Hemelbestormer – A Ring Of Blue Light

Geschreven door op 07-03-2018 om 13:29.

Hemelbestormer is een post-metalkwartet dat in 2016 het eerste volwaardige album Aether uitbracht. Een donders goed optreden op Roadburn in datzelfde jaar liet me die plaat ter plekke aanschaffen. Eenmaal bekomen van de festivalchaos (en het bier), bleek deze schijf me minder te grijpen dan verwacht. Echter was er genoeg interessants op te vinden, waardoor deze band op het randje van mijn radar bleef rondzwerven. Anno 2018 is er A Ring Of Blue Light en is mijn interesse wederom gewekt. Zouden deze Belgen de verwachtingen ditmaal wel kunnen waarmaken?

Hemelbestormer

Het album opent met Eight Billion Stars, een post-metalepos van formaat: bijna twaalf minuten lang zweef je gewichtloos door het heelal, terwijl je om de oren wordt geslagen met loodzware sludgeriffs, tot de hemel reikende gitaarlijnen en etherische samples. Dit schept natuurlijk verwachtingen voor de rest van deze plaat. Helaas worden deze vrijwel direct tenietgedaan door de interlude Cluster, dat niets meer is dan het tot in den treure herhalen van twee zwaar overstuurde gitaarakkoorden. Klein minpuntje, maar zeker niet onoverkomelijk.

In opvolger Towards The Nebula zijn wat Pelican-invloeden te horen, wat in mijn boekje geen slechte zaak is. In tegenstelling tot die laatste band schakelt Hemelbestormer een stuk minder snel tussen riffs en passages, waardoor de verveling helaas wat toeslaat. Zeker als het tempo later in het nummer wat lager komt te liggen, kan ik die loerende gaap niet langer onderdrukken. Redshift heeft dan wel weer een interessante tweede helft, waar er een daadwerkelijke headbangsessie wordt ingezet. Je moet er even op wachten, maar je geduld wordt wel degelijk beloond.

Hierna volgt Blue Light, dat wederom een interlude blijkt te zijn. Met zijn haast lieve gitaarlijntjes en het gebruik van strak getimede echo valt deze track compleet uit de toon met de rest van het album. De toegevoegde waarde hiervan is mij dan ook een raadsel. Het album eindigt met The Serpent Bearer: een compositie die helaas niet als meeslepend kan worden omschreven. Het is dan ook tekenend dat het album hiermee langzaam uitdooft, in plaats van op te bouwen tot een gigantische, laatste explosie.

Hoewel alle ingrediënten voor een epische plaat aanwezig zijn, weten deze zich nergens tot een geheel te vormen dat me echt grijpt. Ja, de intentie om een reis door het heelal in muzikale vorm te creëren, is absoluut hoorbaar en wat er wordt tentoongesteld is bij vlagen zelfs episch te noemen, maar de spanning die nodig is om dit spul naar een hoger niveau te tillen, ontbreekt doorgaans. Het gros van het materiaal voelt aan als een aaneenschakeling van riffs en etherische soundscapes die maar wat voortkabbelen en nergens een climax weten te bereiken. De twee interludes die deze plaat telt, zijn ook nog eens totaal overbodig en breken het trage tempo nog meer op dan nodig is. Dit wil overigens niet zeggen dat het materiaal op A Ring Of Blue Light slecht is. Er zijn absoluut interessante momenten te bekennen, maar er moet helaas wel iets teveel naar worden gezocht.

Hoewel ik dit cliché het liefste vermijd, is er hier geen ontkomen meer aan: dit is bij uitstek een plaat voor de liefhebbers van dit genre. Heb je een voorliefde voor post-metal met een etherisch smaakje, zwengel deze plaat dan eens aan. Persoonlijk zet ik liever Cult Of Luna & Julie Christmas’ Mariner weer eens op, gezien die plaat dit concept op een interessantere manier weet te vangen.

Score:

68/100

Label:

Ván Records, 2018

Tracklisting:

  1. Eight Billion Stars
  2. Clusters
  3. Towards The Nebula
  4. Redshift
  5. Blue Light
  6. The Serpent Bearer

Line-up:

  • Jo Driesmans – Gitaar
  • Filip Dupont – Gitaar, Synthesizers, Samples
  • Kevin Hensels – Basgitaar, Visuals
  • Frederik Cosemans – Drums, Synthesizers, Samples

Links: