Behemoth op Summer Breeze 2018

Geschreven door op 27-08-2018 om 22:51.

Setlist: 18/20

Zogezegd waren ze dan wel schaduwheadliner, van de manier waarop de Poolse blasfemiefabriek dezer dagen optreedt moet je op zijn minst zeggen dat die de officiële headliner van vandaag degradeert tot een poppenkast. Bombastische en pompeuze riffstormen, epische grunts en ondoordringbare drumgeschut. De volgorde van de setlist is verrassend, want al na een nummer of vijf zijn ze daar met hymne Chant Of Eschaton 2000. Het heiligengeselende nieuwe werkje God = Dog legt de pees er nadien opnieuw op, net als het verwoestende Slaves Shall Serve en het eveneens vers van schrijftafel stammende Wolves Ov Siberia legt trouwens ook zonder problemen een kathedraal of drie om.

Show: 18/20

Theatraal tot in elk detail. Vanaf de twee vuurstaffen waarmee Nergal opkomt, over de triangulaire vuurblasters en de zwaaiende vlammenwerpers tot de brandende slangen aan de microstatieven. Zelfs de rookblazers vormden een omgekeerd kruis. De pyro blies wel willekeurig door de muziek, terwijl het zoveel epischer is als je die integreert in de flow. Wanneer de drummer op een cimbaal mepte, steeg er gelijktijdig boven dat drumstel een lichtflits op. Tijdens het instrumentale inferno op het einde, krijgen ze allemaal een ritueel geitenmasker met hoge hoorns omgegespt. Spektakel!

Interactie: 15/20

Ja hier kies je dan wel voor met zo’n geregisseerde show. Hoewel wij Nergal eerder die dag ervoeren als iemand die graag en goed praat, krijgt de man met de kap daar geen tijd voor. Veel aanmoediging had de massa evenwel niet nodig om keet te schoppen en de bodem nog eens af te stoffen. Op een gegeven moment was er minutenlang niets te zien van het podium.

Geluid: 17/20

Nergals gitaar stond flinterdun in de mix en de basdrums waren ook aan de luchtige kant. Dat daargelaten, was het smullen van het aardedonkere snaargeweld, het robuuste basfundament en de driestemmige grunts.

Uitvoering: 19/20

Grote gebaren, ritualistische poses en telkens het kon een opgestoken arm als groet… iedereen speelt zijn partijen desnoods geblinddoekt net zo flamboyant als nu. Het is haast choreografisch. De donkere uitrustingen, corpsepaint, het innemen van een andere plaats… het gaat allemaal als een geoliede machine.