Netherlands Deathfest heeft voor de vierde editie van het grootste indoorfestival voor extreme muziek in de Lage Landen, een flinke jas uitgedaan. In Tilburg is de prachtige Patronaatzaal niet meer beschikbaar voor concerten. En dat betekent: minder mensen, minder merchandise, minder eetmogelijkheden en – het ergste – minder bands. De line-up ten opzichte van vorig jaar is degelijker en mist een publiekstrekker waar het water je van in de mond loopt, maar de equipe van Zware Metalen had het desalniettemin prima naar de zin. Michel Peeters (MP) en Ghostwriter (G) waren drie dagen aanwezig met het kladblok in de hand. Op vrijdag en zaterdag kregen ze gezelschap van Black Swan (BS). Fotografen waren Christel Janssen op vrijdag en Koen de Gussem op zaterdag en zondag. Niels Vinck fungeerde alle dagen als back-up.
De Finse band Rippikoulu heeft de eer dit vierde Netherlands Deathfest te openen. Oorspronkelijk begonnen als een punkgroep brengen ze vandaag de dag redelijk dichtgebetoneerde death metal. Gezongen in het Fins dan nog. Niet dat je daar ook maar één jota van merkt, want de grunts van Anssi Kartela zijn zo monotoon dat zelfs enige intonatieverandering amper kan worden waargenomen. Datzelfde kan trouwens ook gezegd worden over het gitaarspel. Het resulteert is een op zich wel hecht geheel, maar toch te weinig origineel om gedurende vijftig minuten te blijven boeien. Zoals al gezegd, dat ligt vooral aan de zanger, die weinig krachtig overkomt en aan het einde van zijn zinnen aan ernstig ademtekort lijkt te lijden. (MP)
Het optreden van Auroch is helaas al even op weg als uw favoriete anonieme scribent binnenkomt als gevolg van wat toegangsperikelen. Jammer, wat de blackened death metal van de Canadezen is prima aan te horen. Het gaat van lekker log naar opgefokt en zanger S.M. beschikt over een fijne strot, zo een waar Noord-Amerikanen patent op lijken te hebben. De nummers zijn gevarieerd en afwisselend genoeg om te blijven boeien, zeker ook als het thrashverleden de kop opsteekt. (G)
Anaal Nathrakh, afkomstig uit Engeland, speelt officieel black metal. Ik zeg officieel, maar op een podium is het eerder een mix van black en grindcore, met hier en daar snuifjes death en industrial. Op typisch Britse wijze, gekleed alsof ze net uit bed komen en met bier binnen handbereik, gaan ze van start in een verschroeiend hoog tempo, iets wat de band het hele optreden volhoudt. In de nummers dan, want voor en na is het een zootje zuipend ongeregeld. Toch zorgen ze voor de eerste opstootjes in de mosh-zone, maar tot echt wild gedoe komt het niet. Het oeverloze gelul tussen de nummers haalt er telkens behoorlijk de vaart uit. Maar los daarvan is dit wel goed en krachtig, overtuigd ook en is de toegekende speeltijd zo voorbij. (MP)
Het Russische 7 H. Target is de eerste band die de boel een beetje los weet te krijgen in de kleine zaal. Het is er voor het eerst ook betrekkelijk druk in deze voor Netherlands Deathfest-begrippen rustige editie. Althans, wat de bezoekersaantallen betreft. Meest in het oog springend binnen het gezelschap is bassist Konstantin Korolev. Hij plukt er als een gek op los aan de dikke snaren en hij heeft zijn instrument ingeplugd met een kabel van het formaatje ‘uit de kluiten gewassen jaren ’80 telefoonsnoer’. Naar verluidt neemt hij over het algemeen tijdens live optredens de vocalen voor zijn rekening, maar vandaag is er de potige brulboei Matteo Bazzanella, gehuld in Godflesh t-shirt, die de honneurs waarneemt. En hoe. De band beukt, ronkt, schuurt en de pig squeals van Bazzanella stellen de trommelvliezen danig op de proef. De nummers zijn kort maar krachtig: Transmutation, Technosex, The Helicopter Attack, Insane Bio-mechanism en Technofetishist. Dan weet je zo ongeveer wel uit welk hout dit Russische gezelschap ongeveer gesneden is. Een feestje dus, voor als je ervan houdt. (BS)
De platenproductie van Cryptopsy is de laatste jaren op z’n best matig te noemen, maar dat doet niets af aan de uitstekede livereputatie van het Canadese orkest. Matt McGachy brult de grote zaal lekker vol en weet met zijn fijne grunt (een verademing ten opzichte van het gillende speenvarken van 7th Target) meer liefhebbers te trekken dan Anaal Nathrakh. Tussen het gegrom door is hij vooral bezig met het rondzwaaien van zijn haarbos die al een hele tijd geen schaar heeft gezien. Het geluid op deze eerste dag van Netherlands Deathfest is niet helemaal op orde en daardoor valt het technische aspect van Cryptopsy grotendeels wegt en blijft het betere beukwerk overeind. Dat komt ook omdat de mannen het tempo er aardig inhouden en we van de ene nekbreker overgaan in de andere. De ervaring spat ervan af bij dit gezelschap die zo gemakkelijk spelen dat het haast eenvoudig lijkt om deze muziek te maken. De pit is al snel geopend en de crowdsurfers verstoppen zich niet lang, de verbodsborden in naast het podium ten spijt. Met Fear His Displeasure komt er nog een recent nummer langs dat prima past binnen het geheel der kwaliteitsdeathmetal. Van deze band zijn we hopelijk nog lang niet af. (G)
Wanneer ik de kleine zaal van 013 inloop gaat Fubar, een Nederlands stelletje ongeregeld, net van start. Ze doen dan met zo’n enthousiasme dat ze meteen de halve zaal mee hebben in hun geschifte grindcore wereldje. Hoog tempo en felle vocalen, gekruid met een gezonde dosis humor, zo klinken de heren hier vandaag. Aanstekelijk is het zeker, want de zaal gaat behoorlijk los. Hoewel de groep toch al een tijdje bestaat, valt de felheid van de jongste nummers op, ook al zijn die ondertussen toch ook al twee jaar uit. Wat een brute kracht gaat hier toch van uit. Gierende, rammende gitaren en goed fel drumwerk met hier en daar een blastbeat; dat alles gedomineerd door een zanger die zijn ingewanden er zowat uitschreeuwt, wel, wij houden daarvan. En niet alleen wij, de gehele zaal gaat helemaal mee. Zalig optreden is dit. (MP)
Brujeria heeft wel eens met meer Mexicaanse druglords op het podium gestaan (samplekoning Pinche Peach ontbreekt bijvoorbeeld), maar met vijf druktemakers zijn we ook tevreden. De geluidsproblemen lijken vandaag niet meer te worden verholpen en dus terroriseert Hongo Jr. ons met zijn getrommel en staan bassist Hongo en gitarist El Criminal er deels voor spek en bonen bij. Frontmannen Juan Brujo en El Sangrón maakt het allemaal niets uit: ze spuwen hun Spaanstalige teksten met veel pathos in de microfoon en imiteren een paddenstoel bij Satongo. Niet zo gek, het nummer gaat immers over iemand die half man, half paddenstoel is. Volkomen logisch.
Brujeria laveert immer op het randje van komische en serieuze act en juist als je voor jezelf wilt nagaan of het geheel niet teveel doorschiet naar het eerste, gooit de band er een serie razendsnelle deathmetalnummers uit die je omver blazen, verre van hoogdravend zijn, maar wel een lekkere groove hebben. Anti-Castro bijvoorbeeld, of Ángel de la Frontera, het geniale Raza Odiada (Pito Wilson) en meezinger Matando Güeros. De ook toekijkende Black Swan schudt nog maar eens het hoofd om zich te verwonderen over de zichzelf opblazende brulaapjes en dat is best logisch. De genialiteit van Brujeria ligt er niet dik bovenop. Het is geen tot op het bot te analyseren post-blackmetaloutfit, of een sludgeband die zichzelf een depressie speelt. Het zijn gewoon vieze mannen met stinkende winden die smerige, extreme metal maken. Maar het zit goed in elkaar en de band houdt het tempo zodanig hoog dat de flauwiteiten niet de overhand kunnen krijgen.
De band verzorgt de eigen afterparty door Marijuana over het geluidssysteem te laten spelen tijdens de afbouw van het podium terwijl Juan Brujo en El Sangrón meezingen met de cover van La Macarena. Het leidt massaal meedoen met het debiele dansje uit 1993 en zelfs een heuse polonaise. (G)
Extinction of Mankind komt uit Engeland en speelt ‘anarcho crust punk metal’. Het gezelschap is al actief sinds 1992 en heeft met enige tussenpozen vier albums opgeleverd, opgevuld met de nodige splits en EP’s. Het laatste wapenfeit, Storm of Resentment, stamt uit 2017 en van dit album komt onder andere Lifeless and Pathetic voorbij. Reap what you Sow is ook nog wel een aardig nummer, maar heel pakkend is het jammer genoeg allemaal niet. Naar eigen zeggen speelt de band ‘crust, punk, fusion, all styles together’. Het geheel klinkt inderdaad niet heel samenhangend. Zou daar de schoen wringen? Het is ook niet bijster druk voor het podium en op het balkon van de kleine zaal, maar er zijn zeker ook enkele liefhebbers van de band aanwezig. Persoonlijk laat uw verslaggeefster van dienst dit optreden een beetje langs zich heen glijden. Het is prima om naar te luisteren, maar Extinction of Mankind weet nergens echt te overtuigen.
En dan is het tijd voor heel iets anders: Electric Wizard. Een heus rustpunt na al dat metalen gebeuk. Dit Engelse doomgezelschap draait al de nodige rondes mee sinds 1993 en daarvoor nog enkele jaren onder andere noemers als Lord of Putrefaction, Thy Grief Eternal en Eternal. Het optreden begint met een leeg podium, rook en de klanken van Procreation (Of the Wicked) van Celtic Frost. We kijken naar de schizofreen uitdijende en inkrimpende letters van het logo van Electric Wizard en wanen ons direct de nodige jaren terug in de tijd. Zeker wanneer het vrouwelijk naakt, dat zo kenmerkend is voor de vrije jaren ’60 en ’70, uitgebreid in beeld verschijnt op het grote scherm achter de heren en dame van de band.
De Volkskrant schreef enkele jaren geleden dat ‘Electric Wizard een unieke band is, die best herontdekt zou mogen worden’. De band sleurt je inderdaad mee langs eindeloze diepten en drukt je tegelijkertijd de eindigheid van het bestaan als een mes op de keel. Het formidabele Black Mass laat het publiek zo mogelijk nog dieper afdalen, met de zware, ronkende en lome gitaar- en baslijnen in de hoofdrol. Een nummer als See you in Hell mag vanavond natuurlijk eveneens niet ontbreken. Het is niet iedereen gegeven deze zwarte trip helemaal uit te zitten, sommigen verlaten vroegtijdig de zaal. Maar het gros deint gebiologeerd mee op de psychedelische golven tot het bittere eind. Een louterend optreden voor wie er niet genoeg misère aan te pas kan komen. (BS)
Het begin van dit optreden moet ik helaas missen door file! Meteen na het optreden van Electric Wizard op de main stage, stormt die halve zaal meteen naar de second stage, en dat zaaltje kan die toevloed amper aan. Resultaat: je staat een volle tien minuten te wringen en te drummen om erin te komen. Maar goed, we komen voor Morta Skuld! Zo af en toe een scheutje pure death kan ons altijd bekoren en wat kan je dan beter als dagafsluiter consumeren dan deze Amerikanen? Het duurde maar liefst twintig jaar voor ze nog eens een cd maakten, maar wat voor één! Sindsdien zijn ze helemaal terug met hun toch wel old-school death metal. Veel tempo wisselingen, rauwe strontarrogante vocalen en gezonde agressie: dat is wat we hier over ons heen krijgen. Opvallend is ook de aandacht voor het technisch zeer sterke gitaarwerk met opvallend veel, weliswaar zeer korte solo’s. Persoonlijk vind ik de oudjes uit hun debuut Dying Remains het sterkst, maar dat is persoonlijk. Al bij al nog even een heerlijke kopstoot om deze eerste festivaldag mee af te sluiten! (MP)
Lees ook het verslag van dag 2.
Lees ook het verslag van dag 3.
Foto’s:
Datum en locatie:
3 mei 2019, 013, Tilburg
Links: