XO Progmetal festival, Muziekcentrum Schaaf, Leeuwarden
Een avondje metal van hoog niveau. Een lesje in instrumentenbeheersing en muzikaal vakmanschap. Dit was wat we deze avond in Leeuwarden mochten verwachten. Een sterke doch toch zeer afwisselende line up was opgetrommeld om de kritische oren van de aanwezige (prog) metal fans te vermaken.
Als eerste mocht het Friese Dimaeon de kunsten aan het aanwezige publiek vertonen. Men deed dit middels een mix van doom en death metal, voorzien van de nodige progressieve elementen. Af en toe deed Dimaeon aan bands als Opeth denken. Men heeft in zanger Ferdinand een goede frontman met een sterke diepe grunt die hij zo nu en dan moeiteloos inwisselt voor een hoge scream. Men bewees zeer zeker te kunnen spelen, maar ze zouden deze avond toch nog stevig overtroffen worden. Dimaeon was een waardige opener deze avond, en ik denk dat we van deze band zeker meer gaan horen.
Meteen na de laatste tonen van Dimaeon ging Mother of Sin meteen los op het kleine podium, waar men naar mijn bescheiden mening absoluut niet thuishoorde. Dat vondt ook zanger/gitarist Eduard die er met een grapje over hoogtevrees zijn ongenoegen over uitte. Dat men zeker een plek op het hoofdpodium verdiende bewees ook het talrijke aanwezige publiek voor het kleine podium. Ik geloof niet dat het daar later op de avond nog zo druk is geweest. Na het uitbrengen van hun debuutschijf Apathy is het nu hoog tijd voor de getalenteerde muzikanten van Mother of Sin om dat produkt live te promoten. Helaas was het geluid op het kleine podium nog niet al te best, maar echt zwaar beroerd was het ook niet te noemen, zodat nummers als Hate en Cover my Eyes toch prima te volgen waren. Jammer genoeg moest Mother of Sin vanwege tijdsdruk een nummer laten vallen, zodat afsluiter Apathy toch iets te vroeg kwam. Een eventuele volgende keer toch graag op het grote podium.
Hierna was het wederom de beurt aan een band uit Friesland. Libramentum was ook weer een band die zo nu en dan zwaar aan Opeth deed denken. Maar ook bands als Dream Theater zijn duidelijk van invloed geweest. Bij Libramentum was vooral cleane zang te horen met slechts sporadisch uitstapjes richting grunt. Ook Libramentum was weer een band die uit zeer getalenteerde instrumentalisten bestaat.
Toen Day Six het podium betrad had ik even het idee dat dit het tweede bandje van Direct gitarist Spike was, maar gelukkig bleek de zanger/gitarist van Day Six slechts een look a like, en speelde men muziek die vele klassen beter bleek te zijn dan het boybandje uit Den Haag. Lekkere strakke progressieve rock/metal met zo af en toe zelfs uitstapjes richting Rush en Pink Floyd. Een zeer strakke band die zeker niet misstond op dit festival. De drukke podiumact van de zanger/gitarist gaf ook zeker meerwaarde aan de show. Leuke band!
Hierna was dan eindelijk Sun Caged aan de beurt. Ik keek al een poosje uit om de kunsten van snarenwonder Marcel Coenen eens live te aanschouwen. En natuurlijk ook de rest van de band welke uit zeer goede muzikanten bestaat. En niet te vergeten zanger Paul Adrian, die op het podium zeer verlegen overkomt, maar een dijk van een stem bezit die perfect bij Sun Caged past. Sun Caged speelde een ijzersterke set waar iedereen met volle teugen stond te genieten. Sun Caged was ook de eerste band deze avond die wel een goed geluid hadden, zodat alle nummers uitstekend te volgen waren. Jammer alleen dat de keyboards van tape kwamen. Ik heb begrepen dat dit vanwege ziekte van de keyboardspeler kwam. FRNK, ons allen bekend van het forum keek tijdens de show van Sun Caged dromerig voor zich uit en zei: Goh, eigenlijk zouden Marcel Coenen en Eduard Hovinga samen een bandje moeten oprichten….
Isle of Man was weer van een heel ander kaliber. Knetterharde mathcore en death metal worden gemixd tot een smaakvol en keihard geheel. Denk aan Dillinger Escape Plan en Cephalic Carnage en je hebt een idee waar Isle of Man zo ongeveer voor staat. Er wordt driftig op de instrumenten gefreakt, en de zanger holt als een bezetene ADHD patient met een dosis speed in de neus over het podium en zelfs door de zaal, tot zover het snoer van zijn microfoon reikt. Dit geweld was een welkome afwisseling deze avond en hoewel de meeste Dream Theater en Symphony X fans zich waarschijnlijk niet of moeilijk in de muziek van Isle of Man kunnen vinden bewees men toch zeker wel op zo’n festival te passen.
Andromeda bewees deze avond in Leeuwarden dat ze tot de absolute top binnen de progressieve metal behoren en een zeer waardige headliner voor dit festival te zijn. Een stel prima op elkaar ingespeelde muzikanten kregen we te zien en te horen. Hoewel ik absoluut niet bekend was met de muziek van Andromeda wist deze band toch zeker mijn aandacht vast te houden. Ook Andromeda had het geluk dat ze een goed en helder geluid hadden. Andromeda was een fijna afsluiter, en zat van de Heineken konden de bezoekers met een tevreden gevoel over deze avond vertrekken, op zoek naar de shoarmatenten, kroegen en veilige thuishavens om nog even door te feesten en te zuipen.
Links :