Death Angel, Mercenary + supports – Helling, Utrecht
02-04-08, Utrecht
Het legendarische metal gezelschap Death Angel is weer terug op de Europese podia! Ondanks dat de heren hun tour midden in de week startten, wisten ze de Utrechte zaal Tivoli de Helling goed gevuld te krijgen. De Filipijns-Amerikaanse band kwam echter niet alleen.. Samen met drie andere act zou Death Angel er een lange, maar fantastische avond van maken!
Extrema
Het Italiaanse Extrema stond rond de klok van zevenen als eerste op de Tivoliaanse bühne. Ruim twintig jaar zijn deze heren al aan het thrashen, maar een internationale doorbraak zat er toch nog toe niet in. En daar zal de show in de Helling weinig verandering in brengen. Niet dat het gezelschap slecht stond te spelen, zeker niet, alleen er was bijna geen ziel om het te horen! Daarbij zullen de heren bij degenen die wel aanwezig waren maar weinig indruk hebben gemaakt. Qua sound en spel hadden de Italianen de zaken redelijk op orde, maar de nummers waren van het originaliteitniveau Ektomorf: slecht gekopieerd, snel vervelend. De heren vertrokken na een korte setlist dan ook vrij roemloos van het podium; de naam Extrema vertrok ongeveer even snel uit de gedachte. NEXT!
Demolition
Het Oostenrijkse Demolition mocht vervolgens de inmiddels al redelijk volgelopen zaal verder gaan opwarmen met hun death/thrash. Vier albumreleases plus enkele Duitse festivals is in een notendop de carrière de Oostenrijkers, voor wie dit (net als voor Extrema) de eerste echte Europese tour zal worden. Het gezelschap serveerden een zwaardere variant van thrash metal, met name door de death metal-achtige vocalen van de grote gruntende Wolf. Muzikaal was er wederom niet veel nieuws om over naar de huis te schrijven, maar de zwaardere sound van de nummers kwam zeker ten goede aan de sfeer tijdens de show. De half lauwe reacties van de zaal deden daar nog een klein schepje bovenop. Ondanks dat mij weer het gevoel van nodeloze opvulling bekroop, speelde Demolition lang niet slecht en wist toch enige vorm van vermaak neer te zetten. Nu kwam het wachten op het echte werk..
Mercenary
En het eerste echte werk kwam Mercenary. Dit Deense gezelschap heeft de afgelopen jaren met een eigenzinnige combinatie van thrash, death en power metal een flinke schare fans achter zich weten te verzamelen. Onlangs verscheen alweer de vijfde full-length van de heren, Architect of Lies, door collega Bart terecht geprezen als een ijzersterke plaat. Om de complexe muzikale smeltkroes ook live tot een succes te maken is geen eenvoudige opgave en Mercenary had er dan ook duidelijk moeite mee..
Want geheel gladjes verliep het optreden van de heren zeker niet. Vooral bassist en harsh vocalist René Pedersen moest het ontgelden en werd geplaagd door een rebelse strap waarmee meermaals problemen leken te zijn. Op miraculeuze wijze zijn basgitaar balancerend op een knie wist de man echt wel een prima staaltje vocaal werk af te leveren. Iets kritischer kan ik zijn op de lead vocalist Mikkel Sandager, die de cleane en ‘power’ vocals (à la Rob Halford) voor zijn rekening nam. Op plaat laat Mikkel me af en toe al de tenen krommen, tijdens de show gebeurde dat elke keer z’n schelle power stem door de zaal vloog. Lang niet altijd zuiver en zeker met het harde geluid niet erg prettig voor de oren. Vele malen beter waren zijn cleane ‘normale’ stukken; echte rustpunten in het metalen geweld. Dat metalen geweld viel mij overigens wel tegen. De furieuze composities kwamen, hoewel prima gespeeld, live toch een stuk minder sterk over. Men speelde de nootjes op de juiste momenten, maar gaf zich niet volledig over aan de energie van de muziek. Zonde.
Ondanks de kleine minpunten was de show van Mercenary zeker wel de moeite waard. Het is jammer dat de heren niet de tijd kregen goed voor te bereiden en om gedurende de show echt op stoom te komen. Want het klokje tikte; de Denen moesten plaats maken voor de hoofdact. Volgende keer de nodeloze opvulling eruit en een volledige Mercenary show, graag!
Death Angel
Na een coma van tien jaar werd het legendarische thrash metalgezelschap Death Angel in 2001 weer nieuw leven in geblazen. Aanvankelijk alleen voor een benefiet show voor een aan kanker lijdende Chuck Billy (Testament), maar de reacties op de hergroepering waren zo positief dat de heren besloten weer opnieuw samen te gaan thrashen. En gelukkig maar. De reunie leverde in 2003 het ijzersterke album The Art of Dying op, waar dit jaar nog eens het fantastische Killing Season bij kwam. Energiek, strak en retevet; old-school thrash naar grootmoeders recept! Natuurlijk kon een tour niet uitblijven, want live klinkt Death Angel pas écht wreed..
De akoestische intro van het openingsnummer Lord of Hate was de spreekwoordelijke stilte voor de storm die gedurende de rest van de avond door zou razen. En wat voor een storm! Eentje van geweldig strakke en wreedklinkende thrash! De heren van Death Angel speelden vanaf de start tot finish op het scherpst van de snede en geen noot ernaast. De heren gitaristen hadden zowel het nieuwe werk, overigens licht oververtegenwoordigd in de setlist, als het oude werk zeer goed in de vingers zitten. Van Lord of Hate tot de afsluiter Thrown to The Wolves was niet genieten geblazen van ouderwets sterk thrashwerk in combinatie met een energiek stel gitaristen. Zodoende kon je, op de momenten men de kop er niet vanaf probeerde te bangen, ook nog wat om naar te kijken had.
Zanger Mark Osegueda leek eveneens nog verre van uitgerangeerd. Met zijn dreads tot op aarshoogte geeft een vocale prestatie waar je als metalhead ‘hell yeah!’ tegen zegt, fantastisch. De man straalde, evenals zijn medebandleden gedurende de hele show een onvermoeibare energie uit en schreeuwde en zong het geheel richting perfectie. Het geluid in vergelijking tot de rest van de avond op topniveau en de heren van Death Angel haalde er dan ook alles eruit wat erin zat. En het publiek had het ook door, want men ging flink te keer op in de Helling, zeker qua stage diven.
Na een wat middelmatig voorprogramma knalde Death Angel als een razende thrashorkaan uit de Tivoliaanse boxen. Deze heren zijn gelukkig nog niet met pensioen, want wat een show kunnen deze veteranen nog geven zeg! Hulde! Niet te missen deze band!
Links: