The Power Fest
013 – Tilburg
02 juli 2006
Omdat het nederlandse festival seizoen dit jaar een beetje tegenviel heeft MOJO toch nog een festival op poten gezet.
Deze keer dan wel geen outdoor maar een heuse indoor festival.
In alle drie de zalen van de 013 maakten hardcore en metalcore bands de tent gelijk met de grond.
Op het programma stonden Ignite, F.V.K. | Cro-Mags, Darkest Hour, Shelter, Leeway, Evergreen Terrace, Cephalic Carnage, Raised Fist, Ringworm, Damnation AD, Rise And Fall, With Honor, Johnny Truant, Dead To Fall, Rise A Thousand, No Turning Back, Malkovitch en Most Precious Blood
Helaas speelde elke keer drie bands zowat tegelijkertijd zodat ik niet alle bands heb mee kunnen pakken.
Aan Most Precious Blood ‘de eer’ om het festival af te trappen.
Het uit New-York afkomstige Most Precious Blood maakt gewoon hardcore zoals elke hardcore band die uit dat gebied komt alleen dan een tikkeltje moderner.
De band rond deze vier heren en één dame trappen af met het nummer Shark Ethic en het eerste wat me opvalt is dat de zanger veel zwaarder klinkt dan op CD.
De band heeft helaas te kampen met slecht geluid waardoor de strakke hardcore niet helemaal uit de verf komt.
Dit is ook te merken aan de zwakke publiekreactie.
Gelukkig wordt het richting het einde van de set allemaal wat beter en is eindelijk goed te horen dat deze band nog helemaal zo slecht nog niet is.
Het publiek begint nu rustigjes aan ook in beweging te komen maar het is helaas te laat.
De heren hebben maar dertig minuutjes en dat is helaas te weinig om zichzelf helemaal te bewijzen.
Hopelijk volgende keer beter!
Leeway is daarna aan de beurt.
Eigenlijk raar dat zo’n grote hardcore legende, ‘pioniers van de hardcore gemixt met hip-hop wordt ook wel eens gezegd’ zo vroeg al moeten spelen.
De grote zaal staat dan ook al ruim voor het optreden helemaal vol en dat zal het ook blijven ook.
De heren gaan gewoon weer verder waar ze ooit gestopt waren.
Het publiek gaat helemaal uit z’n dak en de hele zaal trilt op zijn grondvesten.
Halverwege de set van Leeway verlaat ik de grote zaal om bij Rise And Fall in de batcave te gaan kijken.
En volgens mij was ik niet de enige met dat idee want het staat helemaal vol in de veel te kleine batcave.
Eenmaal na een beetje duwen weet ik een mooi plekje vooraan te vinden als de band even een deel van een nummer inzet om te soundchecken.
Als deze vier jonge heren eenmaal aan hun set beginnen met Forked Tongues is de moshpit meteen druk aan de gang.
De heren spelen hard, snel, strak en met vol overtuiging.
Tijdens de shout outs van dit eerste nummer worden al de nodige stagedives gedaan.
Verder worden nummers als Failure Is Failure Does, Where Ghosts Roam, Into Oblivion, The Void en Live In Sin gespeeld.
Wat een energie komt er toch los bij dit viertal!!
Een optreden van deze heren is succes gegarandeerd.
Volgende keer verdienen deze heren het om in de kleine zaal hun kunsten te vertonen want de batcave zijn ze allang ontgroeid.
De volgende in de batcave is het Amerikaanse Dead To Fall.
Ze wisten mij dit jaar erg te verassen met hun CD The Phoenix Throne en was daarom erg benieuwd of ze live net zo goed waren.
Na een snelle line check zet de band het briljante All My Heroes Have Failed Me in.
De eerste nummers heeft het publiek een wat afwachtende houding.
Pas verderop in de set als de band wat oudere nummers ter gehore brengt begint er beweging te komen in de zaal.
Tijdens de moshpit wordt er een ‘punker’ bijna in zijn gezicht geschopt (wat ik trouwens recht voor mijn neus zag gebeuren) en grijpt hij de ‘dader’.
Hierdoor onstaat een kleine vechtpartij waarbij de band het nummer stil legt en de zanger beide heren even laat weten dat we niet in Amerika zijn maar in het vrije Europa en als ze niet snel ophouden met vechten hij ze eigenhandig de zaal uitschopt.
Dit wordt met een luid applaus beantwoord en bevestigd waarna de band en het publiek het nummer weer oppakt.
Aan het einde van de set valt de zanger het publiek nog even letterlijk aan met een plastic haai waar hij een zeer interessante show mee weg geeft
Één van de bands waar ik vandaag voor naar Tilburg ben afgereisd is Darkest Hour.
Aan hun de eer om het publiek in de grote zaal te plezieren.
Tijdens het eerste nummer With A Thousand Words To Say But One valt meteen op dat het geluid niet zo goed is.
Hierdoor komt dit krachtige nummer niet goed uit de verf en blijft de publieksreactie achterwege.
Ondanks dat de band voor een kwart volle zaal speelt geeft het zich wel helemaal.
Zanger John Henry houd er wel van om grappen te maken en gitarist Mike Schliebaum had zo het broertje van Ken Susi (Unearth) kunnen zijn als je kijkt naar zijn podium prestatie.
Verderop in de set werd gelukkig het geluid iets beter en beukt publiekfavoriet Convalescence iedereen weg.
Het grote gat in het midden van het publiek waar af en toe een mosher langs vloog werd nu goed gevuld en overal uit de grote zaal hoor je het publiek meebleren.
Kort daarna wordt de set na een dikke vijftig minuten alweer afgesloten en heb ik toch het idee dat de band zich niet helemaal heeft kunnen bewijzen terwijl ik bijna zeker weet dat de band het wel in zich heeft.
Een nieuwe kans verdienen ze sowieso!
Als de leden van Darkest Hour backstage lekker kunnen gaan chillen ren ik naar de batcave om nog wat nummer van Johnny Truant mee te pikken.
Ik zag deze band nog niet zolang geleden de Melkweg wegblazen toen ze daar speelden op het 6-6-6 Fest.
Dit was toen mijn eerste kennismaking met deze band en wat voor één!
Vandaag zou dat niet anders worden en op het moment dat ik de batcave binnenloop begint de band net aan zijn laatste twee nummers.
Aan het extreem bezwete publiek en bandleden en het grote gat vooraan is het al duidelijk dat de band ook hier weer alles met de grond gelijk maakt.
Verassend is dat de hele dag al heel erg goed geluid aanwezig is in de batcave en dat is bij Johnny Truant niet anders.
I Love You Even Though You`re A Zombie Now en The Bloodening bevestigen nog maar even dat hier ook een groot feest aan de gang is geweest.
Na de set lukt het mij nog om een setlist te bemachtigen en te zien dat de band verder nog Vultures, A Day In The Death, Realist Surrealist, The Necropolis Junction en Throne Vertigo heeft gespeeld.
Omdat Slapshot uit elkaar en dus hun plek op The Powerfest hadden afgezegd moest de organisator opzoek gaan naar een waardige vervanger.
Dit werd gevonden in F.V.K. (Fearless Vampire Killers).
Veel mensen zullen deze band niet kennen maar als ik Cromags zeg klinkt het al heel wat bekender.
F.V.K. bestaat namelijk uit twee orginele leden van Cromags.
Zowel John Joseph als Mackie spelen samen met Scott (Biohazard) en AJ (Leeway) nummers van het legendarische album Age of Quarrel (Cromags) aangevuld door nummers van de Bad Brains.
Ik kan maar een ding zeggen: ‘I want the Cromags back’.
Niet omdat F.V.K. zo slecht was, nee door de energie van al die oude nummers ga je gewoon de hele band missen en zou je toch graag willen dat de band ooit nog een keer in orginele bezetting alles komt vernietigen.
Het was voor mij kiezen tussen F.V.K. helemaal zien en een stukje Evergreen Terrace mee pakken of andersom.
Ik ging voor de laatste optie omdat ik veel meer heb met laatst genoemde.
Evergreen Terrace weet mij namelijk al een lange tijd te boeien met platen als Losing All Hope Is Freedom, Burned Alive By Time en Sincerity Is An Easy Disguise.
Maar ondanks ze al vaak in Nederland hun kunsten hebben vertoond heb ik nooit de gelegenheid gehad ze te zien.
Dit wordt mijn eerste keer en mijn verwachtingen waren hoog.
De kleine zaal waar ik me voor het eerst in begeef is goed gevuld en iedereen wacht met smart op de metalcore/post hardcore dat hier zometeen de zaal ingeblazen gaat worden.
De heren hoeven dan ook maar de eerste paar noten aan te slaan als de moshpit al op gang komt.
Het vijftal heeft er duidelijk zichtbaar erg veel plezier in en dat wordt later bevestigd als de zanger verteld dat ze bijna de hele tour al uitkijken naar de show in Tilburg.
Niet alleen omdat er zoveel goede bands spelen maar ook omdat Nederland Evergreen Terrace altijd zo goed ontvangt.
En dat is te zien! De moshpit wordt groter en drukker en er wordt zelfs tot 3 keer toe een redelijke circle pit in werking gezet.
Misschien niet de grootste ooit maar wel de grootste van alle bands van die dag.
Nummers als Dear Live Journal, Dogfight, Brave Reality, New Friend Request en de Tears For Fear cover; Mad World maken het hele publiek gek en als afsluiter het briljante No Donnie,These Men Are Nilhilist wordt aangekondigd hoor ik zelfs lichtelijk ‘boe’ geroep uit de zaal.
Als de band dan duidelijk maakt dat het echt het laatste nummer wordt en dat het hele publiek zijn laatste adem moet geven wordt dat ook met veel plezier gedaan.
Een grote moshpit, sing alongs, en zelfs crowdsurfers maken deze dag tot een geweldige afsluiter voor deze band.
De band speelde strak, zong en schreeuwde heerlijk, trok het publiek er regelmatig en goed bij en klonk heerlijk.
De absolute hoogtepunt van de dag en deze show ga en kan ik voorlopig niet meer vergeten!
Als afsluiter van de dag kon ik kiezen voor Ringworm, Cephalic Carnage en Ignite.
Ik koos in eerste instantie voor Ringworm omdat ik daar grote verhalen van had gehoord.
Deze vijf kleine New-Yorkse dwergen (kwamen tot mijn schouder en ik ben al niet zo groot) maken old-school hardcore zoals eigenlijk bijna elke band uit New-York maakt.
Het slaat zoals altijd weer goed aan op het publiek en de nodige stagedives (als dat al mogelijk is in de batcave) worden uitgevoerd en de moshpit is ook op zijn grootst.
Omdat ik niet bekend ben met de nummers van deze band heb ik het eigenlijk na de helft alweer gezien.
Niet dat dit aan de band lag want die speelde met een big smile op hun gezicht de nummers lekker strak en met vol overtuiging.
Tijd voor mij dus om bij Cephalic Carnage ‘tot rust te komen’.
Tot rust komen doe je namelijk niet bij de grindcore van dit gezeldschap.
Dat de band dus een vreemde eend in de bijt is blijkt wel uit het publieksaantal dat aanwezig is.
De kleine zaal is meer leeg dan vol maar toch maken de heren er weer een geweldige show van.
Grindcore ligt niet in mijn straatje en heb het meestal na een paar nummers alweer gehoord maar een prachtig gezicht levert het toch wel elke keer weer op.
Zowel de gitarist als de bassist verliezen namelijk bijna om de seconde hun evenwicht door het wild rondgooien van hun lichaam en gitaren.
Daar overheen knort, kotst en brult de zanger iets onverstaanbaars en tussen de nummers door maken ze gebruik van samples uit nummers van Michael Jackson.
Daarbij moet ik wel vermelden dat ondanks deze actieve show de band alles wel heel strak speelt wat bijna een onmogelijke taak lijkt.
Een mooi gezicht is ook nog dat er echt wel mensen in het publiek staan te genieten en proberen te beuken en headbangen op de bijna niet te vinden maat. Prachtig!
Hoofdact en afsluiter Ignite doet waar ze goed in zijn en dat is het maken van goeie en strakke punkrock/punkcore.
Het publiek vind het geweldig en tijdens en na elk nummer is de publieksreactie enorm.
Helaas trekt Ignite mij helemaal niet maar daar ben ik eigenlijk op dit moment meer dan blij om want nog een geweldige band had ik echt niet meer getrokken.
Hoogtepunten: De show van Evergreen Terrace en Rise And Fall en het aanbod aan verschillende standjes waar je CDtjes/LP’s en Shirts kon aanschaffen.
Minpunten: De verschikkelijke benauwdheid binnen, drie bands die op hetzelfde tijdstip geprogrameerd worden en het muntjes systeem voor het drank en eten waar de 013 mee werkt.
Verder een geweldig en met ‘naar horen zeggen’ 1600 bezoekers een zeer, zeer geslaagd festivaltje wat erg goed georganiseerd was en een prima line-up bevatte.
Hopelijk is er volgend jaar weer één!
Links: