My Dying Bride – For Lies I Sire
Peaceville, 2009
Het fenomeen My Dying Bride begint zo langzaam richting het eind van
het tweede decennia aan te sluipen. En net zoals in oude gebouwen komen er
barsten en scheuren die opgevuld dienen te worden. Bij deze Engelsen ging dat in
de vorm van een kleine volksverhuizing. De toetseniste ging weg, de drummer ging
er vandoor en oldtimer bassist Ade vond het ook wel welletjes. Dit resulteert
in een compleet nieuwe ritmesectie en in een nieuwe toetseniste die als bonus
ook de viool mee teruggebracht heeft.
Al dit gewissel met bandleden leidt tot een andere plaat dan de voorganger
(die ik persoonlijk nog steeds één van hun toppers vind). In de discussies in
onder andere het My Dying Bride-topic wordt vrij snel duidelijk dat er
duidelijke kampen zijn in de liefhebbers van deze band, er zijn mensen die de
band liever in de Deathless Kings stijl zien en een kamp die meer gaan
voor The Dreadful Hours en dan ook nog een groep die meer ziet in een
Turn Loose the Swans. Veel meningen dus over deze band en veel punten waar
men op let als men de plaat een waardeoordeel geeft.
Vanaf het begin valt me op dat For Lies I Sire wat minder zwaar is dan
zijn voorganger, waar de voorganger mij erg zwartgallig over kwam, is dit album
wat helderder van sfeer en doet het meer denken aan een donkere regenachtige dag
in plaats van het kruipen door de krochten van de diepste regionen van je ziel.
Er zitten wat meer rustige momenten in de plaat, momenten waarbij er cleane
gitaren te horen zijn en minder de zware geluidsmuur. De slepende klaagzang van
Aaron is ook op dit album weer aanwezig, ook de grunt is te horen, maar ook weer
wat minder dan op de voorganger. Wat ik jammer vind is dat hij hier en daar
probeert echt te zingen in plaats van zijn kenmerkende klaagzang, de toon gaat
wat de hoogte in en eerlijk gezegd wordt de sfeer er daar niet beter op. Een
ander minpunt qua zang zijn de momenten waarop er een achtergrondzang gebruikt
wordt, ik weet wie die zang doet, maar deze komt te vrolijk, te licht over. Het
terugkeren van de viool brengt een zweem van het geluid van weleer terug. Helaas
nog niet op een wijze waardoor een album als Turn Loose the Swans één van
mijn topplaten ooit is, maar goed, een band groeit en stuurt koers bij. Van een band als My Dying Bride verwacht eigenlijk iedereen dat ze
hetzelfde doen als altijd, maar dat kun je van een band niet verwachten, dat is
niet gezond.
Ik heb grote moeite met dit album, enerzijds laat My Dying Bride horen
dat ze nog steeds de doom/death metal act pur sang zijn, anderzijds is mij iets
te safejes. De eerste paar luisterbeurten blies dit album me om, daarna begon ik
hem te safe te vinden, maar nu bij wederom een aandachtige luisterbeurt moet ik
mijn mening wat dat betreft ook wat aanpassen. Het album loopt over van de eigen
smoel van My Dying Bride. Alle elementen waar de band om
geroemd wordt zijn aanwezig zonder dat er zwemen van clichématigheid opkomen
doet de band dit gewoon erg sterk en hebben ze weer een sterk album uitgebracht.
Soms vind ik de band dat iets te letterlijk nemen en worden er riffs, loopjes,
ritmes van andere albums opnieuw gebruikt. Het geeft enerzijds een feest,
anderzijds heb ik zoiets van; hebben ze dat nodig? Hadden ze niets beters kunnen
verzinnen? Maar het werkt wel, het geeft een zware spanning over het album, het
geeft ook de enorme tijdspannen aan waarover de band muziek heeft gecreëerd.
Muzikaal divers maar toch passend in de identiteit, er is niet gezwicht voor
commerciële druk, maar toch zal dit album veel nieuwe fans aantrekken die zich
aangetrokken voelen door het gotische drama wat van de plaat afdruipt. Oude fans
hebben misschien daar wat moeite mee, het wordt wat dat betreft misschien een
beetje too much.
Ik heb zelf mijn My Dying Bride liever wat massiever, wat meer een muur van
gitaar en zwartgalligheid. Voor de liefhebbers van een wat sferischere My
Dying Bride is dit een topalbum, voor de anderen nog steeds een erg goede.
Tracklist:
- Fall With Me
- My Body, A Funeral
- The Lies I Sire
- Bring Me Victory
- Echoes From A Hollow Soul
- ShadowHaunt
- Santuario Di Sangue
- A Chapter in Loathing
- Death Triumphant
Line-up:
- Aaron Stainthorpe – vocals
- Lena Abe – bass
- Andrew Craighan – guitar
- Hamish Glencross – guitar
- Dan Mullins – drums
- Katie Stone – violin/keyboards
Links: