De wreedheid der natuur laat zich zien vandaag. Want op de langste dag van het jaar is het zwoegen op Graspop Metal Meeting onder een strakblauwe hemel met 32 graden. Er worden extra waterpunten geplaatst, maar de rijen blijven lang. En dan zijn de meeste bands ook nog eens buiten te zien. Ruben liet zich ook op dag drie wegschroeien op de Stenehei in Dessel voor Zware Metalen en ook Birgit draagt weer een steentje bij. Met vandaag optredens van onder andere Sylosis en Lorna Shore die nog meer deathcoregeweld komen brengen dan gisteren en Soulfly en The Hu die onder grote belangstelling hun eigen traditionele instrumenten in de mix gooien. De enigmatische Poppy laat zich ook zien en de dubbele headliner Korn en Nine Inch Nails komen de dag afsluiten. De foto’s zijn wederom van het persteam van Graspop.
Kittie 12:00 – 12:45 (North Stage, Ruben)
Na een pauze van vijf jaar en dertien jaar zonder album zijn de dames van Kittie weer terug op het toneel. De zusjes Lander stonden aan het roer van één van de vroege nu-metalformaties toen ze nog niet oud genoeg waren om drank te kopen, dus ook 25 jaar later zien we de leeftijd er nog niet aan af. Genoeg energie dan ook voor het nieuwe album Fire dat vorig jaar uitkwam. Die energie zien we niet terug op het podium, want het oogt allemaal wat statisch. Voor de Canadezen zal de temperatuur ook nog wel een stap verder gaan dan wij het hier voelen onder de hoogstaande zon. Veel mensen zijn ook nog niet aanwezig voor de eerste band, maar wie aanwezig is, ziet toch een stukje geschiedenis van het genre. Frontvrouw Morgan weet zowel screams als cleans kundig tentoon te stellen en haar zus Mercedes achter het drumstel doet er ook de achtergrondvocalen bij. De oude nummers als Spit van de gelijknamige eerste plaat hebben duidelijk een scherper randje dan het nieuwe werk, al komt Eyes Wide Open toch een aardig eind in de buurt.
Een uniek stukje genre geschiedenis op de vroege middag. Zo kun je je dag wel goed beginnen.
Vowws 12:00 – 12:40 (Metal Dome, Birgit)
Een kleine twintig minuten nadat de set is aangevangen kom ik aan in een Metal Dome die ongeveer voor een derde gevuld is voor het Australische duo Vowws. Beide leden zijn volledig in het zwart gehuld: de gitarist in een strak zwart pak, de zangeres in een zwart shirt, zwarte broek en een lange zwarte jas. Het zweet breekt me al uit bij het zien ervan.
De muziek is hypnotiserend, dreunt in de oren en is zelfs om wat van in trance te geraken. Op de panelen achter en langs hen zijn verschillende beelden te zien: beelden van bombardementen, bijeenkomsten waar iemand een stevige lel rond zijn oren krijgt, waarschuwingen uit een bijsluiter, enzovoort. De beelden zijn redelijk druk en leiden me een tijd af van de muziek. Ik neem aan dat ze een boodschap willen overbrengen met hun muziek, maar die gaat jammer genoeg een beetje verloren. Vowws speelt een korte, strakke set voor een klein publiek. De muziek is een zware binnenkomer zo vroeg op de dag, maar was wel helemaal op de plaats in de kleinste tent.
Oomph! 12:55 – 13:40 (South Stage, Ruben)
De industrial-feestmetalband Oomph! opent het andere hoofdpodium. De Duitsers staan garant voor een feestje met hun knotsgekke optredens. En dat ze niet helemaal goed bij hun hoofd zijn, blijkt wel als ze met 30 graden in bontjassen het podium bestijgen. Ook nadat die jassen na één nummer uitgaan heeft relatief nieuwe frontman Daniel Schulz nog steeds een dikke coltrui aan. Toch kan hij genoeg energie laten zien met het nummer Labyrinth dat met ‘links, rechts, rechtdoor’ sterk aan een VVD-campagnejingle uit 2005 doet denken. Daarmee is het publiek wel in beweging gezet en daar maakt Schulz dan weer gebruik van door een rondje langs de eerste rij te lopen en uitgebreid handen te schudden. Hoewel we hier Gekreuzigt horen is deze setlist toch vooral de vrolijke noot. Met Sandman, Gott Ist Ein Popstar en Augen Auf! heeft de band hier duidelijk gekozen voor de minder serieuze inval. Schulz sluit af door crowdsurfend over het publiek de laatste coupletten te zingen. De Duitsers hebben hier de sfeer weer verhoogd en kunnen terugkijken op een geslaagd optreden.
Whitechapel 13:40 – 14:25 (Marquee, Ruben)
Genoeg mensen die een snikhete tent in willen stappen voor Whitechapel en dan nog willen bewegen ook. Voor de doorgewinterde deathcoreband is het routinewerk geworden. Het klinkt strak en is snoeihard, maar de passie is er wel uit, zo lijkt het. Frontman Phil Bozeman perst er nog altijd even indrukwekkende keelgeluiden uit, maar er mist wel wat in de uitvoering. Dit is gewoon geen goede festivalband, zeker niet op zo’n vroeg tijdstip. In de clubsetting is dit altijd een stuk beter. De pit kan het niet zoveel schelen, die gooit ook zonder enige aanmoediging de beuk erin. Het uitstekende Hymns in Dissonance is hier goed vertegenwoordigd, maar de oudere krakers Protatic Fluid Asphyxiation en The Saw is the Law komen ook voorbij. Die laatste is waar ze mee afsluiten en zonder er al te veel woorden aan vuil te maken vertrekken ze weer van het podium.
Sylosis 15:05 – 15:50 (Marquee, Ruben)
Wie het net een beetje melodischer aanpakken zijn de mannen van Sylosis. Na een muzikale intro van het Kiss nummer I Was Made For Loving You barsten de Engelsen los met hun eigen muziek. Alsof het hier nog niet warm genoeg is in deze tent, gaat de kachel nog wat omhoog met de toevoeging van vlammen die het vurige optreden nog wat extra kracht bijzetten. Het is de laatste show van de festivaltour hier in Europa dus de deathcoreband gooit nog alles eruit wat hij in zich heeft. Sauna of niet, het publiek zet zelf de ventilator erbij aan door een grote circle pit te vormen. Sylosis heeft een eigen, niet te peilen geluid. Thrashmetal zonder gillen, metalcore zonder breakdowns en melodic deathmetal met hardcore vocalen. Hoe het ook genoemd moet worden, het uiteindelijke geluid is geweldig. Josh Middleton heeft na zijn jaren in Architects duidelijk een aantal dingen opgepikt die het nieuwe geluid meer richting de metalcorekant sturen, maar de oude thrashinvloeden blijven ook hoorbaar. Een energiek optreden waar weinig aan kunnen tippen vandaag. Absoluut een van de hoogtepunten, niet alleen op de thermometer, maar ook van de muziek vandaag.
Unto Others 14:50 – 15:35 (Metal Dome, Birgit)
Een paar jaar geleden heeft Unto Others moeten afzeggen voor Graspop Metal Meeting en ik was toen ook diep teleurgesteld. “Oh happy joy” dat ze er dit jaar wel staan! Ik begeef me dan ook ruim op tijd naar de Metal Dome, die twintig minuten vóór aanvang even ontruimd wordt zonder veel verdere uitleg. Na tien minuten mogen we dan toch terug binnen en ik was duidelijk niet de enige die het Graspopdebuut van deze gothrockers wil meemaken. Gewapend met zijn gitaar, tanktop en zonnebril (het was echt vreselijk warm) komt zanger Gabriel Franco het podium op, gevolgd door de andere leden. De heren hebben vorig jaar een nieuw album Never, Neverland uitgebracht en ze steken van wal met Butterfly en Momma Likes The Door Closed van dat album. Vanaf de eerste noot is het direct volledig raak: strak, snel en heerlijk duister. De frontman zelf is wat terughoudend en houdt zich bij de hoofdtaak: zingen en spelen. Gitarist Sebastian Silva is echter een podiumbeest en zwiept wat graag met zijn ongelooflijke haarbos. Ik geef toe, ik ben er jaloers op.
De nummerkeuze die voor vandaag gemaakt werd, geeft een leuke afwisseling tussen snellere en tragere nummers, waaronder Destiny, Suicide Today en When Will God’s Work Be Done. Na ieder nummer wordt er zonder uitzondering steeds luid geapplaudisseerd en terecht ook. Deze heavymetalgothrockers leveren echt een steengoeie prestatie en staan hier op hun plaats. Als voorlaatste nummer spelen ze het redelijk bekende Give Me To The Night en dit wordt luidkeels meegezongen door de goedgevulde Metal Dome. Een debuut om U tegen te zeggen.
Poppy 15:45 – 16:35 (North Stage, Ruben)
Met een vracht gastoptredens in andere bands de afgelopen jaren kon het niet lang duren voordat we Poppy zelf op een podium zagen. Ooit begonnen in een obscure hoek van YouTube was het personage Poppy aanvankelijk bedacht als een gefabriceerde popster die hier en daar wat mankementen liet zien. Een beeldendekunstproject over media, de muziekindustrie, de beeldvorming rondom vrouwen, het bestaan van een ziel en wat het betekent om te leven. Dat letterlijke poppetje is na heel wat jaren zo gaan worstelen met haar gemaakte identiteit dat ze nu geen popmuziek meer maakt, maar metalcore. En dan mag je dus op Graspop Metal Meeting staan. Ook haar nieuwe muziek gaat over identiteit, maar dan met screams, waar zangeres Moriah Rose Pereira duidelijk op heeft getraind. Hier heeft ze duidelijk geen aanleg voor, maar toch zet ze zich voor de volle 100% in.
Op een podium is toch anders dan een gelikte YouTube-video en het beeld is hier dan ook niet wat je van Poppy gewend bent als je dat kanaal hebt bekeken. Alles draait duidelijk om Poppy, maar het personage zien we hier niet terug. De bandleden spelen met maskers, want die zijn immers niet belangrijk en ook hier wordt vuur ingezet om er nog maar wat flair aan te geven. Ik sta er zelf wat ver van af, maar ik kan zweren dat er twee bassisten op het podium staan naast de drummer en dat zou ook niet gek zijn, want alle nummers die we horen bestaan voor een groot deel uit ‘bass boosts’. Ook V.A.N. dat met Bad Omens werd opgenomen wordt hier gespeeld. Logisch, want daar deed ze alle vocalen en ze kan de opvulling van de setlist wel gebruiken. Poppy kapt er namelijk mee met nog een kwartier te gaan op het tijdsschema. Als ze kunnen uitvogelen hoe ze het internetpersonage mee kunnen nemen in de liveoptredens kan dit nog wel eens interessant worden. Voor de leek is dit niet een optreden om enthousiast van te worden.
Soulfly 16:45 – 17:35 (South Stage, Ruben)
Max Cavalera is de laatste jaren druk bezig de wereld rond te gaan met al zijn projecten die hij na Sepultura heeft opgepakt. Roots, The Cavalera Conspiracy en dus ook Soulfy. Na bijna dertig jaar zijn alleen Max en zijn zoon Zyon, die de drums op zich neemt, vaste leden van de band. Lang niet alle twaalf albums die Cavalera heeft geproduceerd onder deze naam komen voorbij. Het blijft vooral bij de debuutplaat en het in 2000 uitgekomen Primitive. Een rare naam, want primitief is die langspeler niet. Er zijn juist vooral nu-metalinvloeden te horen. Waar de band begon met een voortzetting van het Sepultura-geluid met thrash, gooien we het dus ook over een andere boeg. Stiefzoon Richie van de band Incite komt de muzikale familie nog versterken bij het nummer Bleed. Beide telgen pakken zo hun moment, want vanachter het drumstel is Zyon ook druk bezig met sticks het publiek in te smijten. Max hebben we vandaag eens niet gehoord over hoe hij het ‘echte Sepultura‘ geluid maakt, maar de traditionele Braziliaanse percussie is hier wel degelijk aanwezig. Een krachtig optreden van een gedreven man die er een familieweekend van maakt.
Lorna Shore 17:45 – 18:35 (North Stage, Ruben)
Aangekomen op het heetste moment van de dag onderwerpen we ons aan de heftigste band van de dag. En natuurlijk moeten er nog wat graden bij door de vlammenwerpers ook op standje elf te zetten. Wie het op het oude werk van Lorna Shore zat te wachten heeft pech, want het blijft bij het nieuwe tijdperk van na hun doorbraaksingle To the Hellfire. Die wordt natuurlijk ook gespeeld na Sun//Eater, Cursed to Die en de nieuwe single Oblivion, voordat er afgesloten wordt met het volledige magnum opus Pain Remains in alle drie delen achter elkaar. Dik 22 minuten aan blastbeats en bassdrops terwijl frontman Will Ramos alle soorten demonische geluiden door elkaar produceert.
Aan de oproep om de vangcrew nog wat extra te laten zweten word ook gehoor gegeven door het publiek. Heel wat mensen die zich op handen laten dragen terwijl het deathcoregeweld gaande is. En daarnaast moet er natuurlijk ook nog gemosht worden. En dat in deze hitte. Lorna Shore bewijst dat het een band met een grote toekomst is en tilt het genre naar nieuwe hoogtes. Als ze deze lijn door kunnen zetten met de nieuwe plaat die in september uit moet komen dan is dit een toekomstige hoofdact. Wat een show die de mannen hier neerzetten. Misschien wel het beste optreden van de dag.
The Dead Daisies 19:10 – 20:00 (Jupiler Stage, Ruben)
Na al dat geweld trekken we ons even terug naar de Jupiler Stage waar de supergroep The Dead Daisies staat. De oude rockers hebben vele muzikanten in hun gelederen geteld, maar vandaag staan naast gitarist David Lowry ook Doug Aldrich en Michael Devin van Whitescnake op het podium. Met Ozzy Osbourne- en Black Sabbath-drummer Tommy Clufetos achter de drums en oud Mötley Crüe zanger John Corabi op de vocalen. Wat supergroepen betreft is dit dus wel een B-team wat hier staat. Het achtste studioalbum Lookin’ For Trouble kwam eind mei uit, maar hier horen we alleen de cover van het Don Nix-nummer Going Down van die plaat. Deze uitvoering bevalt mij wel een stuk beter dan de blues country van het origineel. Ook de andere covers uit deze set hebben beduidend meer tempo dan de originelen. Het is echter wel allemaal op hetzelfde tempo en na een dag vol stevige bands te hebben bezocht is dit ineens wel erg eentonig.
Starset 20:05 – 20:55 (Metal Dome, Ruben)
De schaduwen worden al langer, maar er schijnt nog steeds overal een brandende zon. We duiken dus maar weer een tent in, hoe warm het daar ook is. De zevenkoppige formatie van Starset had wel bedacht dat ze zouden vlammen vandaag, dus de hitte blijft nog even. Gezien de teksten van deze band zou je ze moderne emocore kunnen noemen. Geen oogschaduw, maar wel introspectie en zelfhaat. Ondanks de klassieke strijkstokken zijn er ook elektronische elementen in de muziek aanwezig wat een geluid geeft dat we eigenlijk nergens anders kunnen ontdekken.
De Amerikanen gaan dit jaar een nieuw album uitbrengen en dat kondigen ze hier met veel bombarie aan. ‘Het vuur was een vergissing’ zegt frontman Dustin Bates halverwege als we allemaal het zweet in onze bilnaad voelen lopen. Maar we zijn toch al doorweekt met ons eigen lichaamsvocht na een volle dag in de zon, dus wat maakt het nog uit? De wereldhit My Demons zit aan het eind van de set en dat inmiddels tien jaar oude nummer is wel waar ik het meest bekend mee ben. Sindsdien is de band alleen maar uitbundiger geworden en staat er een visueel aantrekkelijke show op de planken. Ze sluiten af met gasmaskers op voor het nieuwe nummer TokSik waar zelfs wat rap in voor komt. Interessante muzikale ontwikkelingen, maar een uurtje is wel weer genoeg voor deze band.
The Hu 20:55 – 21:45 (Marquee, Ruben)
Van de ene tent naar de andere en ook hier is het veel te warm. Maar dit keer vanwege de lichaamswarmte, want de Marquee staat stampvol mensen die The Hu willen zien. Dat is wel te begrijpen, want het is een unieke band. De Mongoolse keelzangers combineren niet alleen hun culturele keelklanken, maar ook traditionele instrumenten in hun muziek. Als het brede publiek hier eerder vanaf had geweten kon dit zomaar de inspiratie zijn geweest voor grunten, maar dat kon kennelijk niet omdat metal verboden was in Mongolië.
Inmiddels zijn de keelzangers een sensatie die deze tent tot de nok toe vullen en rijen ver daarbuiten. De organisatie heeft zich wat verkeken op het publiek dat hier op af komt, dit had misschien beter kunnen ruilen met Spiritbox op het hoofdpodium. We kunnen onze shirts wel uitwringen na dit optreden, maar iedereen doet mee met het ‘hu’ blaffen bij Wolf Totem. We verstaan er vanzelfsprekend niks van, maar het klinkt wel leuk. Ook de cover van het Iron Maiden-nummer The Trooper gaat er goed in bij de toeschouwers die dit nummer wel kunnen dromen na de eerste festivaldag. Zonder gastzangers die Engelse vocalen toevoegen is dit ook veel leuker. Houdt de authenticiteit en mystiek in stand. Dat is de kracht van deze band. Een optreden om niet snel te vergeten. 
Spiritbox 21:05 – 22:10 (South Stage, Birgit)
Ik heb geen idee waar deze band plots vandaan komt, maar blijkbaar hebben ze toch al een grote aanhang. Doorheen de dag zag ik veel Spiritbox- shirts op de weide en je staat niet zomaar om 21 uur op de South Stage denk ik dan. Ik had gedacht één liedje te blijven staan om te kijken of het iets was en dan even op en af te lopen naar mijn tent, maar ik was echt hé-le-maal mee vanaf het begin (manlief is dan maar voor mij naar de tent gegaan).
Zangeres Courtney LaPlante komt het podium opgewandeld alsof ze klaar is om de boel te komen slopen en dat is ook wat er gebeurt. Fata Morgana is de opener voor vandaag en zet de toon voor het komende uur. De band speelt luid en strak, met een lekker zware baslijn die ook diep raakt en gitaren die snijden als een mes door boter. Het dreunende geluid dat ze produceren komt live nog beter tot zijn recht dan op een plaat en je voelt het werkelijk door je hele lichaam.
De zachte, atmosferische klanken in de muziek en in de zanglijn doen je heen en weer wiegen, terwijl de harde growls één seconde later je hoofd bijna van je nek scheiden. Het is een meeslepend geheel en het publiek staat geen seconde stil. Ook hier werd er gekozen voor visuals, geometrische vormen of beelden van zangeres Courtney in een andere kleur, die mijn aandacht trekken en die dit mooie geheel compleet maken. Dit keer word ik er echter niet door afgeleid, maar zorgt het net voor een nog betere totaalervaring.
Te snel komt de set tot zijn einde met Cellar Door. Mijn eerste indruk? Heerlijk, doen we nog eens.
Apocalyptica 21:55 – 22:55 (Metal Dome, Ruben)
De zon gaat dan eindelijk onder, we blijven nog even stomen in een tent. Het kwartet Apocalyptica is weer full circle, al blijven de circle pits uit voor dit optreden. Ooit begonnen met een album vol Metallica-covers hebben ze hard gewerkt om eigen werk uit te brengen. En niet zonder resultaat, want er zitten aardige albums tussen na die periode. Maar ze hebben nooit een vaste vocalist gehad en dus zijn ze aangewezen geweest op instrumentale albums, met nu opnieuw een plaat vol Metallica-covers en die horen we hier vandaag. Alle hits die je zou verwachten van zo’n set, met gek genoeg ook St. Anger. Klinkt hoe dan ook beter dan het origineel zullen we dan maar zeggen. Het cellotrio levert kundig werk, maar ik mis de shows met vocalist en eigen werk. Dit optreden kan ik ook van een afstand in het gras luisteren nu de zon onder is en dat heb ik dan ook dankbaar gedaan.
Korn 22:20 – 23:50 (North Stage, Birgit)
Waar anderen verscheurd werden tussen het Airbourne–Korn-dilemma, wist ik 110% zeker wie ik wou zien. Korn is zonder twijfel één van mijn favoriete live-acts en ik stond al een tijd van tevoren klaar voor hun optreden. Deze keer wordt de set geopend met Blind, met daarna andere klassiekers zoals Twist en Here to Stay. De visuals die de heren kiezen vind ik fantastisch goed passen: een bol garen die vanuit het centrum uit elkaar getrokken wordt, een draaitrap die oneindig lang doorgaat of een bos met kale bomen. De beelden bewegen zoals stop motion en die kleine haperingen dragen enorm bij aan de wat verontrustende, onheilspellende sfeer die soms ook in de songs terugkomt. Het geheel klopt voor mij volledig.
Na een half uur verdwijnt Jonathan Davis even van het podium en dat betekent vaak hetzelfde: hij is zijn doedelzak halen. En jawel, na enkele minuten volgen de schelle tonen uit zijn favoriete blaasinstrument en probeert hij het volk op te jutten om nog meer lawaai te maken dan ze al doet. Shoots and Ladders wordt ingezet en we kunnen weer verder. Af toe komen er ook minder bekende songs voorbij zoals Ball Tongue en Dirty, maar het publiek blijft zich helemaal geven. Wanneer Jonathan het volgende lied wil inzetten en aangeeft dat het publiek zo luid mogelijk “fuck that” moet zeggen (wat ook gebeurt) zegt hij, “ I usually talk shit right now, but that was good”. Een bank vooruit voor het publiek, dat er duidelijk evenveel zin in heeft als de band. Als afsluiter krijgen we de dreunende intro van Freak on a Leash te horen. Met een letterlijke knal en confetti besluit Korn (jammer genoeg tien minuten te vroeg) zijn set en laat de wei voldaan achter.
Airbourne 23:00 – 00:00 (Jupiler Stage, Ruben)
De Australische rockers van Airbourne doen al jaren hetzelfde, maar ze doen het ook al die jaren goed. Niemand geeft 110% bij elk optreden zoals Airbourne dat doet en dat doen ze vanavond gewoon weer. Frontman Joel O’Keeffe speelt nog steeds zijn solo op de schouders van een podiumknecht terwijl hij een rondje door het publiek loopt. Hij slaat nog steeds bierblikken stuk op zijn hoofd en hij deelt nog steeds bier uit aan de toeschouwers. Er is maar één ding anders vanavond en dat is de toevoeging van het nummer Gutsy. De eerste nieuwe single in zes jaar tijd kwam begin deze maand uit en ze zijn er trots op, want het pronkt groots op de banner achter hun. Het klinkt nog steeds zoals al het andere werk van Airbourne, een stevige beat en een refrein dat makkelijk mee te schreeuwen is. Het publiek geniet er weer met volle teugen van. Genoeg crowdsurfers om de hitte van de vlammen te blokkeren en groot vuurwerk om af te sluiten. De Australiërs bewijzen maar weer dat je door één ding goed te blijven doen je altijd een goede show neerzet.
Nine Inch Nails 00:00 – 1:30 (South Stage, Ruben)
De afsluiter van vanavond is de band van Trent Reznor en companen. Nine Inch Nails zet hier een show neer vol oude klassiekers, maar de licht- en effectshow waar de band bekend om staat zien we hier niet zo. We zien vrij weinig doordat het podium overspoeld word door strobelichten die vol in het publiek schijnen met fel wit licht. Op de schermen zien we wel goed camerawerk en een zwart-wit beeld. Maar de naar voren gedromde mensen zullen hier toch wat zuur om zijn. Muzikaal zijn de mannen sterk. Het klinkt loepzuiver en Reznor is geweldig bij stem. We horen veel nummers van het The Downward Spiral album uit 1994, waaronder March of the Pigs en aansluitend Piggy, wat ze niet vaak spelen. Closer van diezelfde plaat is natuurlijk wat we verwachtten. En tot ieders verbazing sluiten ze af met Hurt. Waarvan Reznor had gezegd dat ze het nooit meer gingen spelen nadat Johnny Cash het zo geweldig had gecovered. Maar die beste man is inmiddels overleden, dus eigent de band het nummer zich weer toe.
De industrialrockband weet met nummers als Head Like A Hole en Copy of A een sfeer neer te zetten die niet per se de mensen aan het dansen krijgt, maar wel iedereen gebiologeerd naar de schermen doet staren. Voor The Perfect Drug verzorgt drummer Ilan Rubin de backingvocals en daar zet hij een kopstem voor op. Een muzikaal hoogstandje van de Amerikanen. Mocht dit op een minder slopende dag hebben plaatsgevonden dan zijn de drum- en elektrobeats zeker garant voor rave-achtige taferelen. Voor vanavond nemen we dankbaar plaats in het gras om het optreden via de schermen te volgen.
Datum en locatie
21 juni 2025, Stenehei, Dessel
Links: