Wacken Open Air 2006

Wacken Open Air, hell yeah! Europa’s grootste jaarlijkse metalgebeurtenis. Ook dit jaar weer veel grote namen, wat de afreis naar het noorden van Duitsland weer voor vele Europeanen de moeite waard maakte. Door de donderdagavond, in het teken van Scorpions, kon eigenlijk het hele festival niet meer stuk. Met zo ontzettend veel namen en flinke afwisseling in de running order verbaasde het ons dan ook zeker niet dat de eerste sold out- plakkaten verschenen. De organisatie, de bands en 40.000 metalheads hebben dit jaar voor een super editie van WOA gezorgd. Zware Metalen was dit jaar aanwezig met een team van vijf. Helaas hebben we jullie wat lang moeten laten wachten met ons verslag. Ziekte van redactielid Harm-Jan is hiervan de oorzaak, gelukkig is hij inmiddels weer beter.

De donderdag staat dit jaar volledig in het teken van de Scorpions, en dan met name de familie Schenker. Naast de Scorpions en MSG staat er vandaag ook een derde Schenker-band, en wel Faster Inferno , waar Michael’s zoon Tyson een potje in meespeelt. De band zet in een krappe 20 minuten tijd een aardige show neer met een leuke pot muziek die ergens tussen rock ‘n roll en psycho in zit. Fantastisch wordt het nergens, maar het is een alleraardigst beginnetje van dit festival. En zoals bekend is een goed begin alweer het halve werk. [Ralph]

Als Victory het podium betreedt begint het al wat drukker te worden rond de True Metal Stage. Deze zwaar ondergewaardeerde band heeft nooit echt mogen ruiken aan het grote succes, en opereert derhalve al jaren in de middenmoot. De alweer wat oudere heren rondom Jioti Parcharides hebben er flink zin in en de speelvreugde spat dan ook van het podium af. Dat dit zich terugvertaalt in de sfeer in het publiek moge duidelijk zijn. Geslaagd optreden, derhalve. [Ralph]

De eerste dag van Wacken 2006 stond in het teken van de zogenaamde AOR (Adult Oriented Rock) en de bijbehorende oude lullen, ehm ik bedoel natuurlijk oudgedienden. Niet geheel toevallig betrof het bovendien allemaal acts van Duitse origine. Een mooie rustige opening voor het grootse metalfestijn bij onze Oosterburen dus. Behalve voor Victory en Scorpions was er ook een plekje gereserveerd voor Micheal Schenker Group. De rockgod en zijn eeuwige “Flying V” waren aanwezig om het nieuwe album Tales of Rock’n Roll – 25 Years Celebration te promoten. Met dit album viert de heer Schenker al 25 jaar als solo artiest werkzaam te zijn na furore gemaakt te hebben in de Scorpions en UFO. Toch was het naarmate het concert vorderde vooral oud werk dat gespeeld werd waarbij de set zoals altijd werd afgesloten met Doctor, Doctor en Rock Bottom. Dat dit geen slechte keus is bleek wel uit de nieuwe nummers die wel erg schril afstaken tegen dit soort klassiekers. Bovendien werd het recente materiaal opvallend minder strak gespeeld. Slechts het nummer Shadow Lady wist nog indruk op me te maken en dit was nota bene voornamelijk aan de erg goede zang van de nieuwe zanger, Jari Tiura te wijten. Deze Fin was voor de rest helaas nogal wisselvallig in zijn performance; het ene moment klonk hij onbedoeld rauw en schor om vervolgens de meest indrukwekkende uithalen wel weer te kunnen halen. Gelukkig luister je niet naar de MSG vanwege de zang maar vanwege de virtuoze gitaarpartijen waarin de heer Schenker grossiert. Hoogtepunt op dit vlak was het 25 jaar oude nummer Future Arena waarin de bandleden om de beurt een solo voor hun rekening namen. Hoewel de bassolo en de drumsolo al erg veel indruk maakten liet de oude meester hierna pas echt zien hoe een instrument bespeeld dient te worden. Dat het nummer hierdoor op een klein half uurtje in klokte nam het publiek graag voor lief. De MSG wist mijn aandacht echter niet de volle anderhalf uur vast te houden. Want hoewel de voorspelbare set werd gecompenseerd door erg goede improvisaties en solo’s ontbrak er een zekere spontaniteit en spelvreugde. Er was weinig interactie met het publiek en dat de bassist wat betreft de podiumpresentatie de show stal spreekt boekdelen. Met zijn getatoeëerde hoofd, getooid met slechts 1 lange rondzwiepende vlecht was ‘helikopterjongen’ Rev Jones wel een opvallende en energieke verschijning te noemen. De andere bandleden kwamen over alsof zelfs Wacken een routineklus was, hetgeen toch een beetje een domper op de feestvreugde was. [Harm-Jan]

Terwijl er een enorme mensenmassa stond te kijken naar de rockfossielen van Scorpions besloot ik recalcitrant naar de W.E.T. stage te gaan om samen met andere dwarsliggers naar het mij onbekende Cor te gaan kijken. Onbekend bleek deze Oost-Duitse metalcore band zeker niet te zijn in eigen land want de aanwezige die-hards schreeuwden de vrijwel onverstaanbare teksten woord voor woord mee. Later kwam ik er achter dat ze met het nummer Mein Huhn hat Grippe zowaar een culthit hebben gehad en dat de band ook het jaar ervoor een succesvol optreden op het festival had verzorgd. Het geluid was door een overmaat aan bas helaas weer eens belabberd en de gespeelde riffs waren erg eenvoudig en leken rechtstreeks uit andere betere nummers van bekende bands te zijn gejat. Ook ontbrak het bij de strot van de frontman aan echte power en toonvastheid. Het was het leukste optreden dat ik tot dan toe op Wacken had gezien. Ja, dat lees je goed. En nee, dat is voor de verandering niet sarcastisch bedoeld. Cor maakte mij maar weer eens duidelijk hoe belangrijk een goede performance is voor een geslaagd optreden. De band bruiste van de energie en spelvreugde en de frontman deed me op een zeer positieve manier aan Phil Anselmo denken. Het hele optreden lang wist hij het publiek op te zwepen en aan het lachen te brengen met zijn geslaagde (Duitse) humor. Het ene moment was hij nog aan het crowdsurfen om vervolgens al weer een paar meter omhoog te klimmen in de stellages van het podium. Dit alles zonder op te houden met “zingen!” De zanger was bovendien een imposante verschijning die de Engelse zinsnede “Wearing your influences on your sleeve” wel erg letterlijk bleek te nemen getuige de vrijwel levensgrote tatoeage van de leden van Motörhead op zijn torso. Tekstueel predikte hij een soort van positief ingesteld anarchisme dat onweerstaanbaar opbeurend werkte. Voeg hieraan toe dat er niet slecht gespeeld werd en het gitaarwerk vanwege de herkenning toch wel erg pakkend was en mijn enthousiasme is wellicht wat beter te begrijpen. [Harm-Jan]

De feeststemming in de W.E.T. stage werd voortgezet door Mambo Kurt en ‘s werelds grootse Hammondorgel. Deze excentriekeling brengt hierop polkaversies ten gehore van welbekende nummers waaronder tevens klassiekers uit de hardere muziekstijlen. Zo werd er die avond met zijn allen de polonaise gedanst op zijn uitvoeringen van Thunderstruck, Number of the Beast en Enter Sandman. Dat Kurt niet de beste zanger is en dat alleen z’n orgel een wat karige muzikale omlijsting is maakte hierbij niets uit gezien het late tijdstip en het alcoholpromillage van de aanwezigen. Gefeest werd er, tot en met het laatste nummer Anarchy in the UK aan toe. Dat Kurt hierna de zaal verliet met een stukje Rock your Body van Justin Timberlake werd hem echter zelfs onder deze omstandigheden niet in dank afgenomen en is op een metal festival ook eigenlijk een doodzonde. [Harm-Jan]

Bij de aanvang van het optreden van The Scorpions worden we even op het verkeerde been gezet mits video beelden van de band op weg naar het podium. Voor we er erg in hebben flitsen de lichten aan en staat de band al op volle snelheid te spelen. Leuke move! Het is van begin af aan duidelijk dat deze heren weten hoe je een optreden moet verzorgen, want alles is tot in de kleinste details perfect uitgewerkt: het licht, het geluid, de presence en vooral de setlist. Na een vijftal nummertjes is het dan zover, de natte droom van elke Scorpions-fan: Uli Jon Roth en Scorpions op hetzelfde podium en dat voor het eerste sinds 1978! Samen met Uli Worden vier songs gespeeld. Mij wordt vooral duidelijk dat Uli toch de beste muzikant is, die men ooit in de band had. Daarna volgen weer drie songs, waarna ook Rudolf‘s broer, Michael (die eerder deze avond al optrad met MSG), een viertal nummers komt meespelen. Na de drumsolo speelt oud-drummer Herman Rarebell nog een drietal songs mee. We kunnen dus gerust stellen dat dit optreden eigenlijk één gigantische reünie is geworden. Na het obligate Still Loving You komen de zowel Uli, Michael als Herman de band opnieuw versterken voor een rondje wereldhits. De band sluit dan uiteindelijk toch af (ruim 40 minuten later dan gepland) met Rock You Like A Hurricane. Inderdaad “A Night to Remember.” [Gio]