Kamelot is een band waar ik zelf niks van in de kast heb staan, maar ik ben wel enigzins bekend met de power metal van dit gezelschap. Toen de band als sprookjes metal werd aangekondigd heb ik toch wel even met de wenkbrauwen gefronsd. Ik vond deze aankondiging vrij misplaatst eigenlijk. Ik had mij voor de show van Kamelot genesteld op een plekkie rechts van het podium waarvan ik dacht dat ik daarweg alles wel kon horen en zien. Wel, ik zag inderdaad alles, maar het geluid was tijdens Kamelot slecht, erg slecht zelfs op de plaats waar ik stond. De zang stond werkelijk veel te hard en een gitaar kon ik maar amper horen. Hierdoor kwamen de nummers van onder andere The Black Halo absoluut niet uit de verf. Dit optreden wil ik dan ook liever snel vergeten, en hoop Kamelot onder betere omstandigheden weer eens te bekijken. [Gurbe]
Voor iedereen die Alice In Chains “nog eens had willen zien” was hier die kans! Gezien het ons sterk leek dat Layne Stanley uit de dood herrezen was hebben we ons lang afgevraagd wie de zang voor rekening zou nemen. Er gingen veel verhalen door de wandelgangen en zoals meestal het geval is: de helft van de roddels was waarheid. Inderdaad: William DuVall was gelukkige tijdens de zomertour, of hij bij de band blijft is nog onbekend. Wat moet je een lef hebben om deze taak te vervullen want in de buurt komen van de overtuigende praktijken van Layne lijkt me geen eitje. Het was even wennen… maar qua vocaal was zijn vervangende rol geen onaardige. Laten horen dat de rest van de band het nog kon leek centraal te staan: met een nog steeds spastisch bewegende bassist en fanatieke gitarist zag het er allemaal lekker vertrouwd uit. Net zo vertrouwd als de heerlijke klassiekers die we voorgeschoteld kregen: Angry Chair, Them Bones, We Die Young, Sea Of Sorrow, Man In The Box en ter afsluiting de ballad Would? Zittend, liggend, staand of gekker hebben we met z’n allen kunnen genieten van een enorm ontspannende show. [Renée]
Zo’n drie uur na Stream Of Passion was het de beurt aan een band die muzikaal een beetje uit dezelfde vijver vist. After Forever behoeft, denk ik, verder geen introductie. Er wordt al jaren flink aan de weg getimmerd en de band kent een grote en trouwe aanhang. Vanaf de eerste noot bleek al duidelijk dat After Forever gekomen was om een stevig feestje te bouwen en het publiek bleek maar al te bereid om daar aan mee te werken. Zangeres Floor wist voortdurend te overtuigen en durfde het dus ook live aan om alle hoge stempartijen ook daadwerkelijk hoog in te zetten en af te ronden. Dat was behoorlijk indrukwekkend en zorgde voor flinke kippenvel momenten. Ik had ze al een flinke tijd niet meer live gezien, dus ik weet niet of de muzikale keuzes die gemaakt zijn bepaald worden door de festivals waarop gespeeld wordt of dat men live zowiezo een wat brutere en stevigere weg is ingeslagen. In ieder geval weet men het publiek stevig aan het swingen te krijgen en klinkt de muziek harder en zwaarder als ik me kon herinneren. Met de ouwe rockers die in het verloop van de avond nog moesten verschijnen waarschijnlijk in het achterhoofd werd het optreden besloten met een cover van The Final Countdown. Normaal heb ik een behoorlijke hekel aan covers, toch slaagde After Forever erin om een versie van de beroemde song te produceren die zich minstens met het origineel kon meten, pakkend, spannend en vrolijk. Een puik optreden al met al, met een bijna perfecte afsluiter, waarbij het publiek de tent bijna afbrak. [Remi]
Y&T (Yesterday & Today) had uitstekend op de bill van vorig jaar gepast, tussen de andere oude mannen van Dio en Accept. Maar ook vandaag was er genoeg aanhang aanwezig die Y&T interessant genoeg vonden om er de nodige aandacht aan te schenken. Het enige nummer van de band rond Dave Meniketti waar ik bekend mee was, was I Believe in You. Maar ook de nummers die ik niet kon wisten te overtuigen. Ondanks dat de heren allemaal al redelijk op leeftijd zijn stelden ze een behoorlijke dosis spelvreugde ten toon, waardoor de “oubollige” hardrock toch fris klonk. Een aangename festvalband. [Gurbe]
Tijd voor de goden van de death metal, de ambassadeurs van het blasten, het raggen en het epische Egyptische gevoel: Nile. De band leek er zin in te hebben, behalve drummer George Kolias die een stuk minder enthousiast leek dan zijn filmpjes op het internet suggereren. Maar alle bandleden die gruntten en iets met snaren vasthielden waren enthousiast bezig. Gitarist/zanger Dallas Toler-Wade vond het erg fijn om weer eens tussen metalheads te zijn en zei dat vaak genoeg tussen de nummers door. Het was jammer dat het geluid in het begin een grote brei was met alleen een duidelijk hoorbare snaredrum, het was het soms zoeken naar de muziek. Later werd het steeds beter en werd het meer genieten van allerlei materiaal van de laatste drie platen van de band. Het publiek reageerde redelijk enthousiast maar vond het weer te warm en de death metal van Nile waarschijnlijk toch een stukje te snel om te headbangen. [Andreas]
Of je Max Cavelera, gezien zijn Sepultura-verleden nu wel of niet een verrader vindt (de meningen blijven nog steeds verdeeld). Feit is dat men op dit moment van de dag kwam kijken naar Soulfly. Zeurende mensen dienden plaats te maken voor diegenen die wel trek hadden in een show met een hoog “jump-da-fuck-up-gehalte.” De band met Max Cavelera en de Braziliaanse trommelgeluiden trok, zoals verwacht, voornamelijk jongere bezoekers en werd frontstage vergezeld door huppelende vrouwen met Braziliaanse vlaggen om zich heen. Deze dag géén overwinning voor het Braziliaanse voetbalteam, maar weldegelijk een overwinning op het Wâldrock podium. In de velle zon konden we genieten van onder andere Prophecy, Seek ‘n Strik en Sepultura-overblijfselen Roots Bloody Roots en Refuse / Resist. Zoals we gewend zijn van Max hoorden we geregeld “Un Dos Tres Quatre” voorbij komen en werd het feestje heerlijk ondersteund door een prima geluid; het trommelwerk, waarvan je zou verwachten dat het slechts op cd te pruimen is, was goed te horen en zorgde voor een geweldig klinkend geheel. Een leuke toevoeging was de bijdrage van Stone Sour‘s Corey aan het nummer Jump Da Fuck Up, alhoewel het wellicht iets minder verrassend was voor diegenen die op de hoogte waren van wat de band tijdens Graspop uitvoerde. Men kan eindeloos blijven zeuren over Max zijn vertrek van Sepultura, maar wat ondergetekende betreft dienen we zijn keuze te respecteren en kunnen we er niet omheen dat Soufly inmiddels een prima band is met een geheel eigen opzet. [Renée]
Het podium mooi aangekleed en de tent puilt uit van het publiek. Helloween, de Duitse Metal legende speelt op Wâldrock. Volgens zeer velen had dit de hoofdact moeten zijn en op het grote podium moeten staan. Ik sluit me daar bij aan. Helloween zorde voor mij voor het absolute hoogtepunt van de dag. Omdat het geluid net buiten de tent veel beter was, had ik daar plaats genomen. Nadeel was dat het zicht op het podium niet echt geweldig was en da’s absoluut jammer. Toch had ik geen spijt, het prima geluid maakte veel goed. Onvoorstelbaar dat een band die deels al vanaf 1978 (en onder de naam Helloween sinds 1984) actief is, nog steeds energiek en boeiend bezig weet te zijn. Het publiek wordt prima bediend en krijgt wat het wil, een optreden met veel sfeer, het publiek prima en tot het uiterste bespeeld en vooral veel en hard meebrullen met veel oude, bekende nummers. Om er maar een paar te noemen : King For A Thousand Years, Power en Future World. Na een uitgebreide tour, die een flink deel van de wereld bestreek, bespelen de mannen nu de podia van zo’n 15 festivals. De wisselwerking met het publiek is geweldig en de Happy Metal slaat nog steeds aan. Muzikaal klopt het ook allemaal vandaag. Alle instrumenten zijn goed te onderscheiden en leveren een evenredig aandeel in het totale geluid en ook de zang is maar weer eens van uitmuntende kwaliteit. Natuurlijk is het bijna allemaal extra belegen en kennen de meeste aanwezigen alle songs letter voor letter en noot voor noot uit het hoofd. Maar op Waldrock zorgt dat zeker voor een heerlijke interactie tussen band en publiek. Als ouwe rocker heb ik in ieder geval genoten en ben helemaal klaar voor Motörhead. De stoom slaat nu al uit mijn oren. [Remi]
Aan Motörhead dit jaar de eer om de boel af te sluiten. Motörhead hoefde niet al te veel moeite te doen om een betere prestatie te leveren dan de hoofdact van vorig jaar. Waldrock heeft wat dat betreft al een paar keer een flinke tegenvaller moeten incasseren. Wie herinnert zich immers niet de wanprestaties van respectievelijk Deftones en Cradle of Filth? Nee, dan Motörhead. Dan weet je precies wat je kunt verwachten. De band rond hardrockicoon Lemmy deed gewoon hun Waldrock optreden van 2002 nog even over. Zonder ook maar een enkele keer te verrassen kregen we een vrij standaard setlist over ons uitgestort. Vanaf opener Stay Clean was het gewoon weer een feest van herkenning zoals we weten hoe Motörhead dat weet te brengen. Vooral drummer Mickey Dee leek er erg veel zin in te hebben. Met het nodige enthousiasme timmerde hij nummers als Killed by Death aan elkaar. Helaas was ook tijdens Motörhead het geluid niet al te best zodat het af en toe vrij rommelig klonk. Na pakweg anderhalf uur met als één van de toegiften het onmisbare Ace of Spades was de koek op. En na het sprankelende optreden van Helloween moet me toch van het hart dat Motörhead toch niet maximaal wist te overtuigen. En ik was niet de enige met die mening, van meerdere mensen heb ik mogen aanhoren dat ze liever Helloween als afsluiter op het hoofdpodium hadden gezien. [Gurbe]
Verdomme, wat is één dag toch ongelooflijk kort als het een festivaldag betreft. Er valt altijd wel wat te zeuren… het blijft typisch Nederlands om nooit eens tevreden te zijn met het weer. Voor de mensen op de camping was het allemaal wellicht een tikkeltje zwaarder door de vele uren zon (en een fikse verhoging van de campingprijs), maar velen hebben een dagje flink bij kunnen bruinen. Beetje jammer was dat de flesjes water uitverkocht waren, maar dat was dan ook werkelijk het enige minpunt! Ik heb zelden zo’n ongelooflijk strak georganiseerd festival meegemaakt: het festivalterrein is overzichtelijk, niet te groot en niet te klein. Behalve de eeuwige ik-wil-helemaal-vooraan-staan-mensen heeft iedereen gemakkelijk een plekje kunnen vinden. De sfeer was goed, door de warmte was iedereen ietwat bedaard, maar ook dat heeft zo en dan zijn charmes. Complimenten voor de organisatie en vooral zo doorgaan, het was ook dit jaar weer optimaal genieten!
Tekst:
Gurbe van der Wal, Remi Peterse, Andreas Jongeneel, Renée van der Ster
Links: