Tijdens de derde dag in het brutal deathmetalparadijs kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Desondanks de schandalige behandeling waarmee de organisatie ons bedankt voor de promotie, moeten we uit meldingsplicht een uitzondering maken en verslaan vier in plaats van drie groeperingen. Waarom gaat u zo meteen lezen. Ziet u dankzij de organisatorische geldmelkerij wel door de neus geboord: de vernietiging waarmee Dying Fetus de deur dicht deed, de meedogenloze agressie van Gutrectomy en vele anderen.
Hun controversiële Analhu Akbar zag u al voorbijkomen en wees maar gerust dat er ook hier wenkbrauwen fronsen en typisch “ho wat is dat grof ik zal er maar mee lachen”-gelach opstijgt wanneer Brutal Sphincter enkele van zijn songtitels aankondigt. Niemand verstaat de toiletvocalen en ultradiepe snorkelzang echter, dus dansen maar op die met teen- en eikelkaas beschimmelde polkagrooves. Enkele bloedschietende grinduitbarstingen en brutalere zwengelriffs tonen wel dat het de Belgen menens is. Toch geloven ze hun ogen niet. “Putain, wat staat hier veel volk, wat is hier gaande?”
Dansen doen ook de in houthakkershemd geklede microfoonkauwer en zijn buikvet. Geheel in Rompeprop-huisstijl staat er een clitoris met minstens drie soa’s op de basgitaar getekend. Het enthousiasme en de oprechte verbijstering over hoeveel volk er staat – en dat is inderdaad straf – werkt aanstekelijk. Van dolle vreugde gooit zelfs iemand zijn onderbroek naar één van de zangers. Zoveel platvloerse goregrindsplatter in een vulgair klotsende sound doet wat met een mens, zoveel is duidelijk. België heeft een nieuwe goregrindkoning!
Tientallen strandballen, een confettiknaller of vijf en ballonnetjes allerhande. Alleen al met hun speelgoedwinkellogo creëerde Party Cannon een ware hype rond zichzelf en op de narrenconventie die Death Feast soms lijkt te zijn, kan dat alleen maar aanslaan zou je denken. Denk opnieuw! Het publiek is nieuwsgierig, maar staat er als makke lammetjes op te kijken. Ze kunnen niet anders, want de Schotten werken extreem rommelige grind naar buiten. Echt waar, op gegeven momenten lijkt het alsof ze allemaal een ander nummer spelen en dat komt gewoon niet over. Verrassend weinig slam ook voor een groepsnaam waar een kanon in voorkomt.
Daar doet een man in oranje T-shirt een zeer matige grunt bij en het gitaargeluid ketst als een pot knikkers die omvalt. Eigenlijk zit er geeneens humor in het optreden, want op een crewlid dat verplicht wordt op een opblaasbare orka te crowdsurfen na, blijft het bij de feestartikelen uit zin één. Al helemaal vreemd is dat ze hun half uur niet volmaken. Een tegenvaller, laat dat duidelijk zijn.
Die uitzondering dan. Want eigenlijk gingen we niets over Gutalax vertellen, we zijn om die reden ook niet in de fotopit geweest. Dat bleek achteraf niet nodig. Hoewel de Tsjechen in hun industriële reinigingspakken, sensuele dansjes een geestige show weggeven en de zanger een hilarische smoel trekt; outstaget het publiek hen andermaal. Op een vorige editie zagen we al de gekste dieren en opblaasbare objecten passeren, maar vandaag slaat het werkelijk alles. In de cirkelvormige opblaasparade walsen ondermeer een schijf met een diameter van drie meter waarvan het nut onduidelijk is, een Lufhansa-vliegtuig, twee krokodillen, een haai, vijf reusachtige zwembanden waarvan drie met regenboogkleurige eenhoorn, bijlen, hamers, een stokvormig iets van twee meter lang en nog zulke waanzinnige voorwerpen voorbij. En wc-borstels, veel wc-borstels. Er liep er zelfs één rond in een tyrannosauruskostuum.
Anders dan vele andere pretgrinders, riffen deze mensen de boel ondertussen wel aan de gort. Heerlijke grooveriffs malen er door de kakmolen en de sound is uitmuntend. Je zou kunnen zeggen dat de krakelurende kikvorsguggles en een beerputbrul te luid staan, maar zulke entertainende stemexcrementen kunnen niet luid genoeg staan. Neen, hierover MOETEN we berichten, dit moet geweten zijn: Gutalax is de goregrindkakpioen!
Dan hebben we er nog één te gaan en natuurlijk is dat Disavowed. De groep die al elf jaar helemaal niets meer uitbrengt en toch maar mooi op alle leuke deathmetalgebeurtenissen acteert. Natuurlijk verdienen ze dat, want er zit nog geen spatje sleet op de indrukwekkende technische sloopwerken van weleer. In het begin moeten we die knallende drumsalvo’s en snoeiende gitaararbeid zonder de verteersappenspuwende maagburrel nemen. Doch een song of twee later, wanneer de afscheider van die verteersappenspuwende maagburrel al vijf keer op het publiek heeft gelegen, horen we de Nederlanders in vol ornaat.
Ex-zanger Joey komt een rijtende squael meezingen en in harmonie met de diepe oprispingsgeluiden van Robert vormt die een behoorlijk innovatief geheel. De vervangend gitarist wiens naam ons nu even ontglipt, speelt eveneens een beresterke eerste show, want het zijn hersenkrakers hoor, die riffs. Eigenaardig wel hoe vaak Robert op het podium staat vandaag. Hij staat wel regelmatig op de dranghekken, zet daar een hoed vol confetti op zijn hoofd en vraagt zich luidop af waar “those inflatable things” naartoe zijn. Het publiek schuurt de modderige karkassen ervan van de grond en reikt ze aan. Ter nuance nog even zeggen dat ze ons al eens lieten proeven van drie nieuwe krakers van deathmetalnummers, waarmee ze nu echt wel wat van plan zijn. Opvolgen!
Lees ook Death Fest Open Air 2018 en de Vaginale Vloeistofexplosie (vrijdag).
Lees ook Death Feast Open Air 2018: De dag dat er een varken vloog (zaterdag).
Datum en locatie:
25 augustus 2018, Adernach, Duitsland
Links: