Geschreven door Remco Faasen op 31-07-2024 om 23:49.
Het recente overlijden van Pinche Peach, sinds jaar en dag zanger, sampler en enig Brujeria-bandlid zonder bandana voor zijn gezicht, zorgde voor een schok in huize Faasen. Natuurlijk vanwege het overlijden op zich, maar ook omdat ik mij realiseerde het laatste album van de band niet van een review te hebben voorzien! Sinds september 2023 ligt Esto Es Brujeria al te wachten op de reviewstapel! Gauw die dikke laag stof er vanaf blazen om het plaatje ter ere van de heer Ciriaco Quezeda – zoals Pinche Peach 57 jaar gelden door zijn ouders werd genoemd – alsnog van een oordeel te voorzien.
Ik voorspel u: dat oordeel gaat gekleurd zijn. Want: Brujeria. En ja, ik weet ook wel dat Brujeria niet de beste deathmetal/grindcoreband van de wereld is. Sterker nog, het is niet eens de beste deathmetal/grindcoreband van Mexico, want hoewel de leden druglords uit het Noord-Amerikaanse land pretenderen te zijn (vandaar de bandana’s!) heeft de wieg van de vele constant in- en uitvliegende muzikanten in landen van over de hele wereld gestaan. Sterker nog: die van medeoprichter Hongo stond gewoon in een dorpje in Engeland, live-gitarist Aa Kuernito opende ogen in Veurne en oud-drummer El Podrido zag het legvenslicht in Malmö: vanaf daar gaat er niet eens een directe vlucht naar de sombrero’s en enchilada’s. Pinche Peach was één van de weinige bandleden die Mexico-City, Mexico kon invullen op officiële documenten.
Kwade tongen komen wel eens met wartaal dat het eigenlijk een schande is dat Brujeria niet de beste band ter wereld is gezien de ervaring van de vele, vele leden die sinds 1989 zijn voorzien van een schuilnaam. Ik drop zo maar wat namen van bands die zij op hun palmares hebben staan: Lock Up, Napalm Death, Faith No More, Fear Factory, Melvins, Dead Kennedys, Terrorizer, Static-X, Ministry, Possessed, Prong, Soulfly, Nuclear Assault, bent u er nog, Cradle of Filth, Dimmu Borgir, Old Man’s Child, Testament, Shining (de goede, niet die rukband met dat jazzgedoe), Carcass, Malevolent Creation, Nile, At the Gates, The Haunted, The Lurking Fear, Paradise Lost, ik krijg echt niet per woord betaald hoor, Nifelheim, Vallenfyre, Arch Enemy, Ancient, Atrocity en Pentagram Chile. Maar ik heb nu eenmaal een zwak voor de spierballenmetal, het Spaanse gebabbel en de thematiek van drugssmokkel, blowen, satanisme, maar ook trots zijn op Mexico die er rondom de band hangt. Bovendien was ik erg te spreken over het laatste album; Pocho Aztlan uit 2016, het eerste in zestien jaar.
Esto Es Brujeria doet helemaal niet onder voor Pocho Aztlan en dus krijgen we weer een ruime portie opgefokte deathgrind met de opgefokte brulgrunt van Juan Brujo voorop en om hem heen Pinche Peach, Sangrón en El Cynico. Bij Bruja encabronada komt er opeens een pittige damesschreeuw bij. Nee, het is niet Pititis, die nog op de vorige plaat te horen was, maar een nieuw lid van de familie: La Encabronada, die in de boze buitenwereld bekend is als actrice (Orange Is the New Black) Jessica Pimentel en als zangeres/gitarist ook actief is in Alekhine’s Gun. Het levert een van de betere nummers van de plaat op. Het woeste Politicamente correctos mag er trouwens ook zijn. Daarna zakt het niveau in, vooral Perdido en el espacio en Odio que amo hebben niet veel om het lijf. Bij Testamento 3.0 (met 6:14 minuten een van de langste Brujeria-nummers) gaat het weer de goede kant op, waarna het maffe, al in 2020 uitgebrachte COVID-666 langskomt. Het leverde nog een geweldige thuis opgenomen video op: herinneringen aan een tijd die alweer zo lang weg lijkt. Esto Es Brujeria sluit overigens af met een naar het Spaans vertaalde cover van de mij onbekende singer-songwriter J.J. Cale: Cocaína (je verwacht het… wel): een fijn nummertje met lekker gitaarspel.
Pinche Peach mag blij zijn met Esto Es Brujeria, zoals wij dat allemaal mogen zijn. Net als al het werk van de pseudo-Mexicanen is ook deze vijfde niet voor elk paar oortjes weggelegd. Daarvoor is het allemaal te lomp en te plomp, te weinig afwisselend, teveel gewoon teringherrie en blijft er te weinig hangen als de veertig minuten speeltijd erop zitten. Maar de liefhebber die gewoon van dom beuken voorzien van de nodige testosteron houdt, kan ook hier weer prima mee uit de voeten. Onderstaande score is daarom voor hen: salud cabrones! Brujeria esta de regreso con un lindo album! En hij is voor Pinche Peach: Rest In Power!
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
