Vorig jaar was het de metaldag, maar persoonlijk vind ik de punkaffiche van deze editie van de Lokerse Feesten een pak interessanter. Op de planken vinden we maar liefst het triumviraat van Turbonegro, Bad Religion en Dropkick Murphys, bijgestaan door The Living End en Suicidal Tendencies. Meer dan genoeg om mij naar Lokeren te krijgen!
Beginnen doen we de avond met The Living End. De avondspits speelt ons ietwat parten, maar eigenlijk missen we maar een dikke tien minuten van deze Australische band. Genoeg tijd dus om nog ondergedompeld te worden in dit potje rockabilly. Het moet gezegd worden dat het even duurt voor het echt goed wordt, aangezien deze heren wel prima hun kunnen presenteren maar vrij mellow en gezapige nummers brengen. Wel gaat zanger Chris op deze zonnige vooravond reeds een mooie interactie aan met het publiek en doet de band waarvoor ze hier staat: de punkavond van de Lokerse Feesten op een goede manier openen met lekkere muziek. Niet met overdreven zwier of presence, behalve naar het eind toe als ze met E-Boogie heerlijk met zijn drieën gaan jammen. Fijne solo’s worden afgewisseld met verdraaid lekkere stukjes op contrabas en we zijn helemaal warm voor die nieuwe langspeler die er aan komt eind september.
Suicidal Tendencies was best lang geleden, ik zag de band niet meer sinds de wijzigingen van line-up in 2016, met als laatste update de intreding van Ben Weinman (The Dillinger Escape Plan). Vooral de toevoeging van Dave Lombardo maakte me nieuwsgierig naar de set van deze heren, die prima past op deze punkdag. De meesters van crossover thrash presenteren de backdrop van hun laatste plaat World Gone Mad, maar eigenlijk komt er amper wat voorbij van die plaat. Veelal oud materiaal dus, met toppers als Freedumb, War Inside My Head en Cyco Vision. Mike Muir is weer zijn jolijtige zelf en steelt de show met zijn danspasjes en bindteksten, maar daarnaast steelt bassist Ra Diaz eveneens heel wat harten in het publiek en kan Lombardo het niet laten om er even een Slayer-drumpartij in aan te brengen. Vol klassieke attitude, zoals we dat gewoon zijn van deze Amerikanen en het gaat er prima in met deze line-up.
De hoofdreden dat ik hier vandaag ben is stiekem toch wel het Noorse Turbonegro. De glampunklegende, gewoon hier op de planken van de Lokerse Feesten. Gek dat ik hier eigenlijk niet meer dan een handvol Turbojugend getroffen heb, of zijn die nu allemaal met andere zaken bezig? Kwart na negen is het zo ver en bestijgt deze band het podium in een ongelofelijke outfit. Bassist Thomas Seltzer in zijn gebruikelijke matrozenoutfit, maar daarnaast zie ik nog een zilveren en blinkend ruimtevaartpakje en kleedt zanger Tony Sylvester zich als een bikernicht met korte jeansshort. Het is allemaal zo fout dat het eigenlijk geweldig is. Tel daar nog eens bij op dat het tijdstip van de show erg mooi uitkomt met de zon die verdwijnt en dat het geluid gewoonweg perfect was, en je weet dat het eigenlijk niet meer stuk kan.
Het blijft uiteraard een erg aparte verschijning. Frontman Tony Sylvester geeft het allerbeste van zichzelf en maakt eigenlijk de show al. Hij loodst het publiek door een grote hap nummers van de laatste release RockNRoll Machine, die begin dit jaar uitkwam. De nummers zijn wat te plakkerig naar mijn gevoel en het glamrockgehalte is vrij hoog, maar ze worden wel allemaal prima gepresenteerd. Het is echter geweldig als deze Noren de oude doos induiken met Get It On (ingeleid door een zalig stukje Bohemian Rhapsody) of The Age of Pamparius. De track die ook weer vanavond niemand zal vergeten is afsluiter I Got Erection. Het baslijntje vat aan en alle mensen vooraan weten meteen hoe laat het is. Sylvester ligt als een pornonicht op de planken en geeft zijn eigen interpretatie aan sensualiteit, wat dit best wel tot een aparte ervaring maakt. Enerzijds blijft Turbonegro de beste mop van vorige eeuw, anderzijds blijf ik versteld staan van de techniciteit van deze Noren. Petje af voor een van de betere shows dit jaar!
Opletten wat ik zeg over Bad Religion. De feiten blijven dezelfde als op Graspop twee jaar geleden. Van alle mensen vandaag op de planken blazen deze Amerikanen de meeste kaarsjes uit op hun verjaardagstaarten en dat merk je wel lichtjes. Dit type punk rock klonk altijd catchy en pittig tegelijkertijd en Greg Graffin is gewoon zijn jonge zelve niet meer, ondanks het feit dat hij zijn best doet en uitstekend bij stem is. Het is dertig jaar geleden dat de plaat Suffer verscheen en dus gaat de eerste helft van de show uit naar het integraal brengen van dat album. Vijftien nummer die samen nog geen half uur duren, maar het moet gezegd worden dat de oude kracht van dit album live niet echt voelbaar is. Na het eerste half uur wordt het eigenlijk pas interessant, met geweldige tracks als American Jesus, 21st Century Digital Boy, Punk Rock Song en You die voorbij komen. Misschien omdat het zo catchy en bekend is, dat het meer indruk nalaat; het staat in elk geval vast dat deze Amerikanen het tweede deel van hun set nodig hadden. Het laat zien dat ze deze nummers nog steeds prima kunnen brengen en vol plezier op de planken staan. Op naar het veertigjarige bestaan, hoeveel punkbands kunnen dat zeggen?
Aan de trots van Boston om de avond af te sluiten. Dropkick Murphys bracht vorig jaar nog een plaat uit, getiteld 11 Short Stories of Pain & Glory, waar ook vier nummers van gebracht worden in Lokeren. Ik volg de band eigenlijk al een tijdje niet meer, al zou ik met gemak die laatste platen kunnen aanschaffen. De formule zal immers nooit veranderen: Ierse feestpunk met een ruwe bolster, maar ook een emotionele inborst, gebracht door mogelijk de betere zangers in het genre. Ken Casey meldt dat hij recupereert van een operatie, waardoor hij even zonder bas op de planken staat naast Al Barr. Gelukkig is zijn stem even goed als anders.
Na de Sinéad O’Connor-intro en een opgewekt publiek dat ‘let’s go Murphys’ blijft roepen, trappen de heren af met Captain Kelly’s Kitchen. Meteen zit de energie erin en het publiek wordt ook wakker geschud met het inmiddels bekende The Boys Are Back. Hierna verslapt even de aandacht, maar de heren weten gelukkig wat catchy meezingers in de set aan te brengen, zoals meezinger Johnny, I Hardly Knew Ya. De eerste keer dat ik echt kippevel krijg, is bij het krachtige Barroom Hero, dat ze na twintig jaar nog steeds met evenveel intensiteit brengen. Uiteraard komt Wild Rover ook even voorbij, maar eigenlijk ben ik die track meer dan beu. Ik geniet veel meer van de warmere tracks Paying My Way en First Class Loser, die ook beide op die laatste plaat staan.
Het publiek zit echter te wachten op een nummer dat al jaren de hit van de Murphys is: Rose Tattoo. Met volle borst zingt iedereen mee met Ken Casey en ook dit keer moet ik toegeven dat het iets magisch heeft. Het is een nummer dat iedere aanwezige voelt en vult met zoete melancholie en waar wel wat danspasjes bij verschijnen. Na de encore moeten er nog een hele portie vrouwen op de planken om Kiss Me, I’m Shitfaced van wat kantlijnen te voorzien en daarna komt op onbegrijpelijke wijze nog een cover van AC/DC, alsof het repertoire van deze band niet groot genoeg zou zijn. Het vormt maar een lichte frons bij een erg fijne set, want wat blijft het een plezier om deze band aan het werk te zien. Hier en daar ben je het na al die jaren wat beu, maar er zijn genoeg elementen om blijven van te genieten, zelfs op die laatste plaat. Een mooie afsluiter van een interessante punkavond. Tot volgend jaar, Lokeren!
Foto’s:
Anieck van Maaren
Datum en locatie:
8 augustus 2018, Lokeren
Link: