Arch Enemy op Summer Breeze 2018

Geschreven door op 27-08-2018 om 23:17.

Setlist: 15/20

Binnenkomen deden de melodiemeesters met The World Is Yours, met meteen daarna de afrossende klassieker Ravenous. Stergitaristen Jeff Loomis en Michael Amott vochten hun gitaarduels op het scherpst van de snee uit, terwijl panterachtige gruntgodin Alyssa met vuur en furie het zuur uit de limoenen van de cocktailstands brieste. Ze heeft hem wat verdiept, die grunt. Echte hits uit het Gossow-era kregen we niet meer, wel meedogenloze tempomartelaars als The Race, fulminerende rebellieën als You Will Know My Name en het evidente orgelpunt Nemesis. De minutenlange solo’s van Amott (Teleromeo van K3, noot voor noot!) en Loomis waren er zwaar over. Dan krijg je eens de kans om te bewijzen dat er ook andere headliners bestaan dan de uitstervende dinosaurussen die organisatoren daar doorgaans voor opgraven, zit je je set op die manier te rekken in plaats van gewoon drie nummers extra in te repeteren.

Show: 20/20

Van een entree gesproken: Een salvo explosies over heel de breedte van het podium knalde mee op de eerste 20 noten van het openingsnummers, alvorens een grotere explosie bovenaan te ontsteken. In tegenstelling tot Behemoth timede de pyrocrew de vuurblasten perfect op de muziek. Kleine vuurstootjes op de loopjes, lange steekvlammen of rookzuilen op de uithalen van Alyssa en explosies op de overgang naar een slopende mid tempo riff. De laatste minuten regende een vuurwerkfontein naar beneden en spoten de vlammenwerpers zich leeg. Vakwerk!

Interactie: 16/20

Veel mannelijke fans waren al gesmolten bij het zien van haar leren pak met spijkers, maar Alyssa wond de resterende menigte breed grijnzend om haar klauwen. Een wedstrijdje om ’t er luidst met de linker, rechter en middensectie, aanmoedigingen om een tandje bij te steken, juist met de opruiende exposés tijdens de nummers moet ze opletten, die stoorden. Trekt Arch Enemy genoeg publiek als headliner? We gaan al 12 jaar naar Summer Breeze en zo vol hebben we het nog nooit weten staan.

Geluid: 18/20

Het stond lekker luid, een verademing in tijden waarin decibelmeters menig metalshow verknoeien. De gitaren bliezen de versterking net niet op. De drums batterden de ballen uit je onderbroek of de borsten uit je bh. De grunt ging als een schokgolf door je heen. Toegegeven, het was iets té veel van het goede, want je hoorde dat het echt tot op het randje zat.

Uitvoering: 17/20

Op een tweetal momenten leek Alyssa haar stem te gaan verliezen. Wellicht even vergeten drinken en een droge mond. Loomis en Amott gingen regelmatig schouder aan schouder of rug tegen rug staan tijdens de twinsolo’s, maar leken dat dwangmatig te doen. Erg stoer waren de kattensprongen van Alyssa, die ze landde op de momenten dat er een vuur- of rookpluim spoot.