Chimaira, The Sorrow, Maroon en Dead Shape Figure in de Melkweg
11-03-07, Amsterdam
Na een jaar touren door de States zijn de heren van Chimaira eindelijk in Europa voor een langverwachte headliner tour. Het Amerikaanse metal(core) gezelschap startte de tour in de Melkweg en gaf samen met maar liefst drie supports een allesvernietigende show in de Amsterdamse zaal!
Dead Shape Figure
Het Finse Dead Shape Figure was bij binnenkomst helaas al weer aan het opruimen, daarom direct door naar de volgende band, The Sorrow
The Sorrow
Aan het Oostenrijkse metalcore gezelschap The Sorrow eer om het publiek rond de klok van acht de zaal echt op gang te krijgen. Vorig jaar lieten de heren met Blessings from a Blackened Sky voor het eerst van zich horen en sindsdien is het gezelschap flink aan het touren geslagen. Moe leken de heren echter niet, want men startte vol enthousiasme; vastbesloten om elke minuut van de korte set goed te benutten. En daar slaagden ze in.
Ondanks dat het muzikaal gezien weinig meer is dan een tweederangs Killswitch Engage rip-off, stond de band live lang niet zo slecht te spelen. Zanger Mätze staat vocaal sterk en wisselt moeiteloos tussen screams en cleane zang en de heren gitaristen beuken er stevig op los. Het publiek bleef er aanvankelijk rustig onder, maar kreeg na de zoveelste ‘CIRCLE PIT!!’ van Mätze toch redelijk de smaak te pakken. Echter tegen die tijd was het heerschap alweer door de korte setlist heen en moest er plaats worden gemaakt voor de volgende band. Prima support act om de avond mee te beginnen.
Maroon
Het Duiste Maroon kan anno 2008 eigenlijk niet meer als een diehard core band beschouwd worden. De heren laten zich sinds When Worlds Collide (2006) en de daaropvolgende plaat The Cold Heart of the Sun (2007) steeds sterker beïnvloeden door meer melodische metalsoorten. En dat is live goed te merken. Het ongegeneerd beuken van The Sorrow wordt vervangen door een thrash-achtige sound met aanmerkelijk meer melodielijnen en, niet geheel onbelangrijk, echte gitaarsolo’s! De heren hadden weliswaar een minder strak geluid dan hun voorgangers, maar wel sterkere nummers met veel verder ontwikkelde inhoud.
Na wat gerotzooi met de microfoon kon dan ook zanger Andre Moraweck van zich laten horen. De man had driemaal de energie van zijn voorganger, die zich al aardig liet gelden, en kreeg de voor driekwart gevulde Melkweg voor het eerst echt aan de gang. De ‘MOSH PIT!’ en ‘CIRCLE PIT!’ van Moraweck brachten duidelijk meer liefhebbers naar het (voor)midden van de zaal. Zowel vocaal als muzikaal waren de heren stukken agressiever en energieker dan hun voorgangers, waardoor de set werkelijk voorblij vloog. De heren hadden voor ondergetekende nog wel even mogen blijven staan toen de woorden ‘This is our last song’ klonken, maar de hoofdact was in aantocht..
Chimaira
De heren van Chimaira hebben zich de afgelopen jaren sterk laten gelden. Vooral met de albums Impossiobillity of Reason en Ressurrection hebben de Amerikaanse headbangers vele fans binnen en buiten het metalcore genre kennis laten maken met een dosis ijzersterk metaal. Het gezelschap heeft zich in het afgelopen jaar (sinds de release van Ressurection) vooral de Amerikaanse podia onveilig gemaakt, maar begint vanavond aan de start van een headlining tour. Let the ressurection begin!
Het duurde even voordat de heren eindelijk op de bühne stonden, maar vanaf dat moment kon het moshen echt beginnen. Alhoewel? Chimaira start met wat technische problemen waardoor de vocalen van Mark Hunter nauwelijks boven de verstoorde geluidstrillingen uitkomen. Echter niet iedereen leek daar veel aandacht aan te besteden, want de waar de mosh/circle pits bij de vorige bands aanmoediging nodig hadden, ontstonden ze bij deze heren op natuurlijke wijze.
Gelukkig kreeg het Amerikaanse gezelschap de zaken zowel geluids- als speltechnisch na enkele nummers al weer goed op de rails. De ramkoers van Chimaira kon hervat worden. Met een allesomvattende en uiterste sound verdoemden de heren al het voorgaande muzikale geweld tot de ver afgelegen hersencellen. Vooral bij nummers als Worthless en Nothing Remains blijkt hoeveel sterker dit gezelschap is dan z’n voorgangers als het gaat om uitvoering van en performance bij de nummers. Men wisselde om en om nieuw en oud werk af, maar de agressieve energie van de muziek bleef onverminderd de zaal in gestuurd worden. Ondanks dat Chimaira stukken langer de tijd kreeg dan The Sorrow of Maroon, joegen de heren hun setlist er nog zo doorheen. Voordat de aanwezigen erg in hadden was het al tijd voor de afsluiter Ressurection; de single van het gelijknamige album. Het technisch gerotzooi van het begin was tegen die tijd allang vergeven en vergeten en het was tijd om nog een laatste keer flink te keer te gaan.
De heren startten de show vrij matig, maar hebben zich in de loop van de set meer dan gerevancheerd. Waar ze op Graspop maar een matige indruk op mij achterlieten, hebben ze me deze avond wel weten te overtuigen. Vette liveband, zeker de volgende keer weer aanwezig.
Links