Mono – For My Parents
Temporary Residence Records, 2012
I’m a sucker for Mono. Ie-de-re keer weer is het vechten tegen de tranen als ik deze Japanners hun ding hoor doen. De huilende tremelo op gitaar toont het me voor, de ontluikende climaxen zijn telkens weer de druppel. Hymn To The Immortal Wind werd maar liefst 25ste in de Zware Lijst van 2009, die jullie mee samenstelden, een bijzonder gegeven in een brute omgeving. Gaat het met deze ook die kant op? Mono deed het deze keer met The Holy Ground Orchestra voor de klassieke aankleding.
Als niemand er behoefte aan heeft om Mono iets anders te horen doen dan ze al zolang doen dan lukt het wel. Opener Legend legt direct de brug met vorig werk, een dik twaalf minuten durende glooiend panorama waar de spanning stilletjes aan aangewakkerd wordt door krachtdadiger frequenties en typische Japanse ontknopingen, melodramatisch ten top gedreven in de gekende Monostijl. De tranen, daar zijn ze weer…
Alleen gaat het er daarna een pak minder dynamisch aan toe, de polarisatie na de opener is allesbehalve subtiel qua ontwikkeling. De nummers bevatten minder dynamiek en reliëf, moeten het hebben van kleine nuances in de lange aanlopen en grote overgangen bij de uitspattingen. Daardoor is de latente spanning wat gaan liggen en zit je eigenlijk al op een bruuske doorbraak te wachten. Je krijgt zo wel een beter beeld van de innerlijke schoonheid van de muziek an sich, alleen is voor vele luisteraars, including me, het meeslepende en gevoelsmatige spel van deze Japanners nog net iets belangrijker.
Op zich is het een plaatje vol schoonheid en adembenemend instrumentale emotie geworden. Geen klassieker zoals zijn voorganger in mijn oren, maar tijdloos, dat zeker. Mono mijmermateriaal deel zes, benieuwd naar de reacties.
Tracklisting:
- Legend
- Nostalgia
- Dream Odyssey
- Unseen Harbor
- A Quiet Place (Together We Go)
Line-up:
- Yasunori Takada – drums
- Yoda – guitar
- Takaakira “Taka” Goto – guitar
- Tamaki – bass
Links: