdere en zwaardere Cult of Luna klinken, worden ter uitvoering gebracht. Visueel wordt de band bijgestaan door een kleurloze projectie van besneeuwde uitgestrekte landschappen, brandende gebouwen en zwoegende brandweermannen. Deze beelden geven de muziek een hypnotische lading mee, maar sluiten helaas niet aan op de muziek, waardoor de beelden wat willekeurig op me overkomen.
De hypnotische lading weet me echter snel in de muziek te trekken, waardoor ik (en het publiek om me heen) helemaal op weet te gaan in het optreden. Iedereen doet dit op zijn eigen manier. Deze eigen manier van beleving wordt ook weerspiegeld door de bandleden zelf, die allemaal op eigen wijze spelen. Overdreven uitbundig, ingetogen, in zichzelf gekeerd. Het is een vreemd schouwspel. Maar ook een positieve verrassing.
Izah voegde projectie toe om het karakter van de muziek te versterken. Wolves in the Throne Room pakt heel anders uit en kleedt het podium aan met bossen hout, wierrook en een XXL-megapak Xenoskaarsjes wordt van stal gehaald. Niet alleen het podium was bijzonder aangekleed, ook gitarist Will Lindsay. Een jaar geleden leek het een Pierluigi Collina in zwart kloffie. Ondertussen heeft de beste man een goede baard laten staan en is hij gekleed als een amish zonder hoed.
De band vangt het optreden aan met Wanderer Above the Sea of Fog van het laatste album Black Cascade, en meteen raakt het publiek in een trance waarbij staren wordt afgewisseld met een sporadische headbang.
Opvallend is wel dat de band met drie man op het podium staat. Sessiebassist Ross Sewage had verplichtingen met andere bands en kon er helaas niet bij zijn. Hoewel het geluid van de band goed afgesteld staat en daardoor goed uit de verf komt, vind ik het toch een minpunt. De muziek is net iets te ruizig en als luisteraar heb je minder houvast zonder de zwaarde basstonen.
Desondanks is de band in goede doen en is het van begin tot eind genieten. Bij Face in a Night Time Mirror zakt het ietsje in. Maar de snelheid wordt weer goed opgepakt met afsluiter Crystal Ammunition.
Het optreden is erg kort. Na vier (lange) nummers is het kaarsje van de band al rond half elf opgebrand en ontwaakt de zaal uit zijn roes. Ik hoor graag meer, vooral nog een extra nummer van Black Cascade is wat mij betreft erg welkom. Maar helaas. Mooi tijd voor een rit huiswaarts en alle tijd voor een kroegbezoek. Dat dan weer wel.
Link: