31 juli – De Buze Steenwijk
Zaterdag 29 juli werd in en om De Buze in Steenwijk voor de twaalfde keer het Stonehenge festival gehouden. Inmiddels een oude bekende in het jaarlijkse festivalcircus. In Steenwijk kiest men al jarenlang voor een vast patroon. Alles is herkenbaar en vertrouwd, groot in kleinschaligheid en de programmering is altijd gebaseerd op vaderlandse bands, van de meer brutere soort, hier en daar aangevuld met wat buitenlandse acts en of een act met een wat “afwijkend” geluid. Voeg daarbij een prettige, goede, informele organisatie en een grote groep enthousiaste vrijwilligers en je krijgt gewoon een hartstikke leuk festival, waar mensen graag naar toe komen. Dat blijkt ook wel, want ruim een week van tevoren waren alle plaatsen al gereserveerd. De Zware Metalen redactie rukt uit met een zware delegatie van drie reviewers en een fotografe. Het wordt weer een warme, drukke dag en we hadden er zin in. [Remi]
De Groningse band As It Burns had de eer het festival te openen. Dat hadden ze een jaar of zes geleden ook al eens gedaan. Een kort gesprekje achteraf leerde dat de band de keuze had tussen in het begin van het festival openen op het buitenpodium of later op de dag openen op het binnen podium en dat ze zelf hadden gekozen voor de eerste optie. Geen slechte keuze denk ik, mede ook omdat het geluid direct al prima in orde was. De band daverde niet als een sneltrein, maar als een TGV binnen en overtuigde van de eerste tot de laatste noot. Loeiende gitaren, dreunende bassen en swingende drums. Geef de muziek maar een naampje, mij lukt het niet. In ieder geval swingt het de pan uit. Het zal toch niet zo zijn dat het hoogtepunt voor mij al in de eerste act zit vandaag? [Remi]
Eind vorig jaar was ondergetekende, binnen de ZM-redactie , de gelukkige die de eerste Neurotic-release van Arsebreed mocht recenseren. Naar mijn mening een ontiegelijk vette plaat, onder andere kenmerkend door idioot strak spel. En tja… Hoe doet men dit dan live? Na wat gekut met het geluid beginnen de heren later aan hun set dan gepland, waardoor frontman Robbe K. zijn geouwehoer tussen de nummers door wat trachtte te beperken. Grunters Robbeop de voorgrond en Joey wat meer op de achtergrond maken er een gezellig duet van inclusief een ritje over de mensenmassa. Na het nummer over het opnieuw bezwangeren van een zwangere vrouw, oftewel Impregnated While Giving Birth, was mijn eerder gestelde vraag beantwoord: de band presteert het namelijk om met een prima geluid ongelooflijk strak live te spelen. Voor zover ik het hebben kunnen bijhouden hebben de heren het gehele album Munching The Rotten op overdonderend kunstige wijze het podium afgeblazen, waarbij ze zich allesbehalve arrogant hebben gedragen, “Sja, we zijn ook eigenlijk een schijtbandje.” Het publiek wist gelukkig beter, want aan de reacties tijdens Ripping Chainsaw Orgasm en het, overigens deze dag aan Prostitute Disfigurement opgedragen, Chopped In Excrements was te merken dat we hier zeker niet te maken hebben gehad met een “bandje van dergelijk niveau.” Een retestrakke show, qua sfeer passend in het thuisland, heeft ons laten zien dat men in er Nederland qua brute technische death tegenwoordig ook nog behoorlijk wat van kan! [Renée]
Het echte hoogtepunt van de dag voor mij werd het optreden van de Duitse heavy metal band Sencirow. Een beetje onverwacht wel, want nog niet al te lang geleden heb ik met name over de zanger niet al te lovende dingen gezegd in een review van hun nieuwste cd. Live viel dat echter allemaal weg en wist de band gigantisch te overtuigen. Op dit met name met death gevulde festival werd de band vantevoren al met enige scepsis bekeken en was het nog niet dringen voor het podium. De band had echter een eigen Duitse bier voorraad megenomen en was daar erg gul mee naar het publiek toe. Maar ook met de muziek wist men een deel van het publiek aardig te overtuigen. De zanger hangt live met zijn vocale prestatie veel meer tegen de grunt aan en dat is maar goed ook, want waar ie op de cd probeert clean te zingen klinkt het echt allemaal heel iel. In Steenwijk hadden ze daar geen last van. De heavy metal klonk bruut en heftig. Vooral de drummer maakte diepe indruk met een heftig aangezet tempo en dreunend geweld en jaagde er een stapeltje stokjes doorheen. Maar ook de riffende gitaar en hompetompende bas waren meer dan voortreffelijk en het publiek kwam zowaar een beetje los… Niets dan lof voor de mannen van Sencirow. Zeer overtuigend! [Remi]
Dan is het weer tijd voor wat bruter werk: het Eindhovense Prostitute Disfigurement mag hun knalharde death/grind over het Stonehenge publiek heen jagen. Vergeefs probeer ik een mooi plekje te vinden in de schaduw, maar een boomlange kerel met een ondoorzichtige bos zwart/grijs haar degradeert mijn gewonnen plekje tot een uitzichtloze positie. Aangezien ik niet het hele optreden tegen die Venom-patch op z’n rug wilde aankoekeloeren, ben ik toch maar de brandende zon ingestapt. Ik wilde namelijk eigenlijk niks missen van deze vette band! Een poos terug heb ik ze voor het eerst mogen aanschouwen in Leeuwarden en toen ramden ze naar mijn mening hoofdact Deicide van het podium. Wat een kracht, wat een strakheid, wat een overtuiging voert deze band ten tonele! Ook dit keer was de band weer erg overtuigend, wat vooral te danken is aan drummer Michiel (strak!) en de vette putdeksel-grunt en de oeruitstraling van zanger Niels. Nou moet ik zeggen dat het geluid op het buitenpodium op Stonehenge van mindere kwaliteit was, zodat het geheel iets minder meedogenloos overkwam, maar dit blijft echt een vette band om live mee te maken! Ook de rest van het publiek kon het erg goed waarderen en het eerste echte moshpitje van de dag was geboren. Pros Dis heerscht. [Robert]
Godver, wat had ik het buiten naar mijn zin. Heerlijk weer, lekker bier zuipen, en dat afwisselen met water, jawel, ik was in een verstandige bui vandaag…Toch moest ook ik er rond half vijf aan geloven. Excrementory Grindfuckers was aan mij toegewezen om te reviewen. En ik moet eerlijk bekennen dat ik met de nodige tegenzin naar binnen ging. Van deze Duitse grappenmakers, die vandaag voor het eerst buiten de eigen landsgrenzen speelden, had ik niet veel soeps verwacht, daar ik nu niet een grindcore liefhebber pur sang ben. Tot mijn grote vreugde wisten deze mafklappers er echter een groot feest van te maken. Met een geweldige mimiek en een behoorlijke afwisseling in z’n stem wist de frontman het publiek behoorlijk op te jutten. De beste man weet bijzonder hoog te piepen, waardoor een naam als Spaztic Blur toch zo af en toe in mijn hoofd opkwam. Één van de hoogtepunten was de verkrachting van het verschrikkelijke jaren tachtig zeiknummer You’re My Heart, You’re My Soul, waar Modern Talking ooit een grote hit mee scoorde. Na de reguliere set kwamen de Excrementory Grindfuckers nogmaals terug om een geweldige uitvoering van The Final Countdown van Europe ten gehore te brengen. Na deze geweldige opener in de zaal washet hoog tijd om het plaatselijke Chinees restaurant een bezoek te brengen… [Gurbe]
Een festival kent nu eenmaal hoogte- en dieptepunten. Satyrian vormde voor mij (en voor velen met mij) het absolute dieptepunt van Stonehenge. Zowel muzikaal, als qua performance viel dit internationale gezelschap helemaal buiten de boot. Arrogant en ongeinspireerd ogend staat men op het podium. Er kan geen lachje en bijna geen woordje van af. Als het een imagokwestie is, dan is het volgens mij zaak om snel een ander image aan te meten, hier wordt geen mens warm van. Bovendien is het stemgeluid van de zangeressen geenszins overtuigend en het totale geluid klinkt rommelig en onsamenhangend. Veeg allerlei muzieksoorten op een hoop en laat er twee zangeressen doorheen gillen en ga op de stage staan, of je daar eigenlijk te goed voor bent en beweeg daarbij als een marionet die besuurd wordt door een poppenspeler met reuma en dan heb je ongeveer een optreden van Satyrian op Stonehenge te pakken. Volgende keer beter, hoop ik. [Remi]