Je kunt haast geen leuker nieuws krijgen aan het begin van het nieuwe jaar. Het Japanse Mono bestaat twintig jaar en brengt de tiende langspeler uit, met als titel Nowhere Now Here. Dat betekent niet enkel een nieuwe, intense tocht door de post-rocklandschappen die door deze Japanners als geen ander gebouwd worden, maar ook een tour waar dit alles nog eens dubbel zo hard naar binnen komt. Dat was althans het geval met de platen die het gezelschap de afgelopen jaren uitbracht. Met Rays of Darkness en Requiem For Hell leek er reeds een kentering te zijn in het muzikale weefsel van dit viertal, met nummers die vol hardere stukken zaten en waar de trip behoorlijk duister werd. Sinds deze release heeft de band een nieuwe drummer, Dahm Majuri Cipolla, maar veel verandert dat niet aan het concept. Meer zelfs, het is meteen duidelijk dat deze man zijn weg binnen de stijl van deze groep al goed gevonden heeft en verbluffende elementen toevoegt.
Uiteraard kunnen deze Japanners die ontwikkelingen van de laatste jaren niet weglaten op deze nieuwe telg. Na opener God Bless trapt de band af met After You Comes The Flood en meteen is het duidelijk dat Mono weer kwaliteit aflevert. Luister dit met oortjes en voel jezelf verdwijnen in deze draaikolk aan duisternis die opnieuw zo vakkundig wordt opgebouwd. Bij de climax staat meteen het haar op mijn rug overeind en eigenlijk is deze plaat dan nog maar een goede vijf minuten bezig.
Met Breathe krijgen we de eerste vreemde eend in de bijt. Bassiste Tamaki laat voor het eerst haar stem horen en dat zorgt voor een heerlijk effect. Niet dat je haar meteen een geweldige zangeres kan noemen en ook niet omdat haar Engels zo goed klinkt, maar wel omdat het zo goed past bij dit wazige en rokerige geheel. Je verzinkt een dikke vijf minuten in dit melancholische rustpunt, maar het moet wel gezegd dat deze track iets meer tijd vraagt dan de rest. De titeltrack die erop volgt, is meteen weer een hoogtepunt op deze plaat en komt ook vanaf de eerste luisterbeurt sterk binnen. Dat komt omdat ook hier weer een prachtige opbouw aanwezig is en het zachte begin stelselmatig omgevormd wordt tot een atmosferische krachtpatser met gitaarpartijen waarop je heerlijk kunt wegdromen. De droom is er echter geen zoals die door menig andere band binnen dit genre wordt voorgesteld, want Mono toont zich heer en meester van licht en duisternis, van orde en chaos, van stilte en geweld.
Far and Further zorgt even voor een rustpunt dat een fan van de laatste plaat van Alcest wellicht enorm zal waarderen, om vervolgens over te gaan naar het langere Sorrow dat erg mooi volgt op de stijl van het vorige lied. Fijne postrocktintels en opnieuw een magistrale opbouw waarbij Cipolla ook laat horen dat zijn drumstijl erg mooi past bij het dromerige theater dat door de gitaristen wordt aangereikt. Nadat Tamaki ook op deze plaat weer even wat pianotoetsen heeft aangeraakt op Parting, komt Meet Us Where The Night Ends op ons af: een iets langere track die erg zweverig binnenkomt en ook halverwege nog wat klimt in atmosferiek. Misschien is dit de track die het meest repetitief is op deze nieuwkomer en daarom misschien wat sneller geskipt zal worden, maar ongetwijfeld een heerlijk dromerige sfeer weet te creëren live. Vooral tegen minuut zeven is hier sprake van een opbouw die kippenvel geeft en door geen enkele andere band op deze planeet kan gebracht worden.
Nog een keer uitblazen op het korte (en ietwat overbodige) Funeral Songs, om vervolgens te genieten van het ongelooflijk mooie Vanishing, Vanishing Maybe. De tussenslaagjes van de drum klinken geweldig betoverend op het akoestische geheel en de harmonieuze golven die doorheen de gitaartokkels vloeien, creëren een zee van rust die dit keer niet overgaat tot een tsunami, maar een mooi en sereen einde breit aan deze plaat. Wat een verschil met het eind van de vorige plaat.
Het is ongelooflijk moeilijk om een geniaal werk als dit te quoteren, dus moet ik het doen met de impact die het op dit moment heeft op mij. Als ik het vergelijk met 2016, dan komt dit veel sterker binnen, maar misschien komt het omdat het minder gewaagd klinkt dan Requiem For Hell. Mono heeft op tour met Neige duidelijk wat liggen brainstormen, maar heeft er uiteraard een eigen stem aan gegeven, met daaraan gekoppeld de duistere dreiging die ook op de vorige platen aanwezig was, maar die hier wel minder overheersend is. Haast elk van deze nummers benadert de perfectie, met drie tot vier nummers die je ongetwijfeld kippenvel bezorgen als post-rockliefhebber. Mogelijk tel ik er nog wat punten bij tegen het eind van dit jaar, als dit viertal deze nieuwe nummers ook voor mijn ogen gebracht heeft.
Score:
90/100
Label:
Pelagic Records, 2019
Tracklisting:
- God Bless
- After You Comes The Flood
- Breathe
- Nowhere, Now Here
- Far and Further
- Sorrow
- Parting
- Meet Us Where The Night Ends
- Funeral Song
- Vanishing, Vanishing Maybe
Line-up:
- Takaakira Goto – Gitaar
- Hideki Suematsu – Gitaar
- Tamaki Kunishi – Bas, Gitaar, Piano
- Dahm Majuri Cipolla – Drums
Links: