Interview met Hail of Bullets
De veldtocht van Hail of Bullets heeft zich sinds het ontstaan in 2006 als een
ware zegetocht ontplooid. De ijzige vlakten van de Russische steppe waar de band
op het debuut vertoefde zijn op het tweede album ingeruild voor de niet minder
dramatische lokaties van Oost-Azië en de Stille Oceaan. Het Japanse keizerrijk
maakte het de geallieerden daar knap lastig alvorens Japan in augustus 1945 voor
het eerst in zijn geschiedenis een nederlaag leed. Het is dit decor waartegen
Hail of Bullets zijn tweede langspeler op de mensheid loslaat. Gezien de
reacties in de pers is de zegetocht nog lang niet ten einde. Drummer Ed Warby mag uitleggen waarom.
Hoe zijn de reacties op de plaat tot nu toe?
Vrijwel unaniem super! Ik zou persoonlijk al tevreden zijn geweest met "net zo
goed als de vorige", maar de meeste reviews schatten deze zelfs een tikje hoger
in, wat natuurlijk geweldig is om te horen als je zo lang en hard aan een plaat
gewerkt hebt.
Voelden jullie geen enorme druk na het succes van het debuut?
Uiteraard, zonder nou te zeggen dat het een meesterwerk was dat nooit meer
overtroffen kan worden, is het best lastig om zo’n succesvol debuut op te
volgen. Aan de andere kant is dat niet iets waar je je druk om moet maken als je
aan een plaat begint, uiteindelijk kun je niet meer doen dan je best. We zijn
pas gaan opnemen toen we zelf 100% tevreden waren met de songs en de opzet van
het album, ik heb bewust niet naar de vorige geluisterd om mezelf niet onnodig
in een krampachtige houding te plaatsen. Pas bij het mixen hebben we hem er even
bij gepakt om te kijken of we op de goede weg zaten, maar daar was ik al snel
van overtuigd. Ik ben gelukkig enorm kritisch op alles wat ik doe, en ik vond
dan ook dat …Of Frost And War op genoeg punten royaal verbeterd kon worden. Wat
naar mijn idee overigens aardig gelukt is!
Hoewel de stijl dezelfde is gebleven, is sfeer op On Divine Winds toch
wezenlijk anders dan op het debuut. Was dat een bewuste keuze?
Jawel, de sfeer op …Of Frost And War werd grotendeels bepaald door het grauwe onderwerp, de
vreselijke kou, de modderige slagvelden enzovoorts. Bij de Pacific zie ik toch andere
dingen voor me, en dat heeft zeker z’n weerslag op de sfeer van de plaat. Ik
denk dat deze over het geheel iets epischer is uitgevallen, en waar …Of Frost And War als een
tank klonk, klinkt deze meer als een vliegtuig.
Vergeleken met het debuut zit er wel heel veel melodie in de nummers. Is dat
niet wat erg gedurfd om op een tweede plaat te doen?
Daar heb ik eigenlijk totaal niet over nagedacht, als ik aan een nummer werk
voeg ik toe wat ik denk dat het nodig heeft, als dat een lomp beukstuk is, prima,
maar het kan net zo goed een melancholisch of dreigend melodieus stuk zijn zoals
in Unsung Heroes of Strategy Of Attrition. We hebben er onderling wel wat
discussie over gehad of het niet té melodieus aan het worden was, maar naar mijn
idee staat de melodie zoals wij die toepassen de bruutheid van de muziek
absoluut niet in de weg. Integendeel, de brute stukken komen er volgens mij
zelfs beter door uit de verf. En we zijn nog lang geen melodeath-band, verre
van!
Je hebt de plaat zelf geproduceerd. Hoe ben je op dat hallucinante idee
gekomen?
Ja, dat heb ik mezelf gedurende 9 loodzware maanden ook regelmatig afgevraagd!
Ik heb de Warsaw Rising-EP ook al min of meer zelf geproduceerd, maar een heel
album is toch een ander verhaal. Veel vallen en opstaan, en ik heb er onwijs veel
van geleerd. Maar achteraf ben ik erg blij dat de jongens het met me
aangedurfd hebben, en natuurlijk apetrots op m’n "produced by Ed Warby"
credit…
On Divine Winds heeft best een aparte thematiek. De Pacific War is niet
meteen een alledaags gegeven voor metalbands. Hoe kwamen jullie daarbij uit?
Na het oostfront moesten we op zoek naar een onderwerp dat zich net zo goed
leende voor een conceptalbum, en op een gegeven moment kwam Martin met de oorlog
tussen Japan en de VS. In eerste instantie leek het me geen geschikte keuze,
vooral omdat ik er zelf eigenlijk weinig vanaf wist, maar toen Martin eenmaal
van wal stak was ik vrij snel om. Omdat Europa onze grootste markt is was ik wel
bang dat dit letterlijk te ver van huis zou zijn, maar uiteindelijk is het een
gouden greep gebleken, temeer daar de plaat door de verandering van slagveld
zoals je al aangaf ook een andere sfeer gekregen heeft.
Was het moeilijk om info te vinden over dit onderwerp. Het lijkt me een
ietwat onderbelicht gegeven in onze geschiedenislessen.
Behoorlijk lastig inderdaad, de HBO serie was op moment van schrijven nog niet
in beeld dus Martin moest alles op de old school manier doen: lezen, lezen en
nog meer lezen. Gelukkig is dat z’n grootste hobby, en hij heeft weer een enorm
gedetailleerd stuk werk geleverd. Of we zoals bij de vorige plaat weer als
lesmateriaal op school gebruikt gaan worden moet nog blijken, maar aan de
research zal het niet liggen!
Het lijkt me niet simpel om steeds originele ideeën uit te werken. Zullen
jullie in de toekomst vasthouden aan de formule van conceptplaten?
Geen idee, we waren het bij deze eigenlijk al niet meer van plan maar het geeft
toch wel een meerwaarde. Je hebt kans dat we gedeeltelijk conceptueel blijven
werken, bijvoorbeeld een plaatkant (oeps, verraad ik even van welke generatie ik
ben) en de rest losse songs. Of niet. Voorlopig zijn we daar nog niet echt mee
bezig, we zullen pas op z’n vroegst eind volgend jaar aan een nieuwe plaat gaan
werken.
Wie heeft de cover gemaakt? Kreeg die persoon carte blanche van jullie?
De goddelijke hoes is wederom door Mick Koopman gemaakt, hij was ook al
verantwoordelijk voor de vorige twee hoezen alsmede het artwork voor The 11th Hour.
We hebben hem een lijst met songtitels gegeven met wat korte beschrijvingen
erbij en daarmee is hij aan de slag gegaan. De uiteindelijke cover wijkt niet
zoveel af van z’n eerste opzet, hij heeft die in eerste instantie alleen als
voorbeeld gemaakt maar we waren meteen zo onder de indruk dat hij er daarna
haast niets meer aan mocht veranderen.
Jullie krijgen niet alleen lovende recensies in de pers. Ook de reacties van
collega-muzikanten zijn opvallend positief. Is jullie vriendenkring zo uitgebreid
of is er iets speciaals aan de hand?
Het is inderdaad een bizarre gewaarwording als iemand van Obituary, Opeth of Six
Feet Under je een mailtje stuurt omdat ‘ie je plaat zo gaaf vindt, en die
hyperbolische quote van Silenoz van Dimmu Borgir was natuurlijk puur goud. Ik
merk wel dat Martin door veel mensen als een soort Metal Messias gezien wordt,
een beter en sympathieker boegbeeld kun je als band niet hebben. Maar ik denk
dat collega muzikanten het ook gaaf vinden dat er weer eens een echte band
rondloopt in plaats van de marketing concepten die we tegenwoordig door onze
strot gerost krijgen.
Zijn er overigens al reacties gekomen uit het Verre Oosten?
Nog helemaal niks… ik maakte me destijds zorgen om hoe de eerste plaat in
Duitsland ontvangen zou worden, maar dat viel uiteindelijk reuze mee. Wat Japan
betreft maak ik me minder illusies, ik vermoed dat ze daar wel moeite zullen
hebben met enkele tracks en ik zie ons dan ook niet snel voor een zaal vol
gillende Japanners staan…
Ik las ergens dat Martin de enige is die van de band leeft. Hoe werkt dat in
de praktijk?
Dat komt er in de praktijk op neer dat de rest van de band gewoon maandag weer
naar z’n werk gaat na ergens de boel aan gort te hebben geheerst en Martin niet.
Ik heb destijds met Gorefest ook "van de band geleefd", maar zelfs toen was het
niet altijd even vet. Tegenwoordig zie ik het liever als een lucratieve hobby,
haalt de druk van de ketel wat betreft het aantal shows dat je moet doen om elke
maand je huur of hypotheek te kunnen betalen en nog belangrijker, het houdt het
leuk. Martin zit natuurlijk in twee goed draaiende bands, dus vandaar dat het voor
hem iets anders ligt.
De andere bands van de verschillende leden overlappen soms. Geeft dat geen
problemen met de agenda’s?
Nee hoor, we hanteren een gecombineerde bandagenda voor Hail of Bullets,
Thanatos, 11th Hour en Asphyx en de bands worden ook bijna allemaal door TMR
Music geboekt dus dat gaat allemaal prima. Als het zo uitkomt doen Asphyx en
Hail of Bullets wel eens een festival samen, niet alleen financieel gunstig maar ook nog
eens super gezellig!
Gaan jullie voor deze plaat uitgebreid toeren of blijft het bij one-off
shows?
Touren is geen optie, we houden het bij one-offs. Vorig jaar hebben we wel wat
shows meegedraaid met de Full Of Hate-package, zoiets is altijd wel mogelijk.
Maar verder vliegen we gewoon lekker naar Spanje, Griekenland, Finland,
Oostenrijk, Amerika enzovoorts. Hoop landen waar je lastig met een tourbus komt kun je
op die manier makkelijk aandoen, en terwijl je op touren doorgaans geld toelegt
houden we in dit geval meestal wat over.
Metal Blade is een Amerikaans label. Gaan jullie daar proberen wat potten te
breken?
Niet echt, we staan wel weer op Maryland Death Fest volgend jaar wat supergaaf
is, maar om echt door te breken in Amerika moet je daar twee maanden of langer gaan
touren en daar hebben we geen trek in. Leuk als je 20 bent (heb het destijds met
Gorefest gedaan) maar ik moet er nu toch echt niet meer aan denken. Overigens
hebben we laatst op Summer Breeze wel Metal Blade-baas Brian Slagel ontmoet,
voor ons toch een soort levende legende en een van de redenen waarom we voor het label
gekozen hebben. Hij bleek groot fan van de band te zijn, leuk om te horen!
Nog wat te melden aan de lezers van Zware Metalen?
Behalve dat er zo nu en dan best wat minder azijn gepist mag worden op het
forum? Nee, niet echt… (lacht)
Links: