- 79%
- Verenigde Staten
- Death metal
- 3e keer Summer Breeze
- Facebookpagina
Setlist: 16/20
Van een log en loodzwaar begin gesproken! De bpm kwam nauwelijks boven de 120, maar de seismograaf legde trillingen tot diep in de aardbodem vast onder de lichaamshouw van hun allertraagste nieuw songs, Evisceration Plague, Scourge Of Iron en nog van dat trage pletwerk. Zieke loopjes en piepjes of droogmeester George die eens even pauzeert om zijn andere been op de monitor te leggen zijn alles wat plet- en houwriffs onderbreken. Voor de aanvoer zorgt een lopende band van beitelende snare- of beulende basdrums. Pas met Wretched Spawn kwam er een eerste verschroeiende versnelling en het vervolg is van daar af aan exact te voorspelen lijkt ons.
Show: 10/20
Ze hangen een gordijntje tegen de achterwand dat het voetbalveld van VV Sinnbron kan bedekken, stellen zich elk op een tegel schudden gemeenschappelijk het hoofd tot het nummer gedaan is, draaien zich om teneinde iets tot zich te nemen en herhalen. Voilà, dat was de show van Cannibal Corpse. Alhoewel… we denken dat George heel subtiel een showelement bedacht heeft. Na één nummer draaide hij de ventilator die op hem gericht stond om naar het publiek. Alsof hij wilde tonen dat hij sneller kan wieken.
Interactie: 14/20
Een vermoeid en murwgebeukt publiek moest er zeven liederen wachten totdat George hen eens toesprak. “Yeah, I’m not gonna waste too much time on talking. But this one is about shooting blood from your cock.” Daarmee was zijn gebruikelijke plaat gestart, want ook de rest wat hij zoal vertelde heeft al in tachtig andere verslagen gestaan. Alsof ze in slaap gewiegd waren, gaven de toeschouwers een naar Cannibal Corpse-standaarden kleine pit vorm.
Geluid: 20/20
Bloedstollend zwaar. Je voelde elke chug vibreren tot in je darmwand. Beestachtig!
Uitvoering: 19/20
Dit maakt ze dus zo straf hé: die vier standbeelden reproduceren tot op de nanoseconde wat er op hun cd’s staat. Wonderbassist Alex Webster gebruikt de hele handpalm om noten te graaien, hun beruchte tegenbeat die nu en dan het ritme omgooit vangen ze perfect op en de levende droogoven blaft elke lyric – zij het iets minder verstaanbaar – met identieke intonatie door het zangijzer. Tot plots… een fractie van een seconde… de stroom uitfloepte. Het loste zichzelf in een oogwenk weer op, maar vooral Alex was heel even van zijn melk. Drummer Paul leek dan weer wat hoekig te blasten vandaag.