Interview met Lindsay van Cradle of Filth
Het is één van de zomerse sensaties geworden, de nieuwe plaat van Cradle of Filth. De fans hebben er ongetwijfeld lang op gewacht, maar de nieuwe valt zeker ook in de smaak bij heel wat andere luisteraars. Omdat Dani Filth een bezige bij is, kreeg ik hem niet te strikken voor een interview. Ik vond het echter erg verfrissend om te spreken met Lindsay, één van de nieuwere leden binnen de befaamde Britse band.
Dag Lindsay, hoe gaat het? De laatste keer dat ik Cradle of Filth zag was enkele weken geleden op Graspop Metal Meeting in België, met een erg goede show. Wellicht zelfs de beste show die ik op het festival te zien kreeg. Jij bent een van de nieuwere leden binnen een van de grootste metalbands op deze planeet. Hoe ben jij aan de top geraakt van wat vaak ‘het internationale bedrijf Cradle of Filth’ genoemd wordt? Ik zag dat je van Canada afkomstig bent?
Hey! Erg bedankt dat je de tijd neemt om dit interview af te nemen met mij, en bedankt! Ik ben blij dat je van de show genoten hebt.
Ik heb gewoon erg veel geluk gehad. De band had me opgemerkt via een gelegenheid die verder kwam uit de oude online-kring die bekend stond als Eve’s Apple. Het was een groep zangeressen die artikels schreven en vrijwilligerswerk deden. We zijn er al een tijdje mee gestopt, maar we houden nog wel contact. Toen die groep nog bestond werd mijn vriendin Melissa Ferlaak (ex-Visions of Atlantis, My Eternal) eerst het podium aangeboden, maar ze stelde toen mij voor en ik ben haar daarvoor mijn eeuwige dank verschuldigd.
Aanvankelijk werd ik ingehuurd door de band als tijdelijke live-artiest, maar alles veranderde toen Dani me wat beter leerde kennen, en vandaag staan we hier. En dat klopt, ik ben Canadese. Ik reis dus het verst om naar alle optredens te gaan en de band te ontmoeten, maar het is het zeker altijd waard.
Ik merkte ook dat je actief bent in een andere band, Daedalean Complex, waar je zangeres bent maar geen instrument bespeelt. Was het moeilijk om je aan te passen en zowel te zingen als een instrument te bespelen op een podium? En vooral: was het niet moeilijk om je te integreren binnen een band die al twee decennia bestaat?
Ik zing en bespeel vele instrumenten reeds sinds zeer jonge leeftijd, dus het was zeker niet moeilijk. Voor Daedalean Complex was ik enkel een gastzangeres tijdens de studio-opnames en soms doe ik eens een optreden met hen. Ik speel in mijn soloproject Schoolcraft ook piano en harp terwijl ik zing. Ik herinner me wel dat ik mezelf verplichtte om te leren zingen bij het spelen op zeer jonge leeftijd. De truc is om gewoon dat deel van je hersenen te laten werken dat je in staat stelt om de twee te combineren. Vanaf het er een keer goed in zit, is er niets meer aan.
Vrouwen kunnen natuurlijk van nature uit goed multitasken. Je bent ondertussen dus ook deel van deze nieuwe Cradle of Filth waarbij de helft Brits is en de andere helft internationaal. Het lijkt me een erg moeilijke manier om muziek te schrijven, of gebeurt dit vooral in Groot-Brittannië? Hoe gaan jullie in de praktijk eigenlijk aan de slag als internationale muzikanten om te creëren wat op dit nieuwe album staat?
Erg, erg veel, lange emails: dat is ons geheim! Het is een pak werk en er zijn zoveel dingen die ik liever zou doen dan het beantwoorden van emails op dagelijkse basis. Maar ik praat en werk wel graag met de heren, dus zij vormen uiteraard mijn stimulans om in contact te blijven. Het blijft gewoon spannend voor ons allemaal en dat is iets wat we gemeenschappelijk hebben.
Wat is, naar jouw gevoel, het verschil met deze Cradle of Filth en die van enkele jaren geleden? Wat hebben de nieuwe gitaristen, samen met jou, bijgedragen aan de chemie van de band?
Ze waren van meet af aan erg respectvol en dankbaar. Ze zijn erg blij dat ze erbij horen en ik denk dat ze nog steeds een beetje in shock zijn en er niet bij kunnen wat er allemaal op een jaar tijd veranderd is voor hen. Het zijn uiteraard erg getalenteerde kerels, maar ook erg fijne mensen. Ik praat erg graag met hen en hun gezelschap. Het zijn teamspelers en willen wat het beste voor de band is, waarbij het niet uit maakt wat de volgende stap is. Ik denk dat Cradle dat echt nodig had. We hadden nood aan een volledige line-up met actieve leden die zich bezig hielden met alle onderdelen binnen de behoeftes en vooruitgang van de band.
Nu we het hebben over de chemie van de band. Ik hoor nog steeds heel wat kwaaie reacties over het feit dat Cradle of Filth ‘gewoon geen blackmetal meer speelt’. Ze bekijken jullie dus vaak als een blackmetalband die het verkeerde pad opgegaan is, terwijl jullie je niet naar voren schuiven als zijnde een blackmetalband. Waarom blijven ze dit denken? Is het omwille van die duistere atmosfeer die altijd deel geweest is van jullie band? Ben je die reacties beu?
Ik geloof, volgens mijn eigen onderzoek, niet dat we ooit een blackmetalband geweest zijn. Ik denk dat, als ze kwaad zijn, het vooral draait om de oude atmosfeer van de eerste platen die verloren is gegaan door de kwaliteit van de productie. Zoiets kunnen we niet meer produceren vandaag. Alles draait gewoon rond de kwaliteit van het product waardoor ik het onmogelijk acht om terug te gaan naar die tijd.
Dat gezegd zijnde deel ik wel een soortgelijk gevoel als het gaat om mijn favoriete artiesten. Bands veranderen en dat kunnen we niet veranderen of ontlopen. Ik kan hen enkel aanraden om het nieuwe album te proberen en hopelijk horen ze een kleine heropleving van het oude.
De donkere sfeer zit in elk geval goed op het nieuwe album Hammer of The Witches en dat brengt me bij jullie thematiek. Ik las in een interview dat een deel van jullie opnamebudget uitgaat naar leesmateriaal en daar stelde ik me wat vragen bij, vooral omdat ik zelf wel aardig wat lees. Misschien was het meer een vraag voor Dani, maar jij kan ongetwijfeld wel wat vertellen over de manier waarop hij werkt. Leest hij veel om deze ideeën uit te werken? Hoe kwamen jullie tot het thema van de plaat en werkt hij dit samen met jullie uit? Het is vooral interessant om dit aan jou te vragen omdat jij ook wat teksten voor je rekening neemt.
Oh, haha! Budget aan leesmateriaal? Ik ben er vrij zeker van dat Dani het boek al in zijn bezit had dat hem inspireerde en uiteraard kan je online haast alles gratis vinden in deze tijd. Dani leest meestal een boek of twee terwijl we op tour zijn, terwijl hij luistert naar soundtracks van films en emails beantwoordt om het Cradle-schip in beweging te houden.
Ik weet dat Dani deze nummers schreef als een groep kortverhalen die bij mekaar horen, hoewel we niet het doel hadden om van dit nieuwe album een conceptalbum te maken. We hadden het samen over de thema’s die we voor het nieuwe album moesten aansnijden en we vonden dat een terugkeer naar onze oude occulte thematiek en hekserij het best aanvoelde. Dus toen hij de heksenvervolging koos als de voornaamste inspiratie was ook alles duidelijk en kwam alles samen.
Ik nam eigenlijk niet deel aan het schrijven van de lyrics op dit album, hoewel ik er zelf wel vorm aan gegeven heb. Maar ik keek ze wel een paar keer na voor hem. Hij weet echter altijd precies wat hij moet doen en heeft mijn feedback eigenlijk niet nodig. Hij is een erg getalenteerd schrijver.
Nu we het even over boeken hadden: vorige maand las ik een biografie van Behemoth. Aan het eind van het boek, toen Nergal de vraag gesteld werd wat de toekomst van de band was, vond ik het antwoord verrassend. Hij zei dat het, na twintig jaar en tien album, niet verschrikkelijk zou zijn als dat ook meteen het einde was van de band. Om te stoppen op je hoogtepunt. Is dat een idee dat ook leeft binnen een band als Cradle of Filth, die ongeveer ook zo lang bestaat als Behemoth?
Ah, maar wie weet waar hij het juist over heeft. Hij kon het bedoelen in de zin dat sommige mensen na verloop van tijd geen inspiratie meer hebben voor bepaalde projecten en een pauze nodig hebben, of hij kon het gewoon om de publiciteit gedaan hebben. Ik weet absoluut niet wat zijn bedoeling was. Ik zie ons met Cradle of Filth in elk geval niet gauw vertragen. We hebben allemaal honger en willen meer doen, meer schrijven en willen terug die status van een goede en theatrale live band. Het zal niet van vandaag op morgen gebeuren, maar we werken er wel hard aan en zullen het proberen.
Mooie woorden. Dus kan ik daaruit afleiden dat jullie na twaalf albums, als band en als individuele artiesten, nog steeds ambities hebben? Kijken jullie nog echt uit naar iets? Misschien nog een coverlied? Misschien iets wat de band nog nooit eerder gedaan heeft? Of misschien zijn de dingen die jullie samen doen genoeg om naar uit te kijken?
We hebben een pak plannen en ambities om grootse dingen te doen, maar ik kan niet te veel zeggen op dit moment. Ik zou erg graag wel nog een coverlied doen met Cradle of Filth, absoluut! Ik vind het zelf nog steeds erg spannend en ik voel me erg verbonden met deze band en met alles waar we aan werken. Mijn toekomstige droom en hoop is dat ik met Cradle een live-DVD kan opnemen en dat we live spelen met een koor en orkest. Die plannen zijn er nog niet, maar ik kan altijd dromen.
Daarnaast heb ik nog steeds mijn solo-project Schoolcraft, waarbij het echt jeukt om het nieuwe materiaal op te nemen en uit te brengen. Het is veel te lang geleden dat ik me daarop kon richten. Als ik wat vrije tijd heb dan ben ik met heel wat demo-versies bezig en mijn grootste droom is om het allemaal op een full-length te krijgen. Ik heb gewoon nog niet de tijd gehad om die bal aan het rollen te krijgen, maar dat komt spoedig wel allemaal goed.
Links: