Ook metalinstituut Meshuggah heeft een nieuwe plaat uitgebracht, enige tijd geleden. Meshuggah, dat bijna op zijn eentje het djentgenre gebaard heeft, is een band die mensen verdeelt, maar bijna iedereen heeft er wel een vorm van respect voor. Toen ik Future Breed Machine voor het eerst hoorde, stond ik ook perplex te kijken naar mijn stereo. Waren dit robots? Hoe maak je zo’n muziek? Vind ik dit goed? Geen idee … Ondertussen zijn er Youtube-filmpjes en hebben we de band allemaal wel eens live aan het werk gezien. Ondertussen blijft Meshuggah de uitdaging aangaan en bracht het met de EP I en de albums Catch 33 en obZen zijn meesterwerken uit, en ondertussen werd het “genre” door duizenden volgelingen en hun respectievelijke bands steeds meer uitgehold tot iets puur mechanisch, enkel en alleen op techniek gebaseerd. Meshuggah had de keuze (nog maar eens): verder gaan in de mechanische intelligentie, of de organische materie terugbrengen in de mix.
Na het horen van Clockworks is er geen twijfel meer over de koers die Meshuggah hier vaart. Dit is een verdere afdaling geworden in de grijze massa-doolhof van Fredrik en Tomas. Wat op het eerste gehoor een willekeurige combinatie van verhakkelde riffs en roffels lijkt te zijn, is dat ook op het tweede en derde gehoor. En toch klopt het steeds opnieuw, ook al valt er vaak niets aan te begrijpen. De mastodonten van riffs, de draaikolk-basriedels, onmenselijke solo’s (Nostrum) en de bijbehorende hypnotiserende door-elkaar-heen-op-en-aflopende ritmes zijn dusdanig complex en gevoelloos, dat je er ook effectief gevoelloos van wordt. Als je er tegen vecht wordt het een bad trip, als je het toelaat dan vliegt de tijd voorbij en staar je wezenloos voor je uit. Blik op oneindig. Wat is er gebeurd?
Ook Born In Dissonance is zo een massieve blok impulsen die als een vortex over je heenkomt, met verpulverende kartelriffs en hypnotiserende ritmes. Nog zo eentje? Ivory Tower. Giftig spul. Al betwijfel ik dat de gemiddelde luisteraar zo ver zal komen. Na een nummer of drie/vier geven de meesten er volgens mij de brui aan. Of ze het nu goed of slecht vinden. Ik daag jullie bij deze uit om het volledige The Violent Sleep of Reason in één enkele zit uit te doen en de ervaring te delen. Go!
Label:
Nuclear Blast, 2016
Tracklisting:
- Clockworks
- Born in Dissonance
- MonstroCity
- By the Ton
- Violent Sleep of Reason
- Ivory Tower
- Stifled
- Nostrum
- Our Rage Won’t Die
- Into Decay
Line-up:
- Jens Kidman – Keel
- Fredrik Thordendal – Gitaar
- Tomas Haake – Drums
- Mårten Hagström – Gitaar
- Dick Lövgren – Bas
Links:
Score: 84/100