Een heel speciaal optreden, naast de aanwezigheid van de ouders van tweederde van de band waren er opnames van BNN. Een bekende van de band moest stagediven voor opnames van het programma Spuiten & Slikken. Dit was voor Rompeprop en publiek een reden om nog eens een schepje extra feestvreugde toe te voegen aan het geheel. De goregrinders van Rompeprop speelde lustig door hun set heen en het publiek maakte een teringzootje van de zaal. Als ik me niet vergis was het een fles Sonnema die de heren nog eens een portie extra lekkerder liet spelen. Tegen het einde van het concert aan werdt Joost uiteindelijk toch op het podium geroepen en werd een speciaal nummer genaamd Spuiten en Slikken ingezet. Na een portie headbangen en horns in de lucht gooien van vrijwilliger Joost ging hij over tot converseren met de cameraploeg. Het volgende nummer was hij er eindelijk klaar voor, de stage dive. Vrolijk gleed hij over het publiek tot halverwege de zaal om daarna nog even te staan en te verdwijnen. Rompeprop speelde verder en nodigde het publiek uit op het podium. De pit was wel leuk, maar volgens mij een niet al te goed idee hier en daar werd er angstig naar apparatuur gegrepen door wat mensen om het niet te laten vallen. Al met al een chaotisch concert maar wel een van de betere Rompeprop-gigs. [Andreas]
Rompeprop had het zojuist met ons gedaan, en hoe! Voor het Spaanse Nashgul leek het mij een onmogelijke klus om de bezoekers van het festivalletje te kunnen blijven vermaken. Zanger Santi, die we eerder deze dag al zagen bij From The Ashes, wist hier gelukkig dondersgoed mee om te springen en bracht het op de volgende manier: “Als jullie dichterbij komen, gaan wij sneller spelen.” En ja, dan zit je goed bij het publiek in de Bosuil.. Ook hier stond de recent opgenomen 7″ split weer centraal, uitschieter was het knallende Feto. Evenals het zojuist besproken From The Ashes zien we de deathmetal basis weer terug. Ditmaal bespeurde ik duidelijkere invloeden. Denk maar eens aan Nasum, Brutal Truth en ik rook hier er en daar wat Carcass-uitvloeden, uit de tijd dat zij net wakker werden. Santi heeft een enorm lekkere, diepe grunt, die hij afwisselt met een schelle variant. Bassist Luis, gitarist Hector en drummer Ivan creëren een rete strak en vooral snel samenspel, waar opvallend veel groove in werd gegooid. Dit maakte de muziek van deze Spanjaarden enigszins opvallend deze dag. Lomp roswerk werd hier in zekere mate met subtielere passages gecombineerd, waardoor deze band wellicht ook iets ‘luistervriendelijker’ is, dan de meeste anderen in het genre. [Renée]
“Wij zijn een drankband met een grind-probleem!” verkondigt Inhume-zanger Joost. Ik heb de band over de jaren al een behoorlijk aantal keer mogen aanschouwen en bij elk van die gelegenheden was het weer een feest om bij ‘onze’ Limbo-grinders in de zaal te mogen staan. De band heeft dit jaar wat nieuw plaatwerk opgenomen onder de naam Chaos Dissection Order en dat werd tijd ook, want het laatste studioalbum In For The Kill stamt alweer uit 2003. Helaas is er voor de nieuwe schijf nog geen officiële releasedatum bekend, dus we zullen nog even geduld moeten hebben. Gelukkig is de band in de tussentijd wel live aan het werk te zien en de aanwezigen in de Bosuil zijn daar maar wat blij mee. De door zanger Joost gevraagde stagedivers laten dan ook niet lang op zich wachten. Ook zanger Dorus waagt zich nog even aan het crowdsurfen, waarna hij bij terugkomst op het podium aan het publiek vraagt of er soms een mobiele telefoon gevonden is. De nieuwe nummers, zoals Bewildered By Rage, Severely Deteriorated Flesh en Chaos Dissection wekken bij mij de indruk een tandje sneller te zijn dan het oudere materiaal en als deze nummers kenmerkend zijn voor de rest van de nog te verschijnen plaat, zal de lange wachttijd meer dan de moeite waard zijn geweest. Helaas geen Airplane Crash dit keer, maar ach, ook zonder die kraker weet Inhume de aanwezige grindmassa in de Bosuil prima te vermaken. Proost jongens! [Martin]
Waarom Gronibard op het kleine podium? De zwaar groovende en veel te blije grindcore scheen teveel mensen aan te spreken (want geef eerlijk toe, wie wil er nou niet blote kerels op het podium zien?) dat de ruimte voor het kleine podium stampensvol was. Dit stuk ZM-crew kon de band alleen maar net om de hoek van de uitgang bekijken. Ook ik had graag mee willen genieten van frontaal mannelijk naakt, slechts artistiek verantwoord verscholen achter een (bas)gitaar en het spannende luipaard pakje van de zanger, inclusief hotpants en cape. Muziek was trouwens verrassend strak, geen nood tot compenseren van slechte muziek met godenlichamen. Puur genieten! [Andreas]
De Spaanse horror-grind formatie Machetazo teistert de gemeenschap der zwaardere metalen al relatief lang, sinds 1994, en heeft sinds die tijd al een hele zooi demo’s, split cd’s, ep’s alsmede drie volwaardige albums op haar CV staan. Begonnen als een noise-grind zijproject is de band al vrij snel overgestapt op het spelen van old-school jaren 80 grindcore. Het vorig jaar verschenen Sinfonias Del Terror Ciego werd nogal verdeeld ontvangen door de schrijvende pers, dus ik was benieuwd wat ik kon verwachten van de hoofdact van vandaag in de grote zaal van de Bosuil. Voor dit late tijdstip bleek het publiek nog verrassend wakker en beweeglijk te zijn. Alleen een beetje zonde van al dat bier dat zomaar achteloos door de zaal werd gesmeten. Het spel van de Spaanse grinders is echter waar het om gaat, en dat is spel was goed en door een wederom goed afgesteld geluid klonk het geheel ook strak. Helaas werd het optreden een beetje geplaagd door enkele momenten waarop het geluidsvolume leek weg te vallen. Gelukkig werd een aantal nummers later even de tijd genomen om het euvel te verhelpen, waardoor de rest van het optreden zonder verdere hindernissen naar een succesvol einde toe werd gewerkt. Ook Nashgul-zanger Santi mocht nog even een nummertje meedoen, waarbij een dronken persoon uit het publiek er wel lol in scheen te hebben om op het podium te komen mee bleren. En na nog een paar nummers was er dan toch echt een einde gekomen aan dit wat mij betreft erg succesvolle Bloodshed Fest 7. [Martin]
Het was ons het dagje wel weer! Na een hele dag op je poten te hebben gestaan is zitten wel eens fijn. Dat kon: Twee uur lang in de auto…Voor Zware Metalen was dit het eerste bezoek aan Bloodshed Fest. Na zeven edities zullen er best nog wel een aantal zaken anders geregeld kunnen worden. Zo was de Bosuil wel érg vol. De capaciteiten van de zaal leken deze dag overtroffen te zijn. Een ruimte, die normaliter één concertzaal is, werd opgedeeld in twee stukken, waarvan er in één een extreem klein podium werd gecreëerd, waar het niet fijn vertoeven was. Wellicht is het een optie voor de organisatie om het bij één podium te houden, de begintijd iets te vervroegen en ombouwpauzes in te lassen. Dat maakt het voor de bezoeker wellicht iets plezieriger. Dit neemt natuurlijk niet weg dat Bloodshed Fest 7 verder een geslaagd feestje was met genoeg verrassende performances en een leuke sfeer (op één knokpartij na).
Links: