Igorrr – Hallelujah
Ad Noiseam, 2012
Word ik verondersteld een review te schrijven van de plaat die de eikel van mijn erectionele jaarlijst is. Mijn voegingen komen los bij de gedachte aan het bevatten van dit ding, niet eens sprekende over mijn vullingen. De controle loslaten is boosaardigheid erkennen, of net de controle overnemen. Geschiftheid, hier kom ik. Nostril, 2010. Gautier Serre, 1/2 Whourkr, combineert de noise van master Merzbow met de swing van de barokke masters. Zichzelf niet ontkennend door de toevoegingen van cybermetal en grindcore, van electronica en breakcore. Hallelujah gaat een verwarring verder. Met de bijl in de hand, de schemering van de maan op het reflecterende lichaamsvocht.
De uitvaart voor uw gezond verstand is ingeluid. Wanneer de eerste kriebels zich meester van u maken is de ceremonie begonnen, slaan de tics toe, loopt uw neus weg van uw lichaam in liquide toestand. Tout Petit Moineau, de opener, het verhaal van een ontroerde operazangeres die halverwege het nummer als een bezetene verkapt Diamanda Galas achterna gaat in techdeath metal-onconventionaliteit. Het einde gekenmerkt door pakkende violen en jungle breakcore. Teveel impulsen om te analyseren, de haken doorheen je empirisch vermogen. Damaged Wig provoceert excessief met de combinatie van Bach aan het klavecimbel en brute breakcore, industriële beats en cybermatige distortion, doorspekt met agressieve black metal-riffs die verzorgd worden door niemand minder dan Teloch, je weet wel, Teloch, van Nidingr en Mayhem. De Noorse experimentele trildrift is onvermijdelijk. De bom die inslaat bij Absolute Psalm is onmenselijk, een anti-persoonmijn met Emperor-epiek, clusters van industriële black en gefragmenteerde saxokakofonie, David Lynch met romantische abnormaliteit en kippenveltrance.
De flamenco-uitspattingen met Middellandse Zee-cadansen verlopen in Cicadidae paradoxaal en irritant tegen de stroom in, om vervolgens verpletterd te worden door Noorse blackriffs en Oost-Europese/Russische straatmuziek in Vegetable Soup. Nu zijn ook de kippen aan de beurt, na de stofzuiger en schapen in voorgaande nummers. Organisch versus digitaal. Lullaby for a Fat Jellyfish is nog zo een geval van don’t bullshit the bullshitter. Er is een moment gekomen in mijn leven waar de samenstelling van alle mogelijkheden qua wanen die ik over pleeg te brengen niet meer volstaat. Ram-Zet was de limiet vrees ik, dit Igorrr gaat voorbij de grenzen van het fatsoen voor mij. Ik word vernederd en het bevalt me mateloos.
Metal dicteert de wet maar de nood wettigt breakcore. Waar metal aan toe was, die kelk was voor Igorrr het barokke begin van diens zingeving. Whourkr zal hoogstwaarschijnlijk begraven worden om helaas als humus te dienen voor het rigoureuze Igorrr. Ik wens het mijn audio-erotische bolero-gevoelens toe als wenskaart voor de toekomst. Zet samen met mij de zintuigen open en erken het meesterschap. Heil Igorrr, prijs Igorrr, Halleluja!
Tracklisting:
- Tout Petit Moineau
- Damaged Wig
- Absolute Psalm
- Cicadidae
- Vegetable Soup
- Lullaby for a Fat Jellyfish
- Grosse Barbe
- Corpus Tristis
- Scarlatti 2.0
- Toothpaste
- Infinite Loop
Line-up:
- Gautier Serre
Links: