Vader laten spelen op Vaderdag en daaromheen de bands van morgen programmeren is een poëtische zet van de organisatie. De laatste dag van Into the Grave staat in het teken van de jonge garde. Rijzende sterren Hiraes en Tailgunner bijten de spits af en de dag eindigt met een powermetalfestijn waar je U tegen zegt. Met als allerlaatste headliner Powerwolf, want op zondag gaan we naar de mis. Ruben en fotografe Esther ‘t Lam brengen ook van de derde dag verslag uit.
Hiraes 14:00 – 14:30
Net als gisteren zet de organisatie een band die vorig jaar plots op onze radars verscheen als eerste op het podium. Dit keer wel het hoofdpodium en dat verdient de Duitse band Hiraes ook wel. Nadat het volledige Check My Brain van Alice in Chains van de tape is afgerold start de halfuur durende set. Alle nummers komen van de tweede plaat Disorder die vorig jaar uitkwam. Het strakke geluid is zeker geen toeval, want wat we hier zien is eigenlijk de band Dawn of Disease met een andere zanger. Die eer is dit keer voor frontvrouw Britta Görtz en zij wekt indruk met haar stemgeluid. Wat een volume komt er achter haar grunts weg. Ondanks de duistere tonen brengt ze met haar hogere stemregister wel een zekere luchtigheid mee die de muziek van de band omhoog tilt. Dit doet niks af aan een band als Arch Enemy. En een toename aan goede melodic deathmetalbands kunnen we natuurlijk alleen maar toejuichen.
Tailgunner 14:30 – 15:10
Er staat een bekend gezicht op de Reaper stage met een bekende stem. Het duurt even voordat het kwartje valt, maar deze frontman is Craig Cairns die eerder de vocalen van Induction op zich nam. Touren met een Duitse band zal wel lastig zijn als Brit, dus ligt zijn focus nu bij Tailgunner. De speed metal zet de gitaren vol in de schijnwerpers en Rhea Tompson en Zach Salvini hebben dus geen moment rust. Deze jonge band weet nu al hoe ze een show moeten neerzetten, want hoewel het vroeg op de middag is krijgen ze het publiek mee. Met Guns for Hire als enige album tot nu toe is er ruimte voor een cover. Zelfs de meest koppige grijsaards zijn om wanneer ze Hit the Lights van Metallica spelen. Een indrukwekkend vertoon van een band met een grote toekomst. Zouden ze net zo snel groeien als de volgende band?
Bildtstar 15:10 – 15:55
Het is ongelooflijk snel gegaan voor de jongens van Bildtstar. In 2022 deden ze een gooi naar de Metal Battle en wonnen ze, rockband zijnde, de Friese voorronde. Een jaar later verzorgden ze het voorprogramma op het drempelhoge kleine podium in de Iduna en nog geen drie weken later werden ze bijna het podium van het Bevrijdingsfestival Leeuwarden afgeveegd omdat ze te lang door wilden gaan. Er volgde een vlammende albumrelease in de Neushoorn en dit jaar waren ze zelfs Friese ambassadeur voor het Bevrijdingsfestival. De jonge knapen zijn nu dus al een hoofdpodium gewoon en dat krijgen ze vandaag gewoon weer. Zelfs met heuse pyro. De uit de klei getrokken Friese zonen lijken hier een enorme gunfactor te genieten.
Niet dat het ze mee zit, want de versterkers klappen er met nog een kwartier te gaan uit waardoor de mannen niet meer te horen zijn, al doet de drummer goed zijn best. Ze lachen zich er dapper doorheen, maar zijn duidelijk wel wat van de weg geraakt. Ze krijgen nog tijd voor één nummer en dat moet dan Au Revoir zijn. Een Franse titel voor een Friestalig nummer met Engelse leenzinnen. Sommigen kunnen het waarderen, maar Frans en Fries samen wordt deze redacteur wat teveel.
Martyr 15:55 – 16:35
De andere Nederlandse toevoeging van vandaag is het vastgeroeste Martyr. Ze gaan al veertig jaar mee en weten nog steeds van geen ophouden. Ze spelen zelfs de nieuwe single Dark Believer. Het vraagt wel toewijding om zo lang old school te blijven, maar daar is frontman Robert van Haren nog altijd trots op, want hij blijft het herhalen. Wat kun je er verder nog over zeggen? Het is al veertig jaar hetzelfde. Al zijn de gifgroene monniken wel een nieuwe toevoeging. Al is toevoeging een groot woord, want welk thematisch doel ze ondersteunen is totaal niet duidelijk.
Vader 16:35 – 17:25
De Poolse deathmetalband Vader is ook al de veertig gepasseerd. Het zijn de nestors van de dag en zoals het op Vader-dag hoort valt er wat te vieren. Het album Litany is dit jaar namelijk vijf-en-twintig jaar oud en daarom wordt deze integraal gespeeld. Dat deden ze vorig jaar met Black to the Blind, maar dit is een veel leukere plaat. Inclusief het nummer The Calling dat volgens de band zelf nog nooit eerder in Nederland is gespeeld. En zij kunnen het weten.
Ze hebben zich duidelijk verdiept in hun gastland, want na een perfect uitgesproken ‘godverdomme’ is met een breakdown de aanzet gegeven tot een pit die het stof uit de grindbak achter het stationskwartier doet opwaaien.
Brat 17:25 – 18:05
De Amerikaanse grindcoreband Brat is een nog vreemdere verschijning op dit festival dan Bildtstar. Ze prijzen zichzelf aan als ‘barbiegrind’ en het logo is een nauwelijks aangepaste versie van de Bratzpoppen waar je zusje er altijd twee van had. Wederom staat er een vrouw met volume op het podium. En dan hebben we het natuurlijk over het stemgeluid, want de iele frontvrouw Liz Selfish is de hele reden dat dit ook maar iets met barbie te maken heeft. Als een soort Goedemorgen Nederland maakt ze geïmproviseerde aerobicsbewegingen en dat is nodig, want de set duurt veertig minuten en alles wat de band tot nu toe heeft uitgebracht valt in vijfentwintig te spelen. Het optreden zit vol gekke popintro’s, maar de nummers blijven op zichzelf staan. Het was moeilijk te ontcijferen, maar hier werd toch echt een Barracuda cover van Heart gespeeld. Voor een band die zichzelf zo stijlt zou je verwachten dat de nadruk juist op de tweeny-bob verbastering ligt.
Hier had meer ingezeten, grindcore is een lastig genre om je in te onderscheiden en die kans heeft Brat voor het oprapen.
Feuerschwanz 18:05 – 18:55
Vorig jaar zagen we Feuerschwanz in Eindhoven en daar werd de illusie van een epische band waar power metal om draait constant verbroken door zowel publiek als band. Maar dat was in Eindhoven en daar vieren we carnaval. Die vinden ongein dus leuk. Dit is Leeuwarden vol (inmiddels niet meer zo) nuchtere Noordelingen, waar het joligheidsgehalte doorgaans een stuk lager ligt. En de Duitsers spelen hier een korte set van vijftig minuten, dus is er helemaal geen tijd om te klieren. En dat werpt zijn vruchten af. Zelfs de gooi naar Eurovision die de band dit jaar deed met het nummer Knightclub valt niet overmatig uit de toon.
Het publiek bulkt gewoon mee, zonder dat er opblaaszwaardjes en goedkope ridderkostuums door de menigte vliegen. Een verbroederende vertoning van een heel infield dat op commando naar de grond gaat en even later arm in arm staat te springen. Extra kracht bijgezet door het vuurwerk waar ook deze band over beschikt. Gewoon genieten van meeslepende, catchy nummers zonder overdreven knipogen. Dat is alles wat je nodig hebt, maar de hauptman kan het toch niet laten om Numa Numa achter al dat moois te plakken. Die virale hit heb je niet meer nodig met een inmiddels indrukwekkende catalogus aan leuk werk. Misschien gaan we het ooit nog meemaken.
Bewitcher 18:55 – 19:45
Laatste verrassing van deze editie van Into the Grave is het Amerikaanse Bewitcher. De band draait al twaalf jaar mee maar doet Nederland niet vaak aan. Dit drietal laat met weinig instrumenten een indrukwekkend geluid horen. Blackened speed metal noemen ze het zelf en dat is helemaal gen vervelende combinatie. Gewoon weer snelle, boze muziek na vijftig minuten Feuerschwanz. Al is er wel een rustmoment met een lange gitaarsolo. Dit is de laatste show van de tour en ze gooien er nog één keer alles uit. De pit doet graag mee en laat een constante stroom crowdsurfers hun weg naar het podium vinden.
Hierna kunnen alle oude knarren naar huis, want het is gedaan met de klassieke heavy metal, verder enkel nog power metal op het programma vanavond. Dus dit was een prima afsluiter voor de mensen die dat genre niet aanstaat.
Gloryhammer 19:45 – 20:45
Gloryhammer wordt door velen gezien als een gimmickband, maar dat is het eigenlijk niet. De albums van Gloryhammer vertellen een verhaal dat steeds consistent blijft. Prins Angus McFife die het koninkrijk van Dundee moet beschermen tegen allerhande bedreigingen, waaronder eenhoorns. Maar dus ook goblins en dinosauriërs uit de ruimte. Het is een muzikale tekenfilm zonder de tekenfilm en dat kun je stom vinden, maar het is wel knap om zo een band op te bouwen.
Je kan het natuurlijk ook net iets te leuk vinden zonder dat je al die lagen, of überhaupt enkele ervan, begrijpt en dan ben je één van de trieste figuren die de hele dag met temperaturen tegen de dertig graden in een eenhoorn onesie loopt te stinken. Gelukkig zijn we boven de rivieren en blijft het bij een paar individuen die elkaar al snel gevonden hebben en niet beeldbepalend zijn.
Nu McFife II al een aantal jaar de vocalen heeft overgenomen is het nieuwe tijdperk inmiddels gevestigd. Dit keer ontbreekt er een keyboard op het podium en speelt Zargothrax, de slechterik van het verhaal, gitaar. Als het enige wat je meeneemt uit Gloryhammer ‘haha, eenhoorns’ is, heb je al je Alestorm-eendjes niet op een rij. Maar het word je ook niet makkelijk gemaakt. In vrijwel elk nummer dat hier gespeeld wordt, komen eenhoorns voor. Wat er niet in voorkomt zijn opblaaskrokodillen, maar er is toch een flippo die zo’n ding het publiek in smijt. En in plaats van een lokale held in dit verhaal die dat ding van kop tot staart openrijt en de lege flap plastic over een hek keilt, moeten we er dus de halve set tegenaan kijken.
Zelf spelen die gasten trouwens prima. Het is alleen jammer dat er na elk nummer gestopt moet worden om het volgende in te leiden met de context over welk personage het gaat. Het sloopt het tempo uit de set en dat is jammer, want dit is snelle power metal waar je helemaal niet voor wilt stoppen. De tekenfilm Gloryhamer zou prima te bingen zijn, de albums zijn dat al. Nu de optredens nog.
Dynazty 20:45 – 21:40
Het is lastig te verkroppen dat Dynazty hier op de Reaper stage is gepropt, terwijl Bildtstar een plek op het hoofdpodium met vlammen en al mag innemen. Deze band verdient heel wat meer. Gelukkig is de opkomst groot voor de band die dit podium mag sluiten.
Frontman Nils Molin werkt zich een slag in de rondte nu hij een dubbel tourschema aanhoudt naast de shows met zijn andere band Amaranthe. Het heeft duidelijk effect op zijn stem, hij klinkt niet meer zoals drie maanden geleden in Drachten. Niet dat hij daar wat van laat blijken, als je er toen niet bij was zou je nu niet door hebben dat hij zijn uithalen wat inhoudt.
Dynazty weet wel hoe je een show moet brengen. Hier krijgen we op de valreep ook pas de eerste drumsolo van het weekend. Wat wel opvalt, is dat Heartless Madness wel héél vroeg wordt ingezet. Met nog twintig minuten te gaan wordt vrijwel de helft van de set gebruikt voor de afsluiter vol publieksinteractie. Zo kan je het ook doen. De eerste helft vol knallen en op het eind één groot publieksding. Zo pakt de headliner het dus niet aan.
Powerwolf 21:45 – 23:00
Voor deze redacteur markeert deze show de tiende keer in tien jaar tijd dat er een Powerwolf show bezocht word. Slechts één keer was dat een optreden in een zaal en twee keer eerder was dat ook op Into the Grave. Powerwolf is bij uitstek een festivalband. Episch georkestreerde, meeslepende nummers die ondanks hier en daar een woordje Latijn makkelijk mee te zingen zijn, stevige hooks en een unieke aankleding. Het is de enige band die dit weekend geen aankondiging behoeft. Dit is power metal op zijn piek en het is zoals altijd feest.
Dit is ook de meest uitgebreide aankleding die we dit weekend zien met geanimeerde schermen en de volle lading pyro. Dat was dus ook gewoon mogelijk geweest voor Savatage op vrijdag als we de beelden uit Duitsland mogen geloven. De schermen zijn echter ook een obstakel, want voor elk nummer moeten ze opnieuw ingesteld worden met bijpassende beelden. Dat duurt een paar tellen waarin alles zwart gaat en dat breekt het tempo net iets te lang op. Maar niet zo lang als de publieksinteractie waar de band om vraagt. Dat zijn we van ze gewend natuurlijk, maar het is nu bij zowat ieder nummer en dat is gewoon te veel. Het waltz-stukje tussen Dorn en Schlegel om Dancing With the Dead in te leiden is wel nieuw, net als het nummer Heretic Hunters dat nu in de setlist is opgenomen. Wel ten koste van een paar andere nummers, maar dat krijg je als je twintig jaar lang alleen maar sterke albums maakt met goede nummers.
Powerwolf heeft zich desondanks weer eens bewezen als een absolute topact. We hebben de zondagsmis weer bijgewoond op onze lieve Vader-dag. Na drie dagen op een warme parkeerplaats onze longen uit ons lijf te hebben geschreeuwd en al het moois te hebben gezien wat de metal community ons te bieden heeft, kunnen we voldaan weer op huis aan.
Datum en locatie
15 juni 2025, Into the Grave, Leeuwarden
Foto's:
Esther ‘t Lam (Instagram, Facebook)
Links: