- 77%
- Verenigde Staten
- Thrash metal
- 1e keer Summer Breeze
- Facebookpagina
Setlist: 16/20
Comeback nummer vier voor de veteranen, van wie gezegd wordt dat ze de trage thrashriff hebben uitgevonden. Het zijn bijna snelle doomriffs eigenlijk, die ze aaneenschakelen met gruwelijk kruipende overgangspassages en ziedende haken- en-ogenrampspoed. De titelsongs van hun enige twee wapenfeiten schieten sherp en met de knarsende cleane overdrivezang erbij krijgt zo’n song toch algauw meer karakter.
Show: 13/20
Ze mogen dan wel enkele decades op de teller hebben, de Amerikanen geven zich. Een springende gitarist, een andere gitarist met ZZ-Topbaard en een zanger die het statief neergooit en zijn microfoon er dan gelukkig eerst uithaalt… ja, ze geven het podiumroest geen kans zich aan te hechten. Alleen ziet het er niet altijd even handig uit.
Interactie: 17/20
Dikke pluim! Eindelijk eens een Amerikaanse band die iets origineels komt vertellen. (Cadence Of) The Dridge droegen ze op aan hun gevallen vrienden Brett Hoffman en Ralph Santolla. Merkbaar geëmotioneerd. Kyle Thomas vat ook hun carrière in twee zinnen samen: “we zijn 30 jaar geleden gestart, hebben twee albums gemaakt en than we quit a couple of times.” Droge zelfspot werkt altijd. Grote afwezige was het publiek, dat Exhorder blijkbaar niet meer kent. Zij die er waren, joegen het smogalarm nog wat verder in de gevarenzone.
Geluid: 14/20
Goed zonder meer. Sappige reverb op de vocalen, een vleug southern op de gitaarsound dat je vooral op de trage maten hoorde scheuren en een typische eighties drumafregeling (met doffe basdrum en zanderige snare).
Uitvoering: 17/20
Ervaren rotten als dit bespelen hun instrument zoals ze rijden met hun fiets. Inpluggen/opstappen en vertrekken. Er zit echt nog rek op en het is te hopen dat ze nu iets langer dan een jaar terug zijn.