Vrijdag
Aan het belgische Rafflesiah de eer het festival te openen.
Deze vijf zeer jonge heren doen dat heel erg goed.
Hun metalcore/hardcore slaat ‘s Ochtends goed aan en weet het publiek lekker op te warmen.
Aan hun podium prestatie mogen de heren nog wel gaan sleutelen.
Door omstandigheden heb ik helaas vier bands moeten missen en is Taint uit Wales, Engeland de tweede band die ik op dit festival ga zien.
De band staat een beetje raar geprogrameerd tussen al het metalcore en hardcore geweld met hun stoner/sludge maar weten bij veel mensen toch hun aandacht te trekken.
Door de vele gitaarkabel problemen aan het begin van de set en het te hoge Mastodon a la Rock & Roll gehalte hou ik het al snel voor gezien.
Na Taint is het voor mij de beurt aan The Chariot.
En volgens mij was ik niet de enige die erg benieuwd was naar deze band want voor het eerst staat het terrein vol.
De chaoscore/noisecore/hardcore van deze vier heren is niet voor iedere simpele ziel te volgen.
Ook ik trek deze chaotische set niet maar ondanks dat weet de band mijn aandacht te houden door het heerlijke strakke spel en de geweldige stageact.
Zanger Josh Scogin klimt het tentdoek in om vervolgens als een aap van de ene kant naar de andere kant te slinger.
Halverwege gaat hij even op de kop hangen en laat zich daarna vallen, klimt hierbij ook nog eens op de PA en onder het drumpodium en je kunt wel een beetje beseffen wat hier gaande was.
Neaera zag ik voor het eerst in het voorprogramma van Caliban nog niet zo lang geleden in de goudvishal.
Helaas wist de band mij toen niet te overtuigen maar vandaag zou ik ze dan een nieuwe kans geven.
En gelukkig dat ik dat gedaan heb want de heren blazen werkelijk alles weg met hun black metal getinte metalcore.
De eerste sing alongs van de dag zijn een feit en de eerste echte goede indruk ook.
Zelfs zo erg dat een drumstick die de drummer aan het einde per ongeluk niet ver genoeg gooit en op het podium terecht komt belaagd wordt door twee kids die lijken alsof er twee rugbieurs op de winnende bal springen.
In de gaten houden deze stel duitsers.
En dan Textures.
Tja, Textures..
Ik denk dat inmiddels elke metal liefhebber deze band al eens aan het werk heeft gezien of in ieder geval vele verslagen over heeft gelezen.
Ook vandaag doen ze weer waar ze goed in zijn, het spelen van een strakke pot mathcore.
Het publiek weet helaas niet wat ze hiermee aanmoeten en kan ik me maar een zin bedenken:
‘te metal voor de hardcore, te hardcore voor de metal’
De eerste amerikaanse band op de bil is Paint It Black.
Met de drummer van The Hope Conspiracy doen ze een tour door europa.
De punk/hardcore van de band houd je lekker warm maar overtuigd pas erg laat in de set.
Aan het einde krijgt het publiek ook nog een heerlijke quote naar de kop geslingerd: ‘Fuck Christain Hardcore’.
Of ze het menen ten tweede..
Dan aan Angel Crew de taak om de dag halverwege al tot een succes te maken.
En dat doen ze! Nog niet zo lang geleden speelden ze met Hatebreed in de melkweg en daar was ik al erg overtuigd.
Om dan een show voor thuispubliek mee te maken is dan natuurlijk helemaal geweldig.
Het publiek ging helemaal uit zijn dak en sloopte alles wat ze tegen kwamen.
Een gigantische moshpit, een groot aantal stagedives, sing alongs en pile ups waren hier al aan de orde.
De band was volgens eigen zeggen compleet verrast door dit respons en vond het vreselijk jammer dat ze al na veertig minuten al moesten kappen.
En ik ook! Deze band verdiend veel meer!
Wat een show zeg, wauw!
Terwijl de zon plaats maakt voor de avond bestijgt het zweedse Switchblade het Ieperfest podium.
Een heerlijke sfeer dus voor de sludgecore/doomcore? van deze drie heren.
Op de achtergrond hangt een groot prejectiescherm waar beelden van bomen, lege weilanden en bossen worden geprojecteerd.
Op het moment dat de band begint met spelen is het duidelijk dat het niet een mosh feestje gaat worden.
Een erg droevig gevoel kruipt bij mij naar binnen door het zeer lage tempo waarop gespeeld wordt.
De muziek is zo hypnotiserend dat veel mensen al niet eens meer door hebben dat de band tot twee keer toe last hebben van een stroomstoring.
Voor de band hierna geldt eigenlijk hetzelfde als bij Switchblade.
De band Amenra past alleen gelukkig iets beter tussen alle bands van het festival door de vele screamo invloeden die de muziek bevat.
Deze band bestaat in plaats van drie artiesten juist uit drie gitaristen, een bassist, een drummer en een zanger.
Van die laatste heb ik alleen niet veel meer gezien dan zijn rug.
De band weet door deze dikke geluidsmuur een betere indruk achter te laten maar door de doom invloeden en de rustige beelden op het projectiescherm de hypnotisatie niet volledig te verwijderen.
kippevel..
Aan Caliban de eer om de vrijdag af te sluiten en het publiek weer even flink wakker te schudden.
Na een veels te lange soundcheck komt de band dan eindelijk na het intro van hun laatste CD op het podium.
Waarom die soundcheck zo lang heeft geduurd weet ik niet maar voor het eerst vandaag was het geluid echt beroerd!
De band heeft de laatste tijd in vele reviews gefigureerd waar veel klachten waren over de cleane zang van gitarist Denis Schmidt.
Ook ik ben meestal niet zo’n voorstander van zijn stem maar vandaag klonk die stem fijner dan ik gewend ben.
Merkwaardig was nog wel dat zanger Andreas Doerner de mensen uitnodigde op het podium omdat het podium zogenaamd van iedereen was terwijl de mensen die een poging waagde er meteen af werden gegooid door de roadies.
Afsluitwaardig? Misschien.. het was gewoon een lekker optreden en niet anders dan dat je van Caliban gewend bent.