Wapperende broekspijpen en tergende riffs: het zal zo’n beetje de samenvatting zijn van ieder festival dat zich richt op doom metal. Zo ook het weekend van 25 en 26 november, wanneer de zeventiende editie van Dutch Doom Days neerstrijkt in thuishaven Baroeg. Het zal een geslaagde editie worden, waarbij de hoeveelheid bezoekers en de variatie binnen het programma op positieve manier opvallen. Redacteurs Wouter en Usuerpofthetyrants worden vergezeld door fotograaf Vitus-Frank, en zorgen er gezamenlijk voor dat het weekend zo goed mogelijk wordt verslagen.
Whooom, wat een enorme kut bandnaam. Het is compleet nietszeggend en geeft niets prijs van wat voor muziek ons te wachten staat. En dat voor de opener van het jaarlijkse Dutch Doom Days. Gelukkig is het muzikaal een heerlijk relaxte opener om goed in de sfeer te komen. Met een lekker fuzzy geluid en bezwerende passages die doen denken aan een psychedelische Electric Wizard, sleept dit drietal je snel mee.
Zonder zang, want soms zegt de muziek alles, weet dit een al vroeg behoorlijk gevulde zaal te bekoren. Met het dit jaar verschenen Bardo, alweer het derde album, onder de riem, laat de band horen een blijvertje te zijn dat zeker ook de aandacht verdient. (WK)
King Heavy mag geen onbekende meer zijn voor de doomliefhebber. De heren brengen doom metal met een behoorlijk dosis heavy metal, waarbij ze zichzelf bedienen van een dosis energie die men toch niet vaak ziet in het genre des weekends. De heer Veldmark levert een vocale prestatie zoals we die van hem gewend zijn, met de nodige passie en commentaar in zowel Engels, als Nederlands. Zijn energie wordt weerspiegeld door bassist Daniel Perez Saa, die zijn rol in de ritmesectie met verve vervult.
De toch redelijk vlotte riffs brengen het publiek in beweging na de instrumentale, modderige doom van Whooom en brengen zo direct wat variatie in het programma. Hoewel de heren toch zeker de meer traditionele doomliefhebbers bedienen, levert de rol die de band speelt in de variatie van het programma toch een behoorlijke hoeveelheid toeschouwers op. (UT)
Rond de volgende band hangt in de underground al een beetje een hype. Het Belgische Iteru heeft pas dit jaar één EP uitgebracht welke op cassette binnen een zucht en een scheet op was. Aanleiding genoeg om vooraan te gaan staan kijken, wat dit gezelschap ons brengt. Bij het opkomen is direct duidelijk dat de band het serieus neemt, de zogenoemde doodscultus. Gehuld in zwarte gewaden met diverse symbolen en wat afwijkende hoofdbedekking lijkt dit het begin van een duistere plechtigheid. Mijn eerste gedachte was die aan het Poolse Batushka, niet direct muzikaal maar wel in presentatie. Dit is natuurlijk geen slechte referentie, maar het moet uiteraard spreken in muzikaal opzicht.
Gelukkig voor mij doet het dat wel, nu ben ik dan ook makkelijk te paaien met flink duistere doom. Lange aanslagen, felle versnellingen met een black inslag, sacrale cleane zang afgewisseld met een zieke krijs. Dit zijn de ingrediënten van dit optreden, dus niet direct iets nieuws onder de zon maar wel aangenaam om zo te verteren in een donkere Baroeg. Toch merk je gaandeweg het optreden dat de zaal wat leger wordt, hoewel dit ook aan het tijdstip voor het eten kan liggen. (WK)
Monolith Cult is kind van de rekening geworden. Het blok om te eten is zoals gebruikelijk te kort en de lokale snackbar te druk om te zorgen dat je niets mist. Helaas missen we hierdoor het grootste deel van deze band met de sympathieke Britse zanger Bryan.
Een oordeel plakken op de verrichtingen zou dan ook niet eerlijk zijn, maar enthousiasme is er absoluut te zien en te horen bij deze bevreemdende combinatie van sludgy riffs en cleane meer traditionele metal zang. (WK)
Zoals eerder al aangegeven, staat er onder de paraplu van doom een grote verscheidenheid aan bands en genres op de planken dit weekend. Het Duitse Ophis is kind aan huis bij de Dutch Doom Days, maar kan toch rekenen op een vaste schare fans. En terecht, want de doom/death van de heren is van een hoogstaand niveau, waarbij de combinatie met de droge en sarcastische humor die frontman Kruppa ons voorhoudt, een garantie is voor succes.
Met een moordend volume ploeteren we door de sociale en maatschappelijke kritieken van de heren, waarbij iedere monsterlijke track op een enthousiast onthaal kan rekenen. Ophis is een viering van het genre, en daarmee een gouden combinatie met de Dutch Doom Days. Laat deze samenwerking vooral voortduren! (UT)
Over Who Dies In Siberian Slush kunnen we vrij kort zijn. Buiten het feit dat de keuze van de Russen om niet iets meer bestaansrecht aan de bandnaam te geven door deze te laten eindigen op sludge onbegrijpelijk is, is het ook een bijzonder bevreemdend optreden. Een ogenschijnlijk bij elkaar geraapt zooitje muzikanten (waaronder de tweelingzus van m’n tante op dwarsfluit) staat op het podium onder leiding van een frontman die denkt dat hij Vince Neil is ten tijde van diens gloriedagen. Bevreemdend dus, zeker als je in ogenschouw neemt dat we het hier over funeral doom hebben. Toch zegt dit alles niets over de kwaliteit van de muziek, maar ook daar kunnen we kort over zijn: ronduit bedroevend.
Beste lezers, we hebben hier te maken met individuen die zelfs niet onder begeleiding van een metronoom strak kunnen spelen, laat staan dat ze als band een cohesief geheel vormen. De doodsteek voor iedere band, maar vooral als er traag wordt gespeeld (wat toch hopelijk het geval is tijdens het concert van een funeral doomband). De grote verscheidenheid aan gepruttel die wordt geproduceerd door vocalist en bandleider E.S. gaat daar geen verandering in brengen en dus is de conclusie dat dit, eufemistisch gezien, een gemiste kans is. (UT)
Het hoogtepunt van vandaag komt op naam van Esoteric. Deze Engelsen draaien al jaren mee in de funeraldoomwereld en hebben een aantal klassiekers op hun naam. Hieronder het recent opnieuw geremasterd uitgegeven The Pernicious Enigma, dat waarlijk een toevoeging is aan deze plaat. De band mag zich verheugen op een behoorlijke belangstelling en speelt geweldig strak en clean. De enigszins spacey doom zorgt voor een vergelijkbare mindset, waardoor ik met mijn ogen dicht afdwaal naar de duistere dieptes bezongen door voorman Greg Chandler.
De nummers dreunen voort in de zuigende duisternis en die weet naast mij meer en meer mensen mee te voeren. Dit is volgens mij hoe dit soort muziek bedoeld is, de luisteraar in een soort trance brengen om een hallucinante, auditieve trip te laten ervaren voor er veel te snel een einde aan wordt gemaakt. Gelukkig heeft het vijftal ons meer dan een uur perfect weten te boeien. Hiermee is dit de perfecte afsluiter van een enorm afwisselende en boeiende dag vol met alle stijlen doom die er te vinden zijn. (WK)
Foto’s:
Vitus-Frank
Datum en locatie:
24 november 2018, Baroeg, Rotterdam
Link: