Dutch Doom Day 4
Baroeg, Rotterdam, 1 & 2 oktober 2005
Dit jaar alweer de vierde editie, het begint bij doomliefhebbers in Nederland
al een begrip te worden: de Dutch Doom Day, dit jaar voor het eerst twee
dagen lang met de beste en meest belovende doombands.
Zaterdag 1 oktober
Tekst: Jan Hendriksen
Dat de doom in Nederland verre van stilstaat of achterligt bij de rest van de
wereld wordt duidelijk gemaakt door de openingsact In Age and Sadness. De
band zorgt voor de meest melodieuze doom van de dag, waardoor een vergelijking
met My Dying Bride snel te maken is. De band weet goed af te wisselen en
zorgt voor een lekkere opening van de dag. Klein minpuntje vond ik de cleane
zang, die op zich niet slecht klonk, maar ik kreeg de indruk dat de
zanger/gitarist wat last van de zenuwen had, waardoor het te twijfelend klonk.
Na de wat meer mainstream doom van In Age and Sadness komt nu de wat
extremere doom aan de beurt middels het Ierse Wreck of the Hesperus, een
trio die een trage versie van bands als Grief ten gehore brengt. De sound
is vies en ranzig als de opkomende stroom Amerikaanse bands, maar heeft ook die
old school doom sound er goed in verwerkt. De muziek gaat gepaard met een kleine
rol voor de zang, maar die is verder dik in orde, schuivend tussen een
gorgelende schreeuw en een borrelende grunt. Geweldige verrassing deze band.
Dan de eerste droneband van de dag, Methadrone (review),
aan de beurt. Deze band met als hoofdpersoon Craig Pillard (ex-Incantation)
maakt flink gebruik van een tape, maar verder komen alle geluiden uit de twee
basgitaren die op het podium bespeeld worden. De muziek is vrij industrieel van
geluid maar heeft toch voldoende melodie om een soort kille, tragische sfeer op
te roepen. Opvallend was dat veel luisteraars aan het begin een beetje moesten
wennen aan deze band, maar met elk nummer werd het applaus harder en langer.
Geweldig optreden!
Afwisseling moet er zijn, voor sommige bezoekers was de overstap van
Methadrone naar Stereochrist ietwat te abrupt, maar als
liefhebber van de NOLA-sound was deze band voor mij een grote verrassing. Het
Hongaarse (!!) Stereochrist speelt een ietwat softere versie van bands
als Down (die ze ook nog eerde met een geweldige cover), met een zanger
die een heerlijke rauwe zangstem heeft en geweldig bij de muziek past. Heerlijke
band om tijdens een doomfestival toch de nekjes wat los te maken.
De volgende band is de tweede droneband van de dag, Nadja bestaat uit
Aidan Baker (gitaar, programming) en zijn vrouw lb die de
basgitaar bespeeld. Deze vorm van drone is een stuk "lichter" van sfeer dan
Methadrone, en de sound is ook veel meer gebaseerd op gitaar en
gitaareffecten. Het is om kort door de bocht te zijn minder "metal" en "zwaar"
dan voorgaande droneband, waardoor het mij wat minder deed, maar de zaal pikte
de band goed op. Mij viel al op dat de band vrij kort speelde, later kreeg ik te
horen dat het duo een kwartier eerder stopte dan de bedoeling was.
Zoals elk concert is er ook hier een headliner, en dat was op 1 oktober het
Ierse Mourning Beloveth. Een band die na de release van The Sullen
Sulcus en A Murderous Circus tot de top van de doom/death gezien mag
worden. Een eerder optreden van de band was voor mij één van de toppunten van
2004, maar het niveau van die avond (review)
haalt de band helaas niet. Eén van de boosdoeners was mijns inziens
gitarist/zanger Frank die ik enkele keren op misstapjes betrapte.
Desalniettemin was Mourning Beloveth absoluut niet slecht, volgens mij
had de rest van de band namelijk ietwat minder gezopen dan Frank, en brachten de
muziek lekker vol en strak.
De zaterdag van de vierde Dutch Doom Day was een mooie dag waarop de
liefhebbers van de verschillende doom goed aan hun trekken konden komen. In de
zaal hoorde ik lichte kritiek dat er eigenlijk maar weinig grote namen op de
bill staan, maar organisator Pim Blankenstein wil juist niet alleen maar grote
namen neer zetten, maar juist ook de wat kleinere bands onder de aandacht
brengen. En dat is hem zeker gelukt, bands als Wreck of the Hesperus of
Stereochrist zou je anders niet in Nederland kunnen aanschouwen! En dan
te bedenken dat je voor een tiental bands verdeeld over twee dagen slechts
vijftien euro betaald. Ik kan in ieder geval al niet wachten op editie nummer
vijf.