Zaterdag 22 juli

De laatste festivaldag, altijd weer een vervelende gedachte. Collega Jaco en ik maakten ons deze ochtend hard voor wederom twee moderne openers die we voor de boeg hadden… Scar Symmetry: een naam die geen enkele publiciteit wist te ontglippen de laatste maanden veroorzaakt geheid hoge verwachtingen. In 2005 wist de band zich reeds aan de man te brengen door hun verrassende debuut Symmetric In Design en kort geleden was het wederom raak, deze keer via Nuclear Blast, met Pitch Black Progress. Dan heb je als band twee sterke releases op naam en dan ontbreekt er iets ongelooflijk belangrijks… Openen zal altijd een pittig klusje blijven, maar qua podiumpresentatie was dit ronduit de leemste bedoeling van het gehele festival. Op bassist Kenneth Seil na stonden de mannen er als zandzakken bij, wat overduidelijk het gevolg was van gebrek aan podiumervaring. Men moest zich nog te sterk concentreren op het spelen, waardoor interactie met het publiek ver te zoeken was. Je blijft na elk nummer weer hopen dat er beter gecommuniceerd gaat worden, maar jammer genoeg gebeurde dit niet. Wél liet zanger Christian weten dat hij het een eer vond om op hetzelfde podium te mogen staan als de heersers van Venom. De show was zwak, maar we hebben wel met open mond kunnen genieten van de live-uitvoeringen van de nummers The Illusionist en Slaves Subliminal. Muzikaal was het allemaal dik in orde, maar men dient nog even te oefenen om het spelen te combineren met het verwennen van het publiek. [Renée]

Na lichtelijk last te hebben gehad van plaatsvervangende schaamte omtrent de zwakke podiumpresentatie van Scar Symmetry nam de behoefte aan een goedmakertje toe. Dat is natuurlijk niet eerlijk tegenover Mendeed uit Glasgow. Hoewel ik hard mijn best deed om mijn verwachtingen wat binnen de perken te houden was dit het ook niet. ‘Melodic metalcore’ zou een leuke benaming zijn voor de muzikale kunsten van deze band. De heren trokken weinig bezoekers; slechts de plek voor het podium, waar nog enige schaduw te bekennen was, stond vol met mensen. De show was zeker weten beukender dan die van een uur eerder, maar zanger Dave Proctor sloeg iets te ver door in zijn eigen enthousiasme. Zijn praatjes waren duidelijk van te voren gepland, zo had hij bij het bedenken van de setlist waarschijnlijk gedacht dat de band the earth ging shaken na hitjes Stand As One And Fight For Glory en Ressurrecting Hope (beiden afkomstig van het onlangs door Nuclear Blast uitgebrachte This War Will Last Forever) en had dus het lef om uitgerekend op dit tijdstip, met een temperatuur van circa veertig graden Celcius, de volgende woorden tegen het publiek uit te spreken: “Kom op met die fucking moshpit, dat is tenslotte waarvoor wij helemaal hierheen zijn gekomen!” Helaas is deze kreet niet voldoende en probeert hij het nogmaals… maar tevergeefs. Middelmatig gebeuk, waarmee voornamelijk drummer Kevin Nixon moeite leek te hebben en vooral een frequent terugkomend effect van ‘te veel in één nummer willen doen’ maakten de show een rommelige ‘Maiden plus blastbeats-gebeurtenis.’ Overigens moet ik er wel bij vermelden dat het recentelijk uitgebrachte album van de heren prima te verteren is en dat we hier puur te maken hebben gehad met één van de vele bands die hun
live-uitingen nog goed onder de knie dienen te krijgen. De tijd zal het leren. [Renée]

Een vrij aangename verrassing was het Duitse Brainstorm. Deze uiterst sympathieke powermetal meneren draaien al een aantal jaren mee in de scene en mogen er zeker weten wezen! Zanger Andy B. Franck gooit werkelijk al zijn charmes (ik moet toegeven: die heeft ‘ie!) in de strijd en is heerlijk helder bij stem. Met een glad uiterlijk hangt hij de ware powermetalfrontman uit door druk heen en weer te lopen, over de speakers te hangen bij lange uithalen en de gewenste gebaren te hanteren. Ook gitarist/ achtergrondzanger Milan Loncaric is een leuke bezienswaardigheid op het podium door zijn ontzettend vrolijke verschijning in combinatie met heerlijke gitaarkunsten. De setlist bestond voornamelijk uit nummers van de laatste twee albums Soul Temptation (2003) en Liquid Monster (2005). Je kunt van mening zijn dat het powergenre verzadgigd is en dat een ijzersterk album geen garantie biedt voor indrukwekkend podiumwerk, maar Brainstorm maakt de verwachtingen ten opzichte van hun laatste plaat meer dan waar! Vette heavy metal met lekker vrolijke muzikanten waren het aanschouwen waard! [Renée]

De bende van Ensiferum staat garant voor een feestje op menig festival. De onblote bovenlijven van drie bandleden (behalve de drummer en toetseniste) nemen bezit van het podium. Na het intro verovert de band het eerste deel van de menigte door het spelen van Hero In A Dream. Opvallend veel nummers van het eerste album Ensiferum worden gespeeld. Daar is niks mis mee want die plaat bevat een aantal opzwependere songs dan de opvolger Iron. Het is dus geen verkeerde keuze als je op een festival jezelf moet presenteren. Ook Guardians Of Fate, Old Man, Token Of Time en Windrider worden gespeeld. En ja, soms lijken sommige nummers wel wat op elkaar en wat dan nog? De band speelt met plezier en zet hun set overtuigend neer. Je zou zeggen dat ze in de wieg gelegd zijn om deze muziek te maken. Het publiek drinkt een biertje en vooraan wordt er gedanst en zo hoort het. [Jaco]

Zo, eindelijk wat lekkere strakke deathmetal in de running order, voor ondergetekende een moment om naar haar vertrouwde metalgenre te luisteren. In het begin van dit jaar liet Kataklysm zich weer eens horen door middel van hun achtste album In The Arms Of Devastation. Hier had men dus weer een fijne gelegenheid om enkele nummers hiervan live te horen (overigens verschijnt er voor de liefhebbers binnenkort een live-dvd van de Party San show). Zo werden we verrast door uiterst goede beheersing van de nieuwe songs We’ll Let Them Burn en Crippled And Broken. Niet anders dan we gewend zijn van de Canadese heren wordt er overdonderend strak gespeeld en wordt er tevens veel aandacht besteed aan live-klassiekers als Fathers From The Sun, Sorcery en I Remember. Het publiek hangt werkelijk aan de lip van frontman Maurizio Lacono, die het vrij zakelijk houdt. Zijn woorden tegen het publiek blijven oppervlakkig en vooral informatief, maar hij brengt het nog steeds even leuk. Een potje headbangen en moshen was blijkbaar een welkom geschenk, want gerost werd er! [Renée]

Het gehalte moderne metalbands was hoog tijdens Earthshaker. Soulfly draait al poosje mee en men blijft enthousiast over de stijl die zij de wereld in hebben geholpen, wat mij betreft noemen we dit “Jump-Ta-Fuck-Up-Metal.” Max en kornuiten waren vermoedelijk elders aan het touren, voor de liefhebbers stond hier Ektomorf geprogrammeerd. Nuclear Blast zal geheid sterke twijfels hebben gehad om de band te tekenen: want zal een kloon aanslaan bij het grotere publiek of is alles best en neemt men genoegen met eenzelfde sound, maar andere gezichten? Dat laatste is het geval want de Duitse pubers kregen er maar geen genoeg van! De heren, gehuld in shirts met de eigen bandnaam erop, lijken er zich geen seconde om te bekommeren dat hun muziek regelrecht kopieerwerk is en gaan er volledig voor. Zanger Zoltán heeft, net zoals Cavelera himself, de microfoon ver boven zijn kop hangen, gebruikt dezelfde soort uitdrukkingen tegen de kijkers, maar weet vreemd genoeg hetzelfde publiekseffect te bereiken. Drumbreaks klinken ookal exact hetzelfde, of te wel: je moet gek geweest zijn wilde je niet het idee hebben dat je naar Soulfly stond te kijken. Hoogtepuntjes waren krakers Fuck You All en Show Your Fist om eens even flink met z’n allen de fuck up te jumpen. Voor liefhebbers dus een energieleverende show, voor ondergetekende een pijnlijke gewaarwording. [Renée]

Arch Enemy: De band met dat tengere vrouwtje waar zo’n bizar geluid uitkomt (iedere keer verbaas ik me daar weer over). Een strakke setlist zonder verrassingen wordt neergezet. Natuurlijk wordt er geopend met Nemesis: blijft een lekker nummer. Frontvrouw Angela is wat minder goed te horen. De band staat namelijk ontiechelijk hard. Angela’s stem wordt wat opgekrikt maar het is niet voldoende en zo heb ik het hele optreden last van het feit dat ik haar niet zo goed kan horen. Verder worden o.a. Burning Angel en Ravenous (met dat gave tweestemmige solostukje) gespeeld. De geluidsman heeft echter ook door dat er iets niet klopt met het geluid en besluit wat schuiven omhoog te duwen. Helaas zijn dat de verkeerde want het afsluitende We Will Rise komt krakend door de boxen. De band was in goede vorm maar helaas de geluidsman niet en zo heb ik nietn optimaal kunnen genieten van deze geweldige band. [Jaco]

Geen Savatage meer maar wel Jon Oliva’s Pain en dat is in ieder geval deze zomer een goede troost want net als op graspop, speelt hij een set bestaande uit SavatageGutter Ballet gevolgd door Jesus Saves. Het is een feest der herkenning m.b.t. de songs maar het echte hoogtepunt is en blijft voor mij Believe. Deze song wordt zo breekbaar gebracht dat de tranen in mijn ogen staan: wat een klasse hoe ze deze song brengen. Hij mag dan wat vetter zijn geworden. Zijn songs blijven dat ook. Een Hall Of The Mountain King rukt mij echter weer uit mijn dromerige toestand en al headbangend eindigen we dit fantastische optreden. [Jaco]

Om tot nog toe onbekende redenen liet Nevermore het afweten. Op dit tijdstip was de band in ieder geval nog niet op het festival verschenen en diende men een wijziging in het programma aan te brengen. Begin jaren negentig berucht onder de naam Swordmasters, maar tegen we tegenwoordig Deathstars zeggen. Uit de basis death-black, maar met de twee releases onder de huidige bandnaam zoeken de Zweedse heren het in de mainstreamcategorie. De show werd aangekondigd als ‘special’ (en terecht). We kregen namelijk een waar spectacel voorgeschoteld. De heren komen op in groene pakken (die we tevens terug zagen in het publiek) en de toon werd al rap gezet door de eerste woorden van de Iggy Pop-achtige zanger; “Are you ready for suicide?” Waar Dani Filth van droomt is precies wat deze zanger met zijn eigen strot kan: zware zang, die feilloos wordt afgewisseld met idioot hoog gekreun. Niet alleen de muziek deed me aan Marilyn Manson denken, maar ook de bassist is een werkelijke dubbelganger (alleen dan met een aardige gezichtsuitdrukking). Een metalen ondergrond, met het elektrische en agressieve van Rammstein en Manson en drugsgeluiden die me weer eens doen denken aan de vampierendiscotheek uit de film Blade. Een duistere act op het podium terwijl de zon nog niet onder was is wellicht wat vreemd, dat vonden de heren zelf ook: “Putting Deathstars in daylight is putting Jesus to hell.” Dan mag je je als band zeer gelukkig prijzen dat je gezegend bent met een lichtman die het alsnog flikt om de gewenste sfeer te bereiken (hulde). Ondanks de wijziging in het speelschema heeft de show verdomd goed uitgepakt en zelfs ondergetekende, die doorgaans niet de voorkeur geeft aan dit genre, was zwaar onder de indruk van het feit dat een dergelijke band duister kan zijn zonder de grens van het gelikte te overschrijden. Toch maar eens naar die laatste release luisteren. [Renée]

En dan is het tijd voor Opeth. De band waar ik toch de gehele dag naar heb uitgekeken. De set verschilt niet met die ik onlangs op graspop zag maar zoals altijd heeft zanger Mikael wel weer wat leuke verrassingen in zijn aankondigingen in petto. Na opener Ghost Of Perdition waarbij het geluid gelijk goed is afgesteld stelt hij de band voor als: ‘We’re Opeth from Stockholm Sweden. No we’re Guns n’ Roses from Stockholm Sweden. No we’re The Scorpions from Stockholm Sweden’. Dat werkt op de lachspieren van het publiek. Vervolgens wordt The Amen Corner aangekondigd als de song van het uit 1984 afkomstige album Love At First Sting. Ondanks deze geintjes is de muziek absoluut niet om te lachen want ik ken maar weinig bands, die zo goed op elkaar ingespeeld zijn en op elkaar kunnen reageren. Dat blijkt wel weer in het eindstuk van Closure. De song wordt overigens aangekondigd als Holiday van het album Animal Magnetism. Het jamstuk is weer om je vingers bij af te likken. Toetsenist Per weet weer een aantal heerlijke 70’s klanken uit zijn toetsen te toveren en de rest van de band is als het ware in trans ergens anders aan het zweven. Na dit nummer vertelt Mikael dat deze song Holiday natuurlijk van het album Lovedrive afkomstig is en dat hij een grapje maakte en m.b.t. dat die song van Animal Magnetism afkomt. Helaas is een Opeth optreden op een festival altijd veels te kort en na Deliverance is het feest afgelopen. Maar een nieuw feestje dient zich aan. Mikael wijst naar de lucht en wijst ons op het slechte weer en zegt: “Yeah, I know we’re evil.” [Jaco]

Daarna is het haasten geblazen om een beschut plekje te vinden want na een aankondiging over de p.a. dat er slecht weer op komst is, gaat het me onweren en plensen: niet normaal. Alle mensen worden opgevangen in het nabijgelegen gebouw. In dat gebouw kunnen we op stoeltjes zitten. Voor ons ligt een paardenarena. Niet snel daarna is dit een metalarena. I.p.v. dat de festivalgangers teneergeslagen op de stoeltjes gaan zitten of agressieve buien gaan vertonen omdat de rest van het festival misschien niet doorgaat, springen er een aantal de arena in. Eén haalt ergens een bezem vandaan en de rest besluit om die bezem proberen te pakken te krijgen. Na zes volle rondjes te hebben gerend, heeft iemand kans gezien de bezem te pakken en vervolgens kan die de benen uit zijn lijf gaan rennen. Een erg leuk schouwspel. Deze goede televisie wordt nog eens opgeleukt door een aantal Duitsers, die besluiten te gaan streaken (naakt rennen door de arena). Dan knalt er muziek over de boxen en gebroederlijk worden de armen om elkaar heengeslagen en wordt er gebangd. De organisatie heeft er ook lol in blijkbaar want die besluiten dit feestje nog wat uit te breiden en gooien de laatste single van Slayer over de boxen. Dit resulteert in een soort van pit. Into the pit, zullen we maar zeggen. Verderop heeft inmiddels iemand een doek gevonden en is daar op gaan zitten. Dit figuur wordt door een aantal vrienden door de arena getrokken als ware hij Julius Ceasar himself. Dan krijgen we te horen dat we weer naar buiten kunnen. Er bestaat geen betere televisie als dit wat we net hebben gezien. [Jaco]

Edguy profiteert optimaal van de ontstane feeststemming. Nou is deze band in Duitsland toch al erg populair maar wat zich het gehele optreden voor het veld afspeelt, kan de band zelf ook nauwelijks geloven. De ‘ik zing voor en jullie zingen na’ stukjes worden tot een minimum beperkt want het publiek zingt en roept toch wel. Zanger Tobias is er erg mee in zijn nopjes en laat dit ook meerdere malen weten. Tijdens Lavatory Lovemachine komt er een roadie het podium opgelopen en dat resulteert in een proestende Tobias, die dit duidelijk niet had verwacht. Op graspop was de band goed maar aangespoord door een gekke menigte, speelt de band vandaag toch echt één van hun beste shows ooit. Fucking With Fire wordt ingeluid door een praatje over dat die song gaat over ‘Ficken. You know: in, out, in out. Okay and now it’s time to watch tv’. De band blijkt het schouwspel binnen ook te hebben gezien want daar zegt Tobias het volgende over:’Wij konden hier op het poidum net ook niets doen dus we zijn naar binnen gegaan. Wat ik daar zag was echt geweldig. Dat zie je niet bij een hip-hopshow, of een r ‘n b/pop gebeuren. Nee, dat kan alleen op een metalfestival gebeuren> De plaats waar allemaal enge, langharige, baby-etende monsters komen: geweldig!’ en vervolgens wordt Superheroes (toepasselijke titel in dit geval), gespeeld. Het publiek eet uit de hand van de band en ook King Of Fools en Avantasia staan als een huis. Er wordt aangekondigd dat ze een speciaal optreden in maart doen n.a.v. een zoveeljarig bestaan met een extra lange show en veel special guests, dus daar moet ik dan nog maar eens goed over nadenken want dit was echt zo gaaf! [Jaco]

Aan Venom de eer om dit geweldige festival af te sluiten. Ik was wel een beetje angstig omdat alleen Cronos nog over is van de originele line-up. Gelukkig heeft hij twee goede vervangers gevonden. Dat is op zich al knap want zie maar eens twee muzikanten te vinden die af en toe ook op hetzelfde moment wat slordiger spelen waardoor het niet echt rommelig wordt. Drummer Antton en gitarist Mykvs zijn daar in ieder geval toe in staat. De eerste klap is een daalder waard moeten ze gedacht hebben want openen met Black Metal en Welcome To hell ondersteund door de hardste knallen aan vuurwerk van het afgelopen weekend, werpt natuurlijk vruchten af. Van het nieuwe album worden antichirst, Metal Black en Burn In Hell gespeeld. Verder alleen maar oude bekende. Bloodlust, At War With Satan en als toegiften Witching Hour en In League With Satan. Cronos en consorten houden zich vooral bezig met het spelen van de songs en er is helaas wel wat minder interactie met het publiek. Daar is het de band ook niet voor en nooit echt geweest ook. Als er iets gezegd wordt naast de aankondiging van een nummer dan weet je dat het iets aparts zal zijn en dat is het ook. Er gaat het één en ander fout tijdens het optreden en Cronos oppert het volgende:’Hmm. then we have to kill the roadie’. Dit voorstel wordt luid juichend onthaald door het publiek. waarop hij zegt:’You are insane! I tell you that we have to kill the roadie and you agree, you crazy fuckers’. Om vervolgens in een bulderende lach uit te barsten. Visueel is het allemaal erg mooi want de gebruikte lichtshow is er één om je vingers bij af te likken en ja ze zijn dan niet de meest strakke band van de wereld. Het blijft een stukje metalcultuur en daar buigen we diep voor. [Jaco]