Terwijl de temperaturen stijgen, gaat het Graspop-programma ijskoud door. Op de tweede dag is er een zeldzame show van fictieve band Dethklok te zien buiten Amerika. Mocht jaarlijst topper Blood Incantation hun bejubelde album ten gehore brengen. Zetten Green Lung en de Eagles of Death Metal energieke shows neer. En sluiten Slipknot en Behemoth de dag af. Het festival heeft duidelijk aan verjonging gedaan en met succes! Ook deze dag zonder bands van de oude stempel is volledig uitverkocht. Ruben was het hele festival aanwezig om verslag te doen en Birgit maakt de vertaalslag naar gastredacteur om bij te springen. De foto’s zijn van het persteam van Graspop.
Dead Poet Society 12:00 – 12:45 uur (South Stage, Birgit)
In de blakende zon begeef ik me op het vroege middag uur naar de South Stage voor Dead Poet Society. Ik probeer elk jaar ook nieuwe bands te ontdekken in plaats van enkel de vaste waarden en deze was er eentje die mijn aandacht had getrokken.
Als eerste band van de dag hebben ze niet veel inkleding bij: enkel zichzelf en hun instrumenten. De sound van deze jongens uit Boston doet me eigenlijk wat denken aan Royal Blood, met een zware, rollende baslijn die nogal prominent aanwezig is.
De opkomst voor deze band is matig, net zoals hun optreden. Het is niet slecht, maar het steekt er ook niet bovenuit. De band merkt zelf ook op dat ze niet echt gekend zijn, want als ze vragen “Wie had al eerder van ons gehoord?” en er maar een paar handjes de lucht in gaan voegen ze er lacherig “Yup, sounds about right” aan toe.
Er zijn voor de rest weinig bindteksten, enkel dat de zanger aangeeft blij te zijn op Pinkpop te staan. Na een paar vragende blikken zegt hij, “Graspop of course, this is a metal meeting” en gaat hij een beetje gegeneerd verder met de set. Er wordt afgesloten met het meest gestreamde nummer Hurt, dat ik zelf erg catchy vind. Jammer genoeg mist deze live wat pit en wordt het een beetje afgerateld. Misschien gaat het Dead Poets Society op Pinkpop beter af.
Spectral Wound 12:40 – 13:20 uur (Marquee, Ruben)
Zware Metalen zou Zware Metalen niet zijn als we niet bij de black metal langsgingen. Met Behemoth als afsluiter worden we goed bedeeld, maar ook aan het begin van de dag valt er al een band te bezoeken. Spectral Wound heeft zich ook goed voorbereid op de hitte door in een tent te spelen en zichzelf goed in te smeren met zwarte verf. We moeten er even inkomen zo vroeg in de middag, maar al snel weten de ongrijpbare melodieën ons te boeien. Dit staat te boek als moderne black metal en dat valt terug te horen in het geluid. Lang niet zo deprimerend als de oude stempel, maar juist energiek en dat zorgt voor een frisse kijk op het genre. Geen wonder dat het vorig jaar uitgekomen Songs of Blood and Mire hier op plek dertien eindigde in de jaarlijst. Van die plaat horen we veel voorbij komen en ook live mag het er wezen. Geen verkeerde dagopening.
Bloodhunter 14:00 – 14:45 uur (Marquee, Ruben)
Voor de Spanjaarden van Bloodhunter is het de eerste keer dat ze Graspop aandoen. Misschien daarom dat ze nog te verlegen waren voor een soundcheck, want het gebrek daaraan is te horen. De mix verandert gedurende de eerste paar nummers continu en dat is geen prettige luisterervaring. Uiteindelijk lukt het om de melodische death metal goed te laten klinken. Frontvrouw Diva Satanica laat bereik zien met growls, screams en hoge uithalen. Na de zwakke start lijkt het goede gitaarwerk en het enthousiasme van de band ook het publiek te hebben overtuigt van hun kwaliteiten. Het nummer Never Let it Rest vraagt om een circlepit en dat krijgt de band ook. Met later nog een wall of death die de hele Marquee in tweeën splitst wordt dit toch nog een goed optreden.
Myles Kennedy 14:45 – 15:35 uur (North Stage, Ruben)
We hebben hem gezien als frontman van Alter Bridge en als zanger van Slash en The Conspirators. Maar solo heeft deze redactie Myles Kennedy nog niet meegemaakt. Want Kennedy is zelf ook een gevierd gitarist, iets wat hij tegenover Mark Tremonti en Slash maar weinig kan laten zien. Nu mag hij dus zelf de lead pakken en daar heeft hij duidelijk plezier in. De meest recente plaat The Art of Letting Go staat hier centraal en zou de wat zwaardere kant van Kennedy’s werk moeten laten zien. Tussen al het andere geweld van vandaag door is dit de easy listening band, maar wie Kennedy volgt weet dat dit geen leugen is. Hoewel de gevoelige nummers sterk afsteken tegen de rest van de programmering, hoort het gitaarwerk tot het hoogste niveau. Tijdens zijn geïmproviseerde solo’s laat Kennedy pas echt zien wat hij kan, ook als hij even vergeet een pedaal in te trappen waardoor het niet zo klinkt zoals hij wil corrigeert hij zichzelf en speelt gewoon verder. Dit is een ervaren frontman die duidelijk comfortabel is op het podium. Fantastisch spel van Kennedy dat perfect te luisteren is in het gras onder de warme zon.
Knocked Loose 15:45 – 16:35 uur (South Stage, Ruben)
Om het maar over een hele andere boeg te gooien mag Knocked Loose het andere hoofdpodium op z’n kop zetten. Dit is een manier van verjonging waar we achter kunnen staan, een hoofdpodium bieden aan brute hardcore band met zware bassdrops en heftige breakdowns. Ondanks de hitte is er non-stop beweging voor het podium, een onuitputbare moshpit aangewakkerd door een even onvermoeibare band die geen moment rust laat gedurende hun set. Het vorig jaar uitgebrachte You Won’t Go Before You’re Supposed To staat hier flink in de schijnwerpers, maar eerder werk komt ook lang. Voor Billy No Mates komt zelfs gastzanger Olli Appleyard van de band Static Dress het podium op. Die trapten de dag af om twaalf uur ‘s middags, maar dat was nog iets te vroeg voor dit reactieteam. Knocked Loose verzorgt hier een van de betere optredens van vandaag. Hoe toepasselijk dat er afgesloten wordt met Everything is Quiet Now, want onze oren suizen er nog van na.
Green Lung 16:50 – 17:40 uur (Marquee, Ruben)
Voor weer heel wat anders duiken we de tent weer in, want daar speelt Green Lung. De Britse heren maken psychedelische stoner metal, maar die werkt voor uw redacteur letterlijk geestverruimend. De heren raken namelijk emotionele snaren die ik eerder niet kende. Deze mannen zijn nog nooit in Noord-Nederland geweest, maar weten we een nostalgisch gevoel voor die regio los te schudden. Het is puur genieten van deze groep met Hammondorgel en verschillende percussie instrumenten. Hoor The Mountain Throne en Maxine en je zit er helemaal in. Vijftig minuten vliegen voorbij. Even geen moshpit en je tot het diepst van je ziel laten raken door muziek dat daar niks te zoeken heeft. Of de duivel natuurlijk, zoals het laatste nummer Let the Devil In beaamd. Wie of wat er nu ook in zit, het voelt verdomd goed.
The Ghost Inside 17:45 – 18:45 uur (South Stage, Ruben)
Meer metalcore op de mainstage, dat kunnen we alleen maar toejuichen. Voor mensen boven de 40 betekent dat misschien dat er helemaal niks te doen is vandaag, maar er is genoeg publiek aanwezig om er een groot feest van te maken. Geen bierbuiken en grijze haren, voor The Ghost Inside moeten je knieën nog kunnen buigen. Pressure Point en Wash it Away worden al snel gespeeld en de pit vormt zich als vanzelf. Leuke gitaarmelodieën verbloemen de ietwat zwakke cleans van Jonathan Vigil, maar de energie die de band uitstraalt doen alle minpunten in het niet vallen. Het publiek schreeuwt enthousiast mee en weet de circlepit draaiende te houden. Enkele crowdsurfers gaan ook al richting het podium. De Amerikanen weten hier het veld op te schudden zoals weinigen dat tot nu toe hebben gedaan. Samen met Knocked Loose is dit een goede dag voor de breakdown-liefhebber.
Polaris 18:45 – 19:35 uur (Jupiler Stage, Ruben)
Tijd voor het eerste uitstapje naar de Jupiler Stage dit weekend. Elke keer dat we hier komen staat het ramvol voor het krap opgezette podium, dus valt er wat leuks te zien. Zo ook Polaris. De Australiërs gooien nog een schepje bovenop al het metalcoregeweld van vandaag met hun iets progressievere geluid. Het publiek van de Jupiler heeft er al een ander ritme op nagehouden dan de andere podia. De ene na de andere crowdsurfer rolt over het publiek naar voren. Mensen gebruiken andere crowdsurfers als surfplank, het is één groot gekkenhuis. De energie bij dit podium is ongeëvenaard. Bassist Jake Steinhauser trekt aardig de kar met de cleane vocalen, terwijl frontman Jamie Hails iets van een verkoudheid te lijf gaat. Het samenspel tussen de mannen is goed genoeg om de boel overeind te houden. Het publiek deert die kleine dingen niks, die gaan gewoon los. Uitstekende show van Polaris. Zo kun je toeschouwers wel vermaken.
Eagles of Death Metal 19:50 – 20:40 uur (Marquee, Ruben)
Van hele boze muziek gaan we naar een vrolijke noot. De Eagles of Death Metal mogen wat afwisseling in de line-up brengen. De funkband die alles van disco tot glammetal door elkaar gooit, draait vooral om frontman Jesse Hughes die het grootste deel van de show de voorste rij van het publiek knuffelt. In die tijd mag de gitaartechnicus de gitaarpartijen op zich nemen, maar moet het veld weer ruimen als Hughes zelf weer op het podium wil staan. I Want You So Hard maakt wel duidelijk met wat voor muziek we te maken hebben. De vrouwelijke ritmesectie doet ook de backingvocals en dat maakt de regel ‘The boy’s bad news’ wel beter over komen. Die sectie doet ook meer voor de show dan Hughes zelf, die vooral ‘Can you dig it?!’ roept zo vaak hij maar kan. Hij doet zelf niet mee met de korte renditie van Ace of Spades die de dames tot groot genoegen van het publiek spelen.
Het is funky, het is vunzig, het is vrolijk. Dit is gewoon leuk op de vooravond.
Blood Incantation 21:25 – 22:25 uur (Marquee, Ruben)
Met stip op één in de album jaarlijst van 2024 stond Blood Incantation met Absolute Elsewehere. Vanavond is het de bedoeling dat ze die plaat hier integraal komen spelen, maar daar heeft de techniek niet zoveel zin in. Het hele podium staat al vol met Egyptische monolieten maar we lopen vijf minuten uit. Afijn, kan gebeuren. Geen ramp, speel je gewoon wat sneller door. Dat gebeurt zo vaak. Maar we lopen tien minuten uit en het publiek begint wat onrustig te worden. Deze redactie ook, want Dethklok begint vijf minuten na afloop in een veel te kleine tent en daar willen we wel op tijd bij zijn.
Ze lopen een kwartier uit en net als we de tent uitlopen om maar bij Jinjer te kijken, want dit wordt toch niks, wordt er een bandje ingezet. Hoezo een bandje? Je loopt een kwartier uit, ga gewoon spelen! Uiteindelijk begint het eerste tablet van The Stargate dan toch. We stonden al buiten de Marquee, maar we lopen toch maar weer naar binnen.
Het hele album wordt inderdaad gespeeld, met enkel een kleine onderbreking tussen de twee delen door om excuus te bieden voor de vertraagde start. Ook live klinkt dit album sterk, maar een festival is niet de ideale setting om hiernaar te luisteren. Een sloot mensen loopt na The Stargate de tent alweer uit. Ik geef ze geen ongelijk, dit is wel erg high concept.
Slipknot 22:30 – 00:10 uur (South Stage, Birgit)
In de categorie “Hiervoor mag je me altijd wakker maken” zit al jaar en dag Corey Taylor. Al jaren ben ik fan van Slipknot, Stone Sour of Corey zijn soloproject. Ik ben dan ook altijd heel blij als ik zie dat mijn favoriete nek weer eens op de affiche van Graspop pronkt. Vorig jaar nog solo, dit jaar weer met zijn achterban, ook alweer voor de negende keer.
Er is een grote opkomst voor de heren uit Des Moines en wanneer de vertrouwde noten van (sic) uit de boxen galmen, is de weide er helemaal klaar voor. Vorige keer vond ik het nogal chaotisch overkomen toen ze het podium opkwamen, maar deze keer klinkt alles prima en gelukkig minder chaotisch. Het lijkt me ook niet gemakkelijk om met acht man heel erg georganiseerd over te komen als de muziek zelf ook chaotisch is van tijd tot tijd.
Wat redelijk snel opvalt: Slipknot moet het vandaag zonder Shawn “Clown” Crahan stellen, die jammer genoeg afwezig is omwille van familiale omstandigheden.
Deze passage van Slipknot komt samen met nieuwe drummer Eloy Casagrande na het plotse ontslag van Jay Weinberg een tijd geleden. De rollende drums van Casagrande zijn een tikkeltje swingender, maar passen helemaal thuis in het Slipknotplaatje. Zanger Corey Taylor geeft aan hoe fijn het is dat ze weer op Graspop mogen spelen en dit keer ook weer met een song die ze hier nooit eerder lieten horen: Gematria (The Killing Name). Vorige keer hadden ze Snuff in de setlist gegooid omdat er algemeen veel vraag naar was. Ik ben blij met beide in ieder geval!
De set wisselt tussen nieuwer en ouder materiaal, de band speelt voor de volle honderd procent en het volk is tevreden. Iedereen zingt, brult, springt en crowdsurft er lustig op los op de tonen van onder andere Wait and Bleed, Nero Forte en Heretic Anthem. Behalve die ene persoon rechts voor mij die haar Duo Lingo-streak blijkbaar moest halen vóór middernacht, die was minder enthousiast. Je kan niet iedereen tevreden stellen denk ik dan.
Als encore komt Spit It Out over de wei geblazen en onze vriendengroep maakt zich met veel gezucht al klaar voor het bekende zit-spring (lees: zit-val) moment. Deze blijft echter uit en de band speelt gewoon vrolijk door. Een aangename verrassing, want voor mij haalde dit steeds enorm het tempo uit de set en het duurde ook altijd veel te lang.
Nog een opvallende keuze is de afsluiter Scissors. Een lied van bijna acht en een halve minuut dat traag opbouwt, met veel tempowisselingen en dat heel zwaar aanvoelt. Het publiek doorstaat het, de ene enthousiaster dan de andere en onder luid applaus verlaten de heren het podium. Op naar de tiende keer Graspop.
Dethklok 22:30 – 23:30 uur (Metal Dome, Ruben)
Voor geen goud wil je dit missen. Zo vaak krijg je de kans namelijk niet om dit te zien. Sterker nog, dit is volgens mij de eerste keer dat dit in Europa te zien is. Dethklok komt namelijk Amerika vrijwel nooit uit. Het is dan ook meer een fictieve band, daarom spelen de bandleden ook als silhouetten. Dethklok is de band uit Metalocalypse, de animatieserie te zien op HBO. Tussen 2005 en 2013 was dat gedurende vier seizoenen een ongezonde obsessie voor menig tiener en jong volwassene. Daar mag je ondergetekende ook toe rekenen. Wat een feest om met een tent vol gelijkgestemden al die jeugdherinneringen weer omhoog te halen. Awaken, Hatredcopter, Murmaider alle vier de Dethalbum‘s komen voorbij met de bijbehorende animaties uit de serie op het scherm. Af en toe onderbroken met stukjes van Facebones, de Dethklok mascotte, die concertetiquette voorschrijft. Hier had ik prima nog een uur van kunnen kijken, er is immers genoeg materiaal om uit te putten. Brandon Small en Gene Hoglan mogen wel vaker langskomen met dit niveau aan show.
Opeth 23:15 – 00:15 uur (Marquee, Ruben)
We komen een kwartier na aanvang binnen vanwege Dethklok, maar we duiken toch nog een laatste keer de Marquee in voor vandaag. Opeth is dus al een poosje bezig, maar voor deze band houdt dat in dat we net één nummer hebben gemist. Ze hebben nog niet een groot publiek weten te verzamelen. De concurrentie van Slipknot zal wel te groot zijn. Daar blijft frontman Mikael Âkerfeldt zelf luchtig onder. De Zweden spelen niet meer op het hoofdpodium, maar deze redactie heeft ze zichzelf ooit eens horen omschrijven als tentmetal, dus dit is ergens wel beter. Dat de progmetalband ook weer wat rauwere vocalen heeft teruggebracht op hun laatste album The Last Will and Testament is ook beter. Maar we horen hier vooral de ellenlange composities In My Time of Need en Deliverance.
Âkerfeldt geeft ook een minilezing over hoe het geluid van de band tot stand komt. Zijn verhaal over open tuning komt niet helemaal meer goed binnen na een dag vol herrie, maar voor de geïnteresseerden zal het ongetwijfeld een fascinerend inkijkje zijn geweest.
Zonder knallende afsluiter zwaait de progressieve band af en kunnen we door naar het laatste optreden van de avond.
Behemoth 00:15 – 01:30 uur (North Stage, Ruben)
De Poolse blackened extreme metalband Behemoth krijgt hier een headlinepositie van de organisatie. En die grijpen ze met beide handen aan. Alle stoppen los voor Nergal en kompanen. Wild kwijlend van het nepbloed zetten deze mannen die al twintig jaar in deze opstelling samen spelen een weergaloze show neer. Vlammen vliegen het podium uit en de theatrale uitstraling van de band is duidelijk tot in de puntjes voorbereid. Ze hebben een vocaliste mee op het podium voor de weinige nummer die daarom vragen, en dat geeft net dat extra beetje mee om het plaatje compleet te maken. Terecht dat dit mag headlinen. Behemoth heeft met de jaren hun geluid steeds verder ontwikkeld en volgens mij zitten ze nu wel op het scherpst van hun snede. The Shit ov God is voor de doorgewinterde fan misschien een stap terug, voor de rest zal het juist een stuk toegankelijker zijn. Maar er is genoeg oud materiaal om vanavond van te genieten.
Om zich te onderscheiden is het VIP-deck ontruimd en spelen de mannen daar een aantal nummers. Cursed Angel of Doom en Lvciferaeon worden op het krappe balkon gespeeld waar niemand de band echt kan zien. Maar een leuk idee voor als je de kans krijgt. Na dit kleine uitstapje keren ze weer terug op het grote podium waar de pyro weer helemaal los kan en waar iedereen de band weer kan zien. Na een confettikanon krijgen we de toegift O Father O Satan O Sun nog naar ons toegeslingerd en hebben de Polen een fenomenale show neergezet. Dit mogen ze vaker doen. Fijn dat ze de kans kregen.
Datum en locatie
19 juni 2025, Stenehei, Dessel
Links: