Suicidal and Nocturnal Fest, St Barbe
17 en 18 december 2010, Metz (Frankrijk)
Black Metal ist Krieg! Dit werd nog maar eens bewezen op Suicidal and Nocturnal Fest in St-Barbe, een klein boerendorpje bij Metz (Frankrijk). Allereerst moest er een hele strijd gevoerd worden om zonder bluts of schram op bestemming te raken. De sneeuw was de voorbije dagen met bakken uit de lucht gevallen. Deze sneeuwhopen en de gladde wegen zorgden ervoor dat zowel Alkerdeel als Toorn het lieten afweten. Een derde band, Hypothermia had op dat moment al twintig uur vastgezeten op Stockholm-Arlanda Airport. Aangekomen in St-Barbe stonden er al zo’n veertig fans bij de ingang. Enkele knorrige oudjes, duidelijk overstuur door al dat ‘zwarte’ volk, zorgden voor wat zelfgemaakte versnaperingen zoals chocomousse en taart.
In de zaal werd een tweede oorlog uitgevochten. Met de elektriciteit deze keer. De tengere organisatrice zat met de handen in het haar. Twee bands die het winterweer niet durfden trotseren en een andere die net 250 kilometer verderop in Frankfurt geland was. Daarbij konden ze door de stroompech niet anders dan twee uur later starten.
De eerste band, het Duitse Lost Life deed de zaal niet vollopen. Een enkeling stond dapper vooraan, maar de rest had meer oog voor de uitgestalde distro’s. Lost Life paste niet echt bij het melancholische thema van de eerste dag. De vocalen waren eentonig en te stil. “For the ones with the long hair, waving your hair to the next song” gebood de zanger opeens met zijn Governator-accent. Ik verwachtte nog een “Hasta la vista, baby” maar kreeg nog maar eens een portie middelmatige metal voorgeschoteld. De band kreeg enkele dronken Duitsers goed mee, maar mij konden ze alles behalve overtuigen.
Black Sin was de volgende in rij. Muzikaal zat dit al wat beter in elkaar maar meer ook niet. Om eerlijk te zijn leek deze verschijning op kleuter black metal. Toen de zanger zijn scheermesje bovenhaalde had ik al een sarcastisch ‘jeeej’-gevoel, maar toen hij ook nog eens het speelgoedgeweertje van zijn vierjarige zoontje afschoot vol groene en rode voetzoekertjes was de flop compleet. Muzikaal mochten ze dan wel boven Lost Life uitsteken maar of die lijn ook naar het mentale kon doorgetrokken worden laat ik in het midden.
Met Suicide Sollution deed ook de melancholische sfeer voor het eerst zijn intrede. Muzikaal zat het allemaal goed. De zang was echter niet wat het moest zijn. Mocht de zanger zijn handschoenen uitgedaan hebben was het geluid veel beter geweest. De handschoenen rond de microfoon vingen de trillingen op en dempten ze. Ook wist deze Duits/Belgische band eindelijk wat leuke gitaarstukken te brengen. De avond was dus nog niet verloren!
De organisatrice barstte in tranen uit toen Kim en co. van Hypothermia uit de bus stapten. De jongens waren al meer dan dertig uur onderweg en vonden nog de kracht om het podium te beklimmen. Deze band beantwoordde eindelijk aan mijn beeld van deze avond. Het ‘Cut Your Vains’- thema werd dan weer geïllustreerd door een overenthousiaste peuter die een scheermesje in zijn slagader propte. Snijden is net zoals masturberen. Óp het podium wordt het getolereerd afhankelijk van welke band het doet en wie van de band zijn speelgoed bovenhaalt. Vóór het podium wordt je vierkant uitgelachen en bezorg je omstaanders een trauma en vooral vlekken die nogal moeilijk uit de kleren gaan. En wees nou eens eerlijk, het is en blijft iets wat je hoe dan ook beter thuis doet. De fanboy wist zich uiteindelijk naar de vestiaire te haasten en werd na twintig minuten in stijl opgehaald door een ambulance. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij enorm veelpijn had. Niet alleen bezorgde hij het festival een slechte naam in de buurt, wat funest kan zijn voor de toekomstige organisatie van het festival, ook bezorgde hij er nog een pak kopzorgen bij. Alsof men er nog niet genoeg had.
Het optreden van Hypothermia was zoals verwacht subliem. De korte set beviel mij weliswaar beter dan die eindeloze op Close Your Mind Fest pt 1. De set was clean en zeer zuiver, pure melancholie. Het publiek was muisstil, buiten die enkele beschonken Duitsers die interessant wilden doen. Op het einde werd het publiek dan ook nog eens getrakteerd op de gastvocalen van Svograth. Minder aangrijpend dan op Close Your Mind Fest door het geroezemoes van enkele Duitsers en de algemene sfeer, maar toch weergaloos. Een fijne afsluiter voor deze avond.
Het was reeds half vijf. Hoogste tijd om een warm low-cost bed op te zoeken want de volgende dag beloofde nog zwaarder te worden.
Dag ‘Or Worship Satan’ twee begon in mineur. Ondskapt kon niet vertrekken en ook Hellsaw en Paragon Belial hadden afgebeld. Ik keek de magere lijst nog eens na en merkte op dat ik enkel Horna echt graag wilde zien. De laatste op de bill. Mass Grave en Necrosphera werden als vervanger tussen het programma gepropt om het publiek niet al te erg teleur te stellen. Mass Grave, een van de ingezette bands gaf de aftrap. Deze jongens konden duidelijk nog wat repetitietijd gebruiken. Ze waren inderdaad brutaal, maar hun brutaliteit werd niet goed genoeg uitgevoerd waardoor alles als slappe pudding in elkaar zakte. Er eens goed op rammen is namelijk ook niet alles. Het geluid kreeg nog een vijf op tien maar ging zwaar verloren in het zogezegde samenspel. Deze jongens
brachten weinig ophefmakende nummers maar krijgen van mij wel een dikke win: ze lieten een hele hoop zatte Duitsers namelijk ‘Vive La France’ schreeuwen.
Wargoatcult bracht ons weer een hoop middelmateriaal. De sfeer zat er wel beter in met hun semi-WO2 gasmaskers maar dat is dan het enige vermeldenswaardige.
De vierde band die het podium beklom, Codex Inferis bracht veel afwisseling en kreeg goed geluid uit de instrumenten. Het publiek was terecht enthousiast en het sfeergevoel groeide met de seconde. De stampende drums hitsten het publiek op en werkten in crescendo naar het hoogtepunt van hun set: het einde.
Het ergst mogelijke op een metalfestival gebeurde dan toch: het slechte Franse bier was op. Alternatief? Een zo waar nog slechter Duits biertje dat veel te duur was. Dan maar zo’n afwaswaterig limonadetje of een colaatje zeker? Heil voor de Antwerpse landgenoten die zo slim waren hun voorraad Leffe in te slaan.
Terwijl het buiten gewoonweg bleef sneeuwen passeerde ook Handful of Hate, met goede grunts, en Necro Ritual de revue. Necro Ritual was de eerste band met een fatsoenlijke intro en krijgt bij deze een pluim voor de beste vocalen van de avond. Deze jongens kregen bijna iedereen tegen het podium geplakt en zetten de beuk erin.
Besatt en Horna moest ik spijtig genoeg missen. Het was weer laat (tegen tweeën) en de sneeuwstorm bleef maar aanhouden. De volgende dag weer vroeg uit de veren. En maar goed dat we zo vroeg vertrokken… we reden 45 minuten over tien kilometer!
Om even samen te vatten: Dit kon een geweldig vet festivalletje geweest zijn mocht het niet zo gesneeuwd hebben. De organisatie valt in mijn ogen niets te verwijten. Zij hebben gedaan wat ze konden. Maar ja, wie kan er nu op tegen het grote slechte weer?
Links: