Symphony X – Storm na de stilte
Als rond vier uur ‘s middags ten huize van Count Usher de telefoon rinkelt, neem
ik enthousiast op in de verwachting Russell Allen van Symphony X te spreken. Aan
de andere kant van de lijn echter is het gitarist Michael Romeo die mij
toespreekt. Romeo biedt nog aan om Russell op te bellen, maar als ik hoor dat
die vermoedelijk ziek in bed ligt als gevolg van hun Zuid-Amerikaanse toer,
besluit ik het interview dan maar gewoon met Romeo te doen. Hij is immers de
belangrijkste songschrijver, dus ik kan misschien nog wat extraatjes te weten
komen.
Michael is enthousiast als hij hoort dat ik het nieuwe album te gek
vind. Ik besluit meteen met de deur in huis te vallen en vraag naar de reden
waarom we vijf jaar moesten wachten op nieuw werk.
Tja, die vraag hoor ik natuurlijk wel heel vaak de laatste tijd. Het komt er
simpelweg op neer dat we vrij veel toerden voor The Odyssey. We
waren al een paar keer gestart met de voorbereidingen van de plaat, maar we
bleven maar goeie toeraanbiedingen krijgen. Voor zo’n toer moet je dan weer een
paar weken repeteren en voor je het weet ben je weer twee maand verder.
Eigenlijk wilden we al in 2004 gaan opnemen, maar toen kwam de toer met
Queensryche en daarna Gigantour. We raakten dus nooit honerd procent gefocust
op het schrijven. We probeerden wel nieuwe muziek te schrijven in de toerbus,
maar dat werkte niet echt. Na de zomer van 2005 hadden we er genoeg van en zijn
we ons echt helemaal gaan concentreren op het schrijven van een nieuwe plaat.
Na zo’n lange tijd is de druk om een echt goeie plaat te hebben natuurlijk ook
weer groter, dus trokken we ook weer extra tijd uit voor het schrijven van de
songs. Daarnaast werd Michael LePond ineens ziek, we hadden problemen met
de harde schijf in mijn opnamestudio (die ook nog eens helemaal onderliep
tijdens een zware storm). Allerlei gezeik dus. Ondertussen staat de tijd
natuurlijk niet stil.
Geen twee Symphony X-albums klinken hetzelfde. Ik vroeg me af hoe
Michael Romeo deze plaat ziet in relatie tot de back catalogue.
Het is in ieder geval heaviër en dat was helemaal de bedoeling. Zoals je zelf al
aangaf proberen weer telkens nieuwe dingen uit, maar we zorgen er wel voor dat
we trouw blijven aan ons geluid. In wezen zijn we een metalband, en ja, het ene
album zal wat progressiever of melodieuzer klinken dan het andere. Deze keer
wilden we echt een heavy album maken: we wilden meer riffs en eerder
gitaargerichte nummers. Het idee voor een lange epic kwam even bovendrijven,
maar dat deden we al op The Odyssey. We hebben ons nu echt gericht
op sterke, korte nummers met coole riffs en goeie refreinen.
Toen het tekstuele concept rond Paradise Lost ook begon te
groeien, ging de muziek ook wat donkerder klinken. Kortom, Paradise
Lost is heaviër, donkerder en songgerichter.
Ik kon niet echt grote lappen van Milton’s gedicht terugvinden in de
teksten. Op welke manier kwam zijn invloed dan tot uiting?
Dat is nu net het goeie. We wilden zeker geen groots opgezet conceptalbum en we
wilden zeker niks gaan "stelen" van Milton. We lieten de details voor wat
ze waren en gingen kijken naar de menselijke kant van het verhaal, naar waar de
emoties zaten. Dan komen er prachtige thema’s naar boven: wraak, verraad,
corruptie, machtswellust, … . Hier en daar zul je wat fragmenten vinden, maar we
houden alles vaag.
Het titelnummer van The Divine Wings of Tragedy ging ook al over
Milton’s Paradise Lost. Mogen we het nieuwe album als een soort vervolg
zien?
Dat nummer ging inderdaad over Paradise Lost, maar we staken er destijds
ook nog een boel andere dingen in zoals de afdaling in de hel door Dante
en Gabriel en de andere engelen, maar ook films zoals The Prophecy
met Christopher Walken. Er is dus wel een link. De oplettende luisteraar
zal ook hier en daar stukjes tekst en melodieën terughoren. We doen dat soort
dingen gewoon voor het plezier, er steekt in ieder geval geen groot plan achter.
Wie is er verantwoordelijk voor het schitterende artwork?
De artiest nam zelf contact op met ons. Hij is Canadees en heet Warren
Flanagan. Hij maakt veel filmposters. Hij bleek een fan van onze band te
zijn en bood ons zelf zijn diensten aan. Ik vertelde hem dat we ons lieten
leiden door Paradise Lost en voor de rest kreeg hij carte blanche.
Hij heeft het prima gedaan, vind ik.
Ik kocht zelf een versie van het album met een extra dvd die gevuld was met
matige homevideo-opnames. Wiens idee was dat?
Wel, persoonlijk ben ik geen fan van bonusdingen. Een album moet op zichzelf
sterk genoeg zijn, vind ik. Labels willen nu eenmaal dergelijke zaken. We moet
dat spel gewoon meespelen. In plaats van nog even snel een kutsong te schrijven,
leek het idee van een dvd met amateuropnames ons toch beter. Er staat materiaal
op dat al tien jaar oud is uit onze archieven. We hebben het ook niet gepromoot
als zijnde een speciale dvd met een optreden ofzo. Het zijn gewoon eigen zaken
die niemand ooit eerder zag. Het leek ons in ieder geval leuker dan een goedkope
sticker.
Hebben jullie al nagedacht over een echt professionele dvd?
Ja, hoor. Er is nogal wat vraag naar. We hebben echter steeds de boot afgehouden
omdat we er iets heel speciaals van willen maken met een goeie productie en een
goeie lichtshow. The Odyssey bracht ons naar een hoger niveau, dus
ik denk wel dat ik kan stellen dat we nog dit jaar een dvd opnemen. Maar zoals
steeds willen we alleen maar kwaliteit bieden.
Gaan jullie nu weer vijf jaar toeren?
We hebben net twee weken in Zuid-Amerika getoerd. Dan doen we een
Noord-Amerikaanse toer, waarna we in Europa toeren met Dream Theater.
Daarna doen we als headliner Europa en Azië, waarna we waarschijnlijk weer
richting Zuid-Amerika gaan. We willen wel eerder beginnen schrijven dit keer,
zodat we niet weer vijf jaar verder zijn zonder het echt te beseffen.
Iets wat ik altijd vreemd gevonden heb, is dat jullie pas na je derde release
voor het eerst hebt opgetreden. Hoe kwam dat?
Tja… het is nu eenmaal zo gelopen. Voor de band er was, zat ik samen met
Tom Miller (de originele bassist) in allerlei bands. We traden in die
tijd erg veel op in onze buurt. Tegen de tijd dat we een platendeal hadden,
waren we dat optreden nogal zat. De band was nog erg jong en we kenden mekaar
nog niet zo goed. Line-up wisselingen gooiden ook nog eens roet in het eten. Dus
ja, de tijd staat verder niet stil natuurlijk.
Sinds V hebben jullie een stabiele line-up. Hoe komt het dat zich dat
niet weerspiegelt in het aantal songschrijvers?
In het begin schreven enkel Tom Miller, Michael Pinnella
en ikzelf de muziek. Als gitarist schrijf ik nu eenmaal het leeuwendeel.
LePond kwam er bij toen we onze eigen sound al hadden. Het is er dus gewoon
nooit van gekomen. Misschien komt het in de toekomst wel voor.
De laatste paar platen zijn allemaal geproduceerd door jou. Hebben jullie er
nooit aan gedacht om met een bekende producer te werken?
Helemaal niet. We werken nu eenmaal graag op een bepaalde manier waar we van
houden. Het geeft ons de tijd en vrijheid om te experimenteren. Ons eerste album
klinkt helemaal kut, maar goed, zoiets is nu eenmaal een leerproces. We doen
graag wat we zelf willen. Een externe producer zou ons geen goed doen.
Het is een publiek geheim dat jij een grote Star Wars-fan bent.
Ooit gedacht om daar iets mee te doen?
Hahaha, nee man. Dat zou erover zijn. We kijken allemaal graag naar die films en
ikzelf hou heel erg van de filmmuziek van Stars Wars. Ergens zal
dat dus wel zijn invloed hebben gehad, zeker op The Odyssey. Ook
Paradise Lost heeft soms wat soundtrack-achtigs. Dus ja, ergens is
er wel een invloed.
Op het einde van Milton’s Paradise Lost is het paradijs voor eeuwig
verloren. Heb jijzelf het gevoel dat we anno 2007 verder weg dan ooit zijn van
het paradijs?
Daar hebben we het als band in ieder geval nooit echt over gehad. Er zijn wel
meer mensen die ons die vraag stellen naar aanleiding van de nieuwe plaat. De
teksten zijn misschien wel erg actueel als je erover nadenkt. Milton’s
Paradise Lost is ook erg politiek geladen. Het gaat om macht, verraad,
oorlog, … . Dus ja, ik ben het wel met je eens, al hebben we binnen de band niet
de bedoeling gehad er die lading aan te geven.
Ik had nog wat vragen voor Russell, maar dat zal dus voor een andere
keer zijn. Nog een laatste boodschap?
We hopen dat iedereen ons album leuk vindt. We staan er terug en we komen zeker
langs in de herfst.
Links: