Voor liefhebbers van grindcore en direct aanverwante genres als crust en doorgeslagen death was er op deze zaterdag een fijn festivalletje in de Bosuil te Weert. Bloodshed Fest werd ditmaal voor de zevende georganiseerd en bood ons, naast herrie van eigen bodem, diverse buitenlandse acts uit Zweden, Spanje, Italië en Frankrijk. Vijf bands stonden op het “kleine podium” en zes op het “grote podium.” Ondergetekende besloot samen met collega’s Andreas en Martin eens een kijkje te nemen in het zuiden van het land.
De grind van het Italiaanse Dirty Power Game, de opener van de dag op het grote podium, werd door het publiek enigzins lauwtjes ontvangen. Misschien dat het hoge punkgehalte van de muziek debet is geweest aan de publieksreacties, misschien lag het aan het vroege tijdstip (lees: nog nuchter publiek), de vlam wilde gewoon nog niet echt in de pan slaan. De punk-grind van de Italianen bevat veel groove, maar is ook niet erg afwisselend, waardoor na een kwartiertje de verveling toch wel enigzins toe begon te slaan. Het meest memorabele moment van het optreden was niet eens van de band zelf afkomstig, twee dronken jongelui waren toch iets te ruw aan het smijten voor het podium naar de smaak van de organisatie en werden door een security-medewerker van de vloer gesleept. Eén van de twee jongens zou gedurende die dag nog een aantal maal door eerder genoemde uitsmijter van de vloer verwijderd worden. Met een matig applaus vanuit het publiek werd het optreden van Dirty Power Game na een half uurtje afgesloten. Het was een prettig opwarm-moment om de inwendige mens alvast met wat bier te verblijden. [Martin]
De eerste band op het kleine podium luistert naar de naam Anal Penetration, maar ook wel naar de naam Roel (precies: een live perfomance van een eenmansproject). Muzikaal gezien betreft het hier een mix tussen Agoraphobic Nosebleed, Fuck… I’m Dead, Pig Destroyer en Mambo Kurt. Jawel, een Eindhovense eenmansformatie waar ik van zou zweren dat het een belg was(accent!) die een portie brute death/grind maakt met twee microfoons, een gitaar en een drumcomputer. Het publiek vooraan bij het kleine podium reageerde enthousiast, de eerste headbangers en de eerste pit was voor Anal Penetration. Dit was ook de greden voor de band om eens lekker instrumentale stukken in het publiek voor te zetten. Helaas stond het geluid te zacht waardoor ik niet goed de muziek kon onderscheiden van mijn plaats achterin het zaaltje, naast de bar waar de gesprekken van de omstanders in mijn buurt die boven de muziek uitkwamen. Volgende keer zorg ik dat ik melig ben en meer vooraan sta, dan komt het helemaal goed, zo’n optreden van deze maffe Belg. [Andreas]
De thrash/grinders van het van eigen bodem afkomstige Collision is sinds 2000 actief in de metalscene en hebben recentelijk hun tweede volledige cd, Roadkiller, uitgebracht. Het optreden kenmerkte zich door opvallend goed geluid, wat eigenlijk de hele dag het geval zou zijn, strak spel en een energieke performance. De live-ervaring van de band liet zich duidelijk zien en het zangduo Bjorn en Tammi wisten als eerste band in de grote zaal het publiek een beetje in beweging te krijgen, wat niet meer dan terecht was, want aan dit optreden mankeerde deze dag heel erg weinig. Zanger Bjorn had er duidelijk lol in en deelde mee dat ze de avond ervoor wel een beetje heel veel bier hadden gehad en dat ze daar deze avond maar gewoon weer mee verder zouden gaan. Enige beschonkenheid was in het spel echter niet te merken, de band speelde zich foutloos door het optreden heen en deed z’n best om gehoor te geven aan de roep vanuit het publiek dat het nog wel een tandje harder zou kunnen. Prima optreden van een prima band. [Martin]
Na een overtuigende set van Collision dienden we ons weer te verplaatsen naar het kleine podium voor het Zweedse From The Ashes. Het drietal ragt sinds 2002, bracht in 2004 de eerste full length, getiteld Mind Vortex, uit en in april van dit jaar namen zij nog een 7″ split op met de heren van Nashgul uit Spanje. Grunter-gitarist Stefan kenmerkt zich door een enorm schelle schreeuw. De heren hebben hun basis overduidelijk liggen in de deathmetal, wat goed te horen is door van die typische deathgrind-lijnen binnen de nummers. Er wordt tamelijk strak gespeeld, waarbij Jonas zijn basgeluiden helaas wat matig uit de verf kwamen. Dit klonk namelijk iets té korrelig. Ruimte voor een dikke moshpit was er niet, maar de ‘dansbare’ nummers van From The Ashes deden het lekker. Heftige publiekopfokkers waren Get The Message, Last Mile en Forced To Live. Opvallend in de setlist was het nummer How Does It Feel, waar Stefan een beangstigend verstaanbare grunt uit de kast wist te trekken. Aan het einde van deze chaos op dit extreem kleine podium was Nashgul‘s zanger Santi ook nog even van de partij om een nummertje mee te grunten! Hutje-mutje met je kop voor het podium, maar dit was zeker het aanschouwen waard. [Renée]
Mijn voornaamste motivatie om deze dag mee af te reizen naar het diepe zuiden van Nederland was toch zeker het Zweedse Splitter. Deze, relatief jonge, band is in 2003 opgericht en heeft slechts twee mini cd’s en een demo op haar naam, maar de kwaliteit straalt nu al uit elke porie van de band. De laatste studio output van de band, En Sorglig Historia, toont een band die hard op weg is een grote naam in de grind scene te worden. Vandaag toonde Splitter aan ook in een live situatie haar mannetje te staan. Wederom een goed geluid (complimenten aan de geluidsmensen die dag) zorgden ervoor dat het publiek optimaal kon genieten van de woeste tonen met een behoorlijke vleug harmonieuze inhoud, en het overgrote deel van de toeschouwers maakte daar dan ook dankbaar gebruik van door een lekkere pit te bouwen. Ook een nieuw nummer, waarvan ik de titel niet heb kunnen verstaan, over verkrachting en hoeveel de band daarvan walgt, ontbrak niet. Voor mij was dit optreden in elk geval het hoogtepunt van de dag, en gezien het hoge niveau van de muziek gedurende de hele dag mag dat als groot compliment beschouwd worden. [Martin]
Het was oppassen geblazen bij de heren van Fuck That! als je je vooraan bij het podium begaf. Een langharige dwerg schoot al krijsend door en tegen het publiek zolang het snoer van zijn microfoon was. Het was meer oppassen dan naar de muziek luisteren. Ook een ‘gastbrulsessie’ van Fubar & Suppository vocalist Luc ging gepaard met petjes afpakkerij, elkaar aanvliegen op het podium(pje). Het geluid was redelijk al was het geluid op het podium niet helemaal tot voldoening. Enige afwisseling van het gekrijs van de zanger was ook soundcheck ‘blablabla’ praten. Dit waren de enige veilige momenten, zodra de snelle, snoeiharde crust/grind weer begon te spelen begon het verhaal weer van voor af aan. Echt tijd om te genieten van de muziek was er niet, je kon ieder moment een vocalist in je maag hebben. [Andreas]