Diabolica Sonis: een nieuw tweedaags festival voor de zwartgeblakerde ziel in P60, met als hoofdact op zaterdag bepaald niet de minste naam uit het genre: Shining. Zware Metalen was als vanzelfsprekend aanwezig in de persoon van het anonieme schrijversduo Black Swan en Ghostwriter. Fotografen per dag: Niels Vinck en Wendy Jacobse.
Countess heeft de eer op vrijdag de allereerste editie van Diabolica Sonis te openen. Als één van de eerste Nederlandse black metalbands (actief sinds 1992), heeft het gezelschap inmiddels een indrukwekkende collectie albums uitgebracht (vijftien stuks, aangevuld met een live-album, drie EP’s en een split) vol muziek voor de pure liefhebber. En dat is: snelle, schrille black metal, ontdaan van alle overbodige franje. De heren hebben sinds kort in de persoon van de fraaie Häxa een extra bandlid achter de toetsen, maar haar spel staat meer in het teken van het ondersteunen van de muziek van Zagan, Orlok en Mortüüm, dan dat het een toegevoegde waarde heeft. Er komt weinig vingervlugheid kijken bij het bespelen van het keyboard in ieder geval.
Erg druk is het nog niet in P60 als Countess nummers als See the Ravens Fly (van de laatste plaat Fires of Destiny), Son of the Dragon en Chapel of Doom ten gehore brengt. De enkele tientallen aanwezigen zien een band die zonder opsmuk en franje de op Venom lijkende black metal speelt. Daaroverheen: de krijsgrunt van Orlok. Je moet ervan houden maar deze volhouders verdienen in ieder geval respect en waardering voor het al zo lang rondjes draaien in het wereldje. De kop is er in ieder geval af. (G)
Mortuus start met een lang en duister muzikaal intro. Deze Zweedse band speelt aan de ene kant een tikje ongrijpbare en anderzijds een primitief soort black metal, die zich in één lange golfbeweging over de zaal uitstort en de bezoekers meesleurt in een occulte wereld vol demonen en ander addergebroed. Eenmaal meegezogen is het prima toeven op de hypnotische, soms bijna dreinende klanken van nummers als Sulphur, Astral Pandemonium en Penetrations of Darkness. De nummers kenmerken zich door atmosferisch aangeregen stukken die langzaam wegsterven en dan plotseling weer opdoemen in een nét iets andere gedaante. Naast black zijn er ook doom- en death-invloeden in de muziek te ontwaren, toch klinken alle nummers die gespeeld worden zeer aan elkaar verwant.
Eén EP en twee albums heeft Mortuus inmiddels op zijn naam staan en beide langspelers komen vanavond aan bod. De productie van hun albums klinkt rauw en ongekunsteld en deze zelfde ongecompliceerde sound nemen de heren mee het podium op, zowel in vocaal als muzikaal opzicht. Voor wie bereid is zich over te geven aan de traag voortkruipende en zwartgallige brei van Mortuus is het evenwel een muzikale pleziertocht, ondanks de relatief gecompliceerde teksten. Verder geen enkele vorm van opsmuk voor deze band, er wordt simpelweg met overgave gespeeld en bij de laatste unheimische klanken van Tzel Maveth lopen de Zweden in stijl, dat wil zoveel zeggen als: vrijwel zonder te groeten, het podium af en dat was dat. (BS)
Met het spiksplinternieuwe De Doden Hebben het Goed II op zak, knalt Wiegedood er vanaf de eerste seconden op los. Het publiek reageert enthousiast maar moet ook lijdzaam toezien dat het geluid vandaag niet meezit en het dat ook niet meer gaat worden. Over de muur van geluid is de klaagzang van gitarist Levy Seynaeve nauwelijks hoorbaar en dus wordt het vooral een instrumentaal concert. Daarbij speelt Wiegdood hard. Nee, HARD. Nee, FOKKING HARD, om opeens met een oorverdovende stilte zodanig toe te slaan dat zelfs het gebabbel aan de bar te horen is. Wat is dat toch met mensen dat ze hun smoel niet kunnen houden als op het podium mensen hun ziel en zaligheid geven?
De band straft zulke ongehoorzaamheid snel af door als een mokerslag terug te schakelen naar een maniakaal tempo, maar het geluid blijft de Vlamingen parten spelen. Niet alleen de zang is nauwelijks te horen, ook de gitaar van Gilles Demolde vliegt af en toe uit de bocht. De ongelooflijke kracht van deze prachtband komt daardoor niet helemaal tot zijn recht. Vanavond krijgen we de brug die wordt geslagen tussen meer traditionele black metal uit het noorden van Europa en post black metal niet genoeg mee. De harde, intense maar toch ook melodieuze muzikale waanzin die Wiegedood doorgaans neerzet, komt niet binnen handbereik. Duidelijk gefrustreerd trappen de heren het na veertig minuten af. Gitarist Demolde neemt minutenlang de tijd om zittend op het podium uit te leggen waar het nou misging aan wie het maar wil horen, zelfs als A Forest of Stars al bezig is met de opbouw van hun set. Gelukkig voor de band vinden de platen en cd’s bij de merchandisestand gretig aftrek. (G)
A Forest Of Stars is zonder twijfel de band van de avond waar door velen naar is uitgekeken. De laatste keer dat ze in Nederland zouden spelen was vorig jaar juni, maar toen moest het optreden in het Utrechtse dB’s om persoonlijke redenen worden afgezegd en werd op het laatste moment in het Belgische Wiegedood een waardige remplaçant gevonden. De liefhebbers van A Forest Of Stars moesten vervolgens wel even geduld hebben, maar vanavond is het zover. De Engelsen doen eindelijk ons mooie landje weer eens aan met hun sfeervolle en psychedelische post-black metal.
Het zevenkoppige, Victoriaans ogende gezelschap, is niet alleen tamelijk uniek qua uiterlijk, de muziek die ze maken is zonder meer ook uitzonderlijk te noemen. Daarnaast brengen ze extra visuele elementen op het podium, zoals een groot scherm waarop hun bijzonder artistiek vormgegeven videoclips simultaan worden vertoond met de nummers die zij spelen. Het artwork is enerzijds weelderig en sprookjesachtig van aard, anderzijds maakt de band ook gebruik van abstracte en organische beelden, waardoor er een meer psychedelisch effect ontstaat. Zonde om er al te veel woorden aan vuil te maken eigenlijk, dit is zien, luisteren en vooral ervaren (met hoofdletters zeg maar).
De band komt op met een folkachtig intro dat de zaal meteen al in vervoering brengt. Daarna beginnen de bandleden direct te spelen, maar frontman Dan ‘Mister Curse’ Eyre staat eerst nog een tijdje als getergde ziel op het podium, nu eens met zijn armen in de lucht zwaaiend en dan weer zijn hoofd vastgrijpend, totdat het eindelijk tijd is voor zijn vocale aandeel in de muziek. Zowel zijn persoon als stemgeluid roepen zo af en toe de associatie op met landgenoot en collega-zwartkijker Aaron Stainthorpe van My Dying Bride.
A Forest Of Stars begint het optreden met Delay’s Progression van tweede album Opportunistic Thieves Of Spring. Daarna volgt Prey Tell Of The Church Fate waarin op het eind een prachtige solopartij is weggelegd voor de viool, die bespeelt wordt door de enige dame uit het gezelschap: Katheryne, Queen of the Ghosts. Na Gatherer Of The Pure is het tijd voor een nieuwe parel in de vorm van Drawing Down The Rain waarvan u zeker ook eens de clip moet bekijken geproduceerd door Ingram Blakelock. (Die trouwens verantwoordelijk is voor nog meer video’s van A Forest Of Stars en de sfeer in hun muziek op magnifieke wijze in animatie weet te vatten. En die ook weer samen heeft gewerkt met My Dying Bride voor de clip van de The Poorest Waltz, maar dat terzijde).
De overige bandleden spelen met zeer veel passie, vooral de interactie tussen drummer Mr. John ‘The Resurrectionist’ Bishop en toetsenist/percussionist/alleskunner The Gentleman spreekt boekdelen in dit verband. Het is uiterst amusant om de twee heren al drummend, met de gezichten naar elkaar gedraaid, aan het werk te zien. De lampjes boven het podium fonkelen als kleine sterren aan een duistere hemel en bewegen guitig mee op de explosieve uitspattingen van Mister Curse. Dit optreden had nog eindeloos mogen duren, maar met Summertide’s Approach, Microcosm en toegift Female, worden de bezoekers van deze eerste dag van Diabolica Sonis dan toch echt de donkere Amstelveense nacht ingezonden. En degenen die nog geen fan waren van A Forest Of Stars? Die zijn dat waarschijnlijk nu wel. (BS)
Lees ook het verslag van Diabolica Sonis, dag 2.
Foto’s:
Datum en locatie:
10 februari 2017, P60, Amstelveen
Link: