Zoals voor zoveel mensen heeft Metallica een speciaal plekje in mijn metalgeschiedenis. Voor mij was het namelijk het succes van The Black Album dat de deuren van de metal heeft geopend. Voor oudere fans is dit al vloeken in de kerk en inmiddels weet ik zelf ook wel dat er beter werk bestaat van de heren, maar toch… The Memory Remains zal ik maar zeggen.
Het is al weer acht jaar geleden dat Death Magnetic uitkwam. Nog nooit heeft er zo veel tijd tussen twee Metallica-albums gezeten als nu. Ik was zelf redelijk te spreken over Death Magnetic, al konden het zoveelste deel van The Unforgiven en het instrumentale Suicide & Redemption mij niet echt bekoren.
Het mag inmiddels duidelijk zijn dat een ieder die hoopt op een nieuwe Ride The Lightning of Master Of Puppets niet meer bij Metallica hoeft te zijn. De heren zijn inmiddels dik in de vijftig en maken zich niet meer zo druk om de wereld. Hun wereld bestaat uit een gezin en dat hoor je allemaal terug in de muziek. Een groot deel van de agressie is verdwenen. Wat overblijft is een groot aantal mid-tempo nummers waarbij je jezelf uiteindelijk afvraagt waarom dit een dubbel album is geworden.
Mensen die Hardwired… To Self-Destruct met “de oude Metallica” gaan vergelijken zullen snel afhaken. Geef je dit album echter een neutrale kans zonder een nieuwe klassieker te verwachten, heb je hier een groeibriljant in handen.
Label:
Blackened Recordings, 2016
Tracklisting:
Dics 1:
- Hardwired
- Atlas, Rise!
- Now That We’re Dead
- Moth Into Flame
- Dream No More
- Halo On Fire
Disc 2:
- Confusion
- ManUNkind
- Here Comes Revenge
- Am I Savage?
- Murder One
- Spit Out The Bone
Line-up:
- James Hetfield – Zang/Gitaar
- Kirk Hammet – Gitaar
- Robert Trujillo – Bas
- Lars Ulrich – Drums
Links:
Score: 80/100