Diabolica Sonis: een nieuw tweedaags festival voor de zwartgeblakerde ziel in P60, met als hoofdact op zaterdag bepaald niet de minste naam uit het genre: Shining. Zware Metalen was als vanzelfsprekend aanwezig in de persoon van het anonieme schrijversduo Black Swan en Ghostwriter. Fotografen per dag: Niels Vinck en Wendy Jacobse.
Enkele tientallen bezoekers zijn er getuige van hoe Evil Oath de tweede dag een aftrap geeft, al druppelen er langzaam maar zeker meer blekkies de zaal in. Dat komt goed uit, want de band uit het Noord-Hollandse Wogmeer is druk bezig zieltjes te winnen met goed klinkende black metal. Zanger M.C. Abagor heeft een prima keeltje en de muziek is afwisselend genoeg. Dat horen ook een echtpaar-met-dochter die uitgebreid foto’s en opnames van het concert maken maar vooral erg trots lopen te zijn (niet in het zwart gekleed, dus behoorlijk opvallend in dit gezelschap). Duidelijk familie van één van de bandleden.
Evil Oath heeft nog maar één wapenfeit op het palmares: Anno. 1666 uit 2014, wat door collega Al Foet ten onrechte als een EP werd afgedaan. Zijn conclusie dat de band nog zoekende is klopt nog steeds, want er is duidelijk nagedacht over de podiumpresentatie die nog niet helemaal naturel overkomt. M.C. Abagor trekt kwaadaardige grimassen en zeult met een omgekeerd kruis. Halverwege het concert komt er in monnikspij geklede dame die heel plechtig drie stokjes wierook laat zien en vervolgens keurig in een wierookhouder op het podium achterlaat. Evil Oath moet nog even leren dat dergelijke flauwekul weliswaar leuk is om een boodschap uit te dragen, maar nu gewoon potsierlijk overkomt. Muzikaal heeft de band dat ook helemaal niet nodig. Wat het jonge gezelschap nu al brengt is overtuigend genoeg. (G)
Terzij de Horde
Het voormalige Woudloper, in 2015 omgedoopt tot Verwoed, doet zijn intrede met een paar dissonante klanken en barst vervolgens keihard los met een bak venijnige, inktzwarte herrie. Iets rustigere, instrumentale passages worden afgewisseld met snoeiharde onderbrekingen, inclusief boosaardige zang van Erik B., het creatief meesterbrein achter Verwoed.
Bodemloos, De eerste EP onder de nieuwe naam, vormt vanavond het zwaartepunt van het optreden. De podiumpresentatie is sober maar doeltreffend, het is de muziek die spreekt. Zo staan de vijf heren (dit is inclusief de livemuzikanten die Erik B. heeft meegenomen) in een schimmige atmosfeer met minimale verlichting en geven ze een show weg waarin diepere lagen worden aangeboord en paranoïde structuren niet worden geschuwd. Mooi werk van Utrechtse bodem. (BS)
Terzij de Horde
Met Terzij de Horde maken we ons weer op voor een heel intens optreden, met zanger Joost Vervoort als spil, al heeft hij een geduchte concurrent in bassist Johan, die hele stukken tekst vol passie mee schreeuwt. Vervoort brult op het randje van het podium balancerend in de microfoon en springt met enige regelmaat het publiek in om al ijsberend als in een trance verder te krijsen. Ondertussen zorgt de band op het podium voor een loodzware muur van geluid die onder de huid weet te kruipen en voor een heerlijk onaangenaam gevoel zorgt.
Soulburn
Een optreden van Terzij de Horde is een ongekende belevenis voor wie ervoor openstaat. Topsport op de muzikale millimeter, want de bandleden kunnen niet anders dan fysiek en emotioneel gesloopt zijn na afloop: zoveel passie gaat er schuil in het Utrechtse orkestje. Kijk alleen al eens naar de bijna maniakale blik in de ogen van zanger Vervoort, terwijl hij met zijn vrije arm zijn woorden benadrukt. Of de gitaristen Demian en Jelle Agema die hun best doen hun snaren doormidden te spelen. Adembenemend van de eerste tot de laatste toon. Eigenlijk zou het Terzij de Horde moeten worden verboden ooit nog eens iets anders te doen dan eten, drinken, slapen en muziek maken. Opdat wij kunnen genieten.
Soulburn
Als je een feestje vol Zware Metalen op gang wilt krijgen, is Soulburn altijd een welkome gast. De verzameling bijzonder ervaren bandleden met een heden en verleden in onder meer Asphyx, Grand Supreme Blood Court en Legion of the Damned, draaien hun hand niet om voor het neerzetten van een strakke pot zware, zwarte en soms loome death metal. Dat begint al met Under the Rise of a Red Moon van de tweede plaat The Suffocating Darkness uit 2014 en stopt zeven nummers later met het alweer uit 1998 stammende Feeding on Angels. Tussendoor wordt het laatste brute wapenfeit, Earthless Pagan Spirit, geëerd met Withering Nights en Where Splendid Corpses Are Towering Towards the Sun.
Soulburn
Frontman Twan van Geel neemt als gitarist in Legion of the Damned een bescheiden rol in (niet zo gek ook met ene Maurice Swinkels achter de microfoon), maar als zanger/bassist van Soulburn leeft hij zich uit als hij met een maniakale blik de zwartgallige teksten de wereld in brult. Links en rechts naast hem heeft gitaartandem Eric Daniels en Remco Kreft de boel volledig onder controle en timmert Bob Bagchus de boel vakkundig dicht. Het is hard, het is goed, het is heerlijk. Old-school maar toch ook heel fris en modern. Willen jullie meer of minder Soulburn? Meer, meer, meer graag!
Ancient Rites
Het Vlaamse Ancient Rites loopt al sinds 1988 mee in de wereld van de black metal, maar heeft uiteindelijk slechts zes albums uitgebracht, waarvan maar drie in deze eeuw. Het is de band dankzij wat de nederige mening van uw verslaggever betreft direct vergeven omdat zich binnen die zes albums twee iconen bevinden: Fatherland uit 1998 en Dim Carcosa uit 2001. Puur goud op een schijfje.
Ancient Rites
Met Aris van dat eerstgenoemde album, gaan de heren (zonder bas en met overige geluidseffecten uit een doosje) dan ook heerlijk bloedfanatiek van start. Direct aan het podium vindt een of andere idioot het echter nodig om (in het Engels!) te roepen dat de band alleen werk van de eerste twee platen mag spelen. Als de Nederlandse gitarist Thomas Cochrane de man antwoord dat hij best in zijn moerstaal mag praten, is het effect niet dat hij zijn mond houdt, maar in het Nederland verder schreeuwt. Tot groot ongenoegen van het publiek én zanger Gunther Theys, die na het derde nummer (en de derde interruptie) de man toesnauwt: ‘Wie ben jij om te bepalen wat ik moet doen?’.
Ancient Rites
Voordat de boel verder kan escaleren, verlaat vader Theys zijn plek achter de merchandisetafel en weet de man al pratend weg te begeleiden van het podium. Daar barst inmiddels met Total Misanthropia de pit los (en heeft de schreeuwer stiekem zijn zin want het nummer is afkomstig van Ancient Rites’ tweede plaat) maar er hangt inmiddels een grimmige sfeer in de zaal. Zelden zo’n harde, onaangename pit gezien ook. De schreeuwer keert ook weer terug – met in zijn kielzog bodyguard Theys – maar houdt zich nu koest. Zijn keel zal wel droog zijn van het werkelijk iedereen vertellen dat ‘Ancient Rites geen black metal is en dat we daarom worden belazerd op een black metal festival en dat iedereen die de band wél black metal vindt geen echte black metal liefhebber is’.
Shining
Gitarist Erik Sprooten, die zomaar door kan gaan voor de broer van Gunther Theys, speelt zich ondertussen de blaren op de vingers en het publiek in P60 is dan weliswaar niet massaal aanwezig, maar zet de zaal wel op z’n kop als Von Gott Entfernt (Bij Nacht en Ontij) voorbij komt. Met het machtige Victory or Valhalla komt er een einde aan een gek maar mooi optreden van deze zo ondergewaardeerde band. (G)
Shining
We treffen frontman Niklas Kvarforth van Shining in een compleet andere staat dan een paar maanden geleden tijdens Into Darkness, toen hij bijkans moest optreden met een kotsemmertje in de hand, of in elk geval binnen handbereik. Vanavond is hij één en al energie en beent hij in een geel t-shirtje van rapicoon 2Pac over het podium, nu weer eens boos en opgewonden, maar ook uiterst attente gebaren – bijvoorbeeld richting zijn bandleden – zijn hem niet vreemd. Gitarist Euge Valovirta blijkt net uit het ziekenhuis te zijn ontslagen, maar is desondanks meegekomen en brengt het grootste deel van de set door op een kruk waarmee hij behendig over het podium rolt. Bij zijn solo’s gaat hij evenwel staan (en weet hij, heel knap, ondanks zichtbaar lichamelijk ongemak toch een prestatie van formaat neer te zetten) terwijl Niklas hem liefdevol ondersteunt bij de heupen en hem na afloop een slokje whisky aanbiedt tegen de pijn. De whiskyfles wordt vanavond overigens ook verscheidende malen gedeeld met het publiek.
Shining
En Kvarforth zou Kvarforth natuurlijk niet zijn als hij niet vol onverwachte fratsen zit. Zo ziet de fotografe van Zware Metalen voor deze avond hoe hij de fotocamera uit haar hand pakt en onhandig een foto van het publiek probeert te maken, wat hem uiteindelijk ook lukt, maar pas na het beroeren van de nodige knopjes. En dat alles met één hand, want in zijn andere hand houdt hij de microfoon vast en zingt hij ook nog gewoon door. Zichtbaar opgelucht neemt ze haar fotocamera enig moment weer ongeschonden terug in de hand. Daarna verdwijnt Niklas nog naar achteren op het podium, naar wat even later blijkt om de hand aan zichzelf te slaan, getuige het bloed dat zichtbaar wordt op zijn t-shirt nadat hij er een paar keer met zijn arm langs veegt. Een vat vol tegenstrijdigheden en provocaties deze beste Zweed, maar zingen kan hij (indringend en getergd) en ook zijn band speelt deze avond geestdriftig mee. Daarmee heeft Diabolica Sonis een heerlijke eerste keer beleefd. Hopelijk mogen er nog vele edities volgen. (BS)
Lees ook het verslag van dag 1 van Diabolical Sonis.
Foto’s:
Datum en locatie:
11 februari 2017, P60, Amstelveen
Link: