Behemoth, Suicide Silence en Devilish Impressions
2 februari 2008 – Baroeg, Rotterdam
Behemoth is een band die een reputatie heeft als live band. Afgelopen oktober moest ik er ook aan geloven toen de band een fantastische show neerzette in de Kade te Zaandam. Ik vond het dusdanig voor herhaling vatbaar dat ik de eerstvolgende mogelijkheid dat Behemoth ons kikkerlandje weer aandeed meteen aangreep. Dit keer week de reis voor mij en collega Viktor uit in de richting van de Rotterdamse Baroeg.
Helaas werd mijn geduld redelijk op de proef gesteld bij de ingang, waar een tergend langzaam schuifelende rij zich naar binnen probeerde te werken. Duidelijk was dat aardig wat mensen onder hun steen vandaan gekropen waren om Behemoth te zien. Opvallend was ook dat er aardig wat mensen voor de tweede band van de avond gekomen waren. Ondanks de kinderziektes van een Baroeg die net een roerig jaar achter de rug heeft, kon dat mijn humeur echter niet aantasten en een biertje of twee later was ik de kou van buiten alweer vergeten.
Devilish Impressions
Het spits werd afgebeten door de Poolse formatie Devillish Impressions. Het vijftal timmert net een paar jaartjes aan de weg met een combinatie van black metal met hier en daar wat deathmetal invloeden en heeft twee full-length cd’s op hun naam staan. Het nadeel van veel Poolse bands die binnen dit genre opereren is dat ze praktisch allemaal klinken als een mislukte kloon van hun collega’s Vader of Behemoth. Ook Devilish Impressions is geen uitzondering, vanaf de eerste noot was meteen duidelijk dat deze band zijn invloeden vooral uit het Behemoth-vaatje tapt.
Ik moet zeggen dat ik niet bepaald onder de indruk was van de show. De band had te kampen met een matig afgesteld geluid, de toetseniste kwam totaal overbodig op mij over en de originaliteit was heel erg ver te zoeken. Werkelijk alles was afgekeken van Behemoth en een stuk minder uitgevoerd. Gelukkig kreeg de band vooral dankzij het enthousiasme van frontman Quazarre nog een paar hoofden vooraan aan het bangen. En ik moet ook toegeven dat het laatste nummer (I am the son of God) toch best aardig klonk. Maar achteraf voelde ik me niet bepaald een rijker mens na het korte optreden.
(Joris)
Suicide Silence
Met de tweede band van de avond was ik totaal niet bekend. Maar mijn interesse was zeker gewekt, gezien het feit dat er toch aardig wat volk op pad was gegaan voor deze Amerikaanse formatie. Toen de band echter het podium betrad kon ik niet voorkomen dat mijn wenkbrauwen zich in een gefronste positie plaatsten. Vooral het uiterlijk van zanger Mitch Lucker verraadde dat de band een vreemde eend in de bijt ging worden tussen het black- en deathmetal geweld.
En inderdaad, de band trakteerde het publiek op een ongestructureerde partij deathcore. Aanvankelijk dacht ik dat het hier om een grap ging, want hoewel de lage grunts wel aan te horen waren klonken de screams van de frontman als een tienermeisje voor een Backstreet Boy. Maar nadat de frontman het publiek met droge ogen vertelde blij te zijn voor het eerst in Duitsland te mogen optreden, was het mij duidelijk. Was dit maar een grap…
Vreemd genoeg waren er aardig wat mensen vooraan in de zaal te vinden die helemaal uit hun dak gingen van het geraas van de band en zelfs een flinke pit startten tussen de pilaren van de Baroeg. Ik hield het echter niet langer dan een nummer of vier vol. Core is niet mijn afdeling en iedere keer weer stranden mijn verwoede pogingen er iets in te horen weer bij de bar achterin de zaal. Maar vooral deze core trok ik bijzonder slecht. Ik snap ook echt niet wat deze band te zoeken had tussen het Poolse metalgeweld. Ik geloof dat ik voortaan eerder teken voor een avondje origami, dan dit nog een keer live te moeten aanhoren.
(Joris)
Behemoth
Het geluid was vol en helder deze avond, zeker voor Baroeg-begrippen, en ook Behemoth mocht hiervan profiteren. De vorige keer dat ik deze Polen live zag was ook in Baroeg, maar dan wel een jaar of vijf geleden. En in die jaren heeft Behemoth toch wel hun beste platen uitgebracht. Ik was dus zeer benieuwd wat ze ervan zouden maken, zeker nu het geluid vrij optimaal was.
En ja hoor, de heren deden niet onder aan de verwachting. Frontman Nergal was goed bij stem en ook de backingvocalen mochten er wezen. Maar het meest imponerende waren toch echt de immense blastpartijen van drummer Inferno. Zelden heb ik een drummer zo sterk live aan het werk gezien. Inferno domineerde het optreden van Behemoth dan ook behoorlijk. Maar de rest van de bandleden deden hun kunstjes ook zeker niet onaardig. Solo’s werden perfect uitgevoerd en de nummers werden in principe naadloos neergezet. Al zaten er later in het optreden een paar kleine slordige momenten waarbij de muziek een tikje een rommelige brei werd, maar dat herstelden de heren vrij snel. De meeste nummers die ten gehore werden gebracht waren natuurlijk afkomstig van de albums Demigod en The Apostasy en het nummer Slaves Shall Serve passeerde ook de revue. De band had echter ook tijd ingeruimd voor oudere nummers als Antichristian Phenomenon en Christians to the Lions en echte oudjes als From the Pagan Vastlands en Summoning of the Ancient Gods.
Ja, ik kan zeker spreken van een zeer geslaagd optreden; goed geluid, een uitstekende drummer, leuke setlist en een band die haar nummers vol enthousiasme en goed neerzette.
(Viktor)
Links