Gefle Metal Festival in Gävle, Zweden: Dag 1 – avond
Gasklockorna, 15 en 16 juli 2016
Gelukkig staat direct na Amorphis op het kleinere podium de Duitse drietraps vernietigingsraket Destruction klaar. Het lid van de Duitse Big Four van de thrash metal speelt vandaag de kiezels uit de grond en nummers als Under Attack en Nailed to the Cross zorgen voor de eerste moshpits van de dag. Zanger/bassist Schmier toont zich van zijn meest vriendelijke kant door flesjes bier (à 6,50 euro) te delen met het publiek om vervolgens sloopkogel Mad Butcher in te zetten.
Second to None, afkomstig van het degelijke laatste album Under Attack,
gaat er al eveneens in als een kaiserbroodje met bratwurst en The Butcher Strikes Back wordt opgedragen aan alle jonge metalheads die vandaag aanwezig zijn om een lesje furieuze thrash metal te ondergaan.
Als de laatste klanken van het stokoude Bestial Invasion wegsterven, melden we ons weer voor het hoofdpodium voor nog een Scandinavische band, de hoogst genoteerde op de agenda van vandaag: At The Gates. De vertegenwoordiger van de Gothenburg death metal laat er net zoals alle artiesten eerder deze dag geen gras over groeien en gaat fel van start met Death and the Labyrinth, als intro El Altar del Dios Desconocido heeft geklonken.
Zanger Tomas Lindberg is een houten klaas die zijn weerga niet kent, maar met zijn bewegingen weet hij het publiek wél op te jutten. En dat neemt de muzikale presentjes graag aan, want het is weer behoorlijk vol voor de Goat Stage. Slaughter of the Soul, The Swarm, Suicide Nation… At The Gates levert er een topprestatie mee af en gaat er vandoor met de titel Beste Band Van De Dag en misschien wel Van Het Festival. Wát een passie brengen de ervaren rotten (bouwjaar: 1990) vandaag mee. Daarvoor nemen we de hinderlijke galm op de vocalen van Lindberg maar voor lief.
Destruction was hard, maar At The Gates gaat er vandaag mét gevoel voor melodie nog even dunnetjes overheen. Lindberg blijft sleuren over het podium en het publiek opjutten, slaat een riedeltje mee op de hihats van het drumstel van Adrian Erlandsson en moedigt enthousiast aan tot crowdsurfen; een uitnodiging die niet wordt afgeslagen. Het is dat we vandaag in de open lucht staan, anders had er geen dak meer op het terrein van de gasfabriek gezeten.
De thrash metal van het New Yorkse Overkill heeft me nooit gegrepen en dat is op zich vreemd, want als uw anonieme scribent geen nieuw werk voor Zware Metalen aan het ontdekken is, zet hij graag een genreplaatje op. Het is vooral het piepende stemgeluid van Bobby ‘Blitz’ Ellsworth dat Overkill voor mij de das omdoet, maar met een stuk everzwijn en een Hongaarse lángos achter de kiezen, ben ik in een vrijmoedige bui en geef ik de band graag een kans. Met Armorist als opener, gevolgd door Rotten to the Core, stelt de band niet in ieder geval niet teleur. Overkill komt er met gestrekt been in. Letterlijk, want Blitz maakt een karatetrap in de lucht als hij het podium opkomt.
Toch lijkt het alsof de échte vonk maar niet over wil slaan. Misschien omdat Amorphis, Destruction en At The Gates net zulke geweldige prestaties hebben neergezet, misschien omdat Blitz iets te vaak van het podium verdwijnt. Als de band een paar nummers onderweg is, begint de ergernis over hetgeen het strottenhoofd van de Amerikaan produceert toch de kop op te steken en heb ik het wel weer gezien.
Het is tijd voor de Grande Finale van de eerste dag van Gefle Metal Festival: anderhalf uur Anthrax op de Goat Stage, gevolgd door zeventig minuten Behemoth op de Fire Stage. Opmerkelijk genoeg is het aantal bezoekers weer afgenomen en die missen met You Gotta Believe en Monster at the End twee nummers van de niet geheel geslaagde laatste plaat van de Amerikaanse band: For All Kings.
Met Caught in a Mosh en Madhouse trekt Anthrax vervolgens een potje klassiekers open die iedereen wel eens gehoord heeft maar nog steeds o zo lekker binnenkomen. Got the Time opent de moshpit en is daarmee een beloning voor het werk dat zanger Joey Belladonna verricht om het publiek op zijn hand te krijgen. Misschien zit er iets in het Zweedse water of is het de nacht die nooit écht donker wordt, maar iedere muzikant die aanwezig is, speelt zijn ballen uit de broek om er iets moois van te maken en het grote Anthrax vormt daarop geen uitzondering.
De New Yorkers hebben een mooi lijstje opgesteld van oud en nieuw werk met Belladonna (de vier albums met zanger John Bush worden zoals altijd overgeslagen) en dus gaan we van het nekbrekertje Evil Twin via Medusa naar de aan Ronnie James Dio en ‘Dimebag’ Darrell opgedragen ode In the End. We schreeuwen mee met Antisocial, doen de oorlogsdans tijdens Indians, zien dat Jonathan Donais eindelijk zijn plek binnen de band heeft gevonden en er lustig op los soleert en horen Belladonna liegen dat dit een fantastisch publiek is. Met Among the Living komt er een einde aan het optreden van een band die veel heeft gegeven en heel misschien wel een ietsepietsie beter publiek had verdiend.
Een flink deel van dat publiek heeft zich dan al opgesteld voor de Fire Stage waar Behemoth de dag mag afsluiten. De Polen spelen nog steeds het machtige album The Satanist integraal, dus wat dat betreft op voorhand geen verrassingen. Met tien minuten vertraging gaan de poorten naar de hel open, want zo moet de toegang naar de onderwereld ongeveer klinken als hij zou bestaan. Het gegil en geschreeuw gaat door merg en been, waarna de geluiden overgaan in Blow Your Trumpets Gabriel.
Drie dingen die opvallen: Nergal is wel eens beter bij stem geweest, zijn band heeft wel eens beter geklonken en er wordt wel heel snel gespeeld. Het is alsof de laatste trein naar Litouwen nog moet worden gehaald (waar de band een dag later op het podium van Devilstone 2016 staat), zo wordt alles afgeraffeld. Het spelen met vuur, de symbolische bewegingen van Nergal; het volgt elkaar allemaal snel op. Pas bij O Father O Satan O Sun! komt er wat rust in de tent, al heeft Behemoth zich dan al in het optreden gevochten.
De zwarte confetti (blackmetal!) daalt nog op de bezoekers neer als de (vaste) toegiften beginnen: Of Fire and the Void en Chant for Eschaton 2000. Werkelijk formidabele nummers en ook nu stelt Behemoth niet teleur, maar toch heb ik het idee dat het al maandenlang spelen van het complete The Satanist de band een beetje in de weg zit. Neemt niet weg dat de eerste dag van de eerste editie van Gefle Metal Festival een prachtige afsluiting heeft.
Foto’s: Christel Janssen
Links: