Het jaarlijkse Antwerpse metalfeestje Rodeofest, ik moest het eens meegemaakt hebben. Van de locatie Fort II in Wommelgem had ik als Leuvenaar nog nooit gehoord, maar het bleek om een gezellige, en in het begin moeilijk vindbare, locatie te gaan in de buurt van Antwerpen. Op het programma staat een volledige dag aan talentvolle harde bands uit België (met enkele uitzonderingen op deze regel), dus aan al wie dacht dat de scene dood was in dit land werd het tegendeel bewezen.
Gelukkig ben ik net op tijd om de razernij van het Antwerpse Furia mee te maken. Zo kersvers dat er zelfs nog geen vermelding op Metal Archives staat, maar wat kunnen deze kerels kwalitatieve bakken herrie voortbrengen. Achteraf bekeken is het ook niet moeilijk, met zanger Serge van Leng Tch’e, twee leden van Bliksem en de gitarist van Bark. Een geluidsmuur aan groovy death metal met stevige solo’s en vooral met daarop de indrukwekkende vocale uitlaatklep van Serge. Het staat lekker haaks op zijn bij momenten heerlijk komische indruk op het podium. Ik ben onder de indruk en kom op de zondag van Antwerp Metal Fest lekker vroeg om dit opnieuw te kunnen zien.
Op Rodeofest zijn er twee stages die een paar honderd meter van mekaar verwijderd zijn. Ik verlaat dus de bunker en begeef me naar de openluchtstage waar het Oost-Vlaamse Carrion een half uur krijgt om te overtuigen. Over de kwaliteit van hun muziek valt niet te twisten, dit is prima death metal met een lekkere strot, maar ik moet duidelijk wat aan deze openluchtstage wennen. Het bereik is erg klein en vooral een band met luide en agressieve muziek komt hier wat minder tot zijn recht. Een half uurtje sfeer dus, maar meer zit er niet echt in.
De volgende band op het programma is er weer eentje van ‘t stad. Mästürbätör brengt thrash metal en bracht een paar jaar geleden een EP uit die me niet echt aansprak op vlak van vocalen en productie. Gelukkig weten deze kerels de bunker prima plat te spelen met hun thrash metal, die me hier en daar wat doet denken richting D.R.I. De keet zat minder vol dan bij opener Furia, maar de aanwezigen zagen wel dat het goed was. Blijkbaar hebben de heren ook wat nieuw materiaal opgenomen dit voorjaar. Mogelijk een thrashband die we in het oog moeten houden dus.
Bij Psychonaut uit Mechelen is het duidelijk dat je eigenlijk beter binnen kan staan op Rodeofest. Het is echter een kunst om ondanks alle technische problemen en het bereik van deze buitenstage toch een goede indruk na te laten. Het was gewoon iets te vroeg op de dag voor deze band, die ietwat balanceert tussen sludge en psychedelische intermezzo’s. De combinatie is echter vrij uniek in de Benelux, wat deze band tot een van de ontdekkingen van de dag maakt. Heerlijke clean vocals (zelfs met Eddie Vedder-hints), een lekkere opbouw in de songs en vette ontploffingen. Dit had mogelijk de band van de dag geweest, als ze in de bunker had gestaan.
Topper drie staat te wachten in de bunker. Hedonist uit Genk was één van de redenen dat ik naar dit festivalletje kwam. De vorige keer dat ik de heren zag in hun thuisstad, werd ik omver geblazen. Dat is dit keer niet anders. Met gitarist Roel Paulussen (voormalig Sardonis) en drummer Frederik Cosemans (Hemelbestormer) weet je natuurlijk al dat je kwaliteit in huis haalt. Sardonis mag dan wel gestopt zijn, gelukkig bestaat deze band nog steeds (en nagenoeg hetzelfde type muziek). Hedonist rolt, beukt en speelt de bunker plat. Voor de eerste keer krijgen deze drie (!) heren zelfs verzoekjes om nog wat nummers te spelen, maar de tijd zit er (veel te snel) op. Een verdraaid indrukwekkende presentatie.
De eerste uitzondering op de regel dat het hier enkel binnenlandse bands betreft, wordt gevormd door het Engelse Ten Foot Wizard. Het valt me aanvankelijk wat moeilijk om deze heren au serieux te nemen, want wat zien ze er ook schraal uit met hun hippiehemdjes. Tel daar nog eens de vrij dwaze bindteksten bij op en je bent al snel geneigd om je uit de voeten te maken. Gelukkig overtuigt deze bluesy stoner me om de sessie uit te zitten, maar echt indrukwekkend werd het niet.
Gelukkig is Ortega uit Nederland dat wel. De heren verkondigen dat ze drie nummers hebben en dan weet je meteen hoe laat het is als je veertig minuten gepresenteerd krijgt. Dit type doom/sludge zuigt je gewoon helemaal mee in de bunker en langzaam verzink ik in elk van deze songs. Psychedelische sfeertjes kunnen hier dus duidelijk aangereikt worden met mokerslagen en deze Nederlanders breiden het lijstje aan indrukwekkende shows in de bunker uit.
Ik ben een behoorlijke Bathsheba-fan geworden sinds de eerste keer dat ik de band zag op Tongeren Metal Fest. Ongeacht het hier om de buitenstage gaat, weet dit viertal weer het beste van zichzelf te geven. Enerzijds met lekker logge doom die hier en daar lekker old school en smerig klinkt, maar anderzijds zeker ook door de unieke presence van frontdame Michelle. Evenveel indruk maakt het natuurlijk niet in het daglicht, maar haar bezetenheid wijkt er niet voor. Dit is momenteel een van de beste Belgische groepen binnen de scene en ook op Rodeofest zet het viertal dat nog even in de verf. Een heerlijke bijdrage ook van de saxofonist, dat had ik nog niet meegemaakt.
Een beetje jammer dat de organisatie er niet voor gekozen had om Cheap Drugs te laten optreden in de open lucht, of het daaropvolgende Hard Resistance. Deze hardcore/punkbands vielen naar mijn gevoel een beetje uit de toon na alle powerbands in de bunker. Voor enkele nummers is vooral Hard Resistance keigoed, maar na vier nummers hetzelfde drumritme gehoord te hebben, is het voor mij ook genoeg. Cheap Drugs bezit dan weer wat prima attitude als band binnen dit genre, maar ik kan het maar moeilijk waarderen op dit metalfestijn. Bakken attitude dus, een moshpit vooraan, maar een jammere keuze als je merkt dat bands als Bathsheba of Emptiness dan op het openluchtgedeelte staan.
Gelukkig wordt het alsmaar beter wat betreft de bands op de Hill Stage. Het raadselachtige Briqueville is voor mij de ontdekking van de dag. Het is bekend dat deze heren Belgen zijn, maar voor de rest weten we niets en daar is de band zich van bewust. Met vier staan deze gemaskerde heren op de planken om songs te brengen die je compleet naar een andere wereld brengen. Het geheime wapen van dit type post-metal is de herhaling en de kleine nuances in de structuren die gewijzigd worden. IJzersterke riffs, beklemmend en verdraaid indrukwekkend om live mee te kunnen maken. De heren (?) hebben net een nieuwe plaat uit en hebben er ongetwijfeld een heel pak fans bij. Zelfs de helpers van het festival zijn naar deze uitmuntende voorstelling komen kijken.
Not For Music van het Brusselse Emptiness kan wel eens een van de betere albums van dit jaar worden, en dan heb ik het niet enkel over de Benelux. Deze plaat is opmerkelijk anders dan de voorgangers en dat speelt deze band ook uit op de Hill Stage, waar geleidelijk aan het daglicht verdwijnt. De band maakt gebruikt van een projectie die de toeschouwers in trance krijgt en op zich merk ik niet al te veel van de technische problemen die zich overdag voordeden. Nog steeds is dit niet overweldigend, maar het is wel genoeg om me mee te krijgen in deze spirituele trip en deze indrukwekkende muzikale performance. Dit gaat zoveel dieper dan tachtig procent procent van alle blackmetalbands out there en verdient gewoon meer aandacht.
Als afsluiter heeft Rodeofest nog een moker in petto, waarom niet? Primitive Man uit de VS doet een claim om de luidste band op dit festival (of ever?) te zijn en wint dit met twee vingers in de neus, en met gesprongen snaren. Het enige wat ik mij afvraag bij de set van deze heren is waarom je in hemelsnaam geen tweede gitaar kan meenemen als je wat shows in Europa gaat doen, maar voor de rest is dit gewoon beuken tot het bittere eind. Een knallend eind in de bunker en dat verdient die plaats op Rodeofest ook gewoon. Tevreden ga ik naar huis tegen het eind van de set van deze Amerikanen en volgend jaar sta ik gewoon weer op dit kwalitatieve, ondergrondse metalfestival. Hopelijk deelt de organisatie de bands dan wat beter in, want dat is wat mij betreft het enige werkpunt op dit fijne festival.
Foto’s:
Patrick Clerens
Datum en locatie:
24 juni 2017, Fort II, Wommelgem
Links: