Zondag 3 juni staat in Utrecht in het teken van de Culturele Zondag, waarbij op 59 locaties de Utrechtse muziekscene zich van haar mooiste kant laat zien. De zestigste locatie ligt echter dwars en laat zich van haar lelijkste kant zien. De dB’s programmeert onder de noemer Domtown Darkness een exquise mengelmoes van Utrechtse black metal, waar het Amerikaanse Noisey onlangs nog een lovende scenerapport over schreef. Met Laster, Terzij de Horde, Grafjammer en Wesenwille is het werkelijk waar smullen geblazen. Zware Metalen kan dit natuurlijk niet aan zich voorbij laten gaan en stuurt fotograaf Ruben Verheul op pad. Later voegt schrijver Pim Kastelein zich hier nog bij om de sfeerprenten van een summiere redactionele noot te voorzien.
Om de kater van de afgelopen twee dagen op FortaRock 2018 te verdrijven, stap ik op de fiets naar de dB’s voor Grafjammer. De onvervalste Nedernekro is stilistisch gezien ontzettend sterk doorgevoerd. Op laat-Darkthronese wijze worden zwartgemaakte punkriffs gecombineerd met paganistische tonen. Tel daar de uitstekende Nederlandse lyriek en charismatische verschijning van zanger Jorre bij op en er valt weinig af te dingen op dit optreden. Extreem plezierig om naar te kijken, dit gezichtsbesmeurde vijftal dat niet onderdoet voor de gemiddelde Noorse blackmetalband.
Terzij de Horde heeft een aan Grafjammer tegengestelde wereldvisie, namelijk dat van het vitalisme. Levensdrang als ultieme uiting van wijsbegeerte; duidelijk is dat de bandleden ieder optreden zichzelf in de composities verliezen. Die vervoering is aanstekelijk. Dat was zo toen ik door de screamoblack op A Rage Of Rapture Against The Dying Of The Light van mijn stokje werd gebracht tijdens mijn eerste aanraking met de groep in de Baroeg in 2010, en nog steeds zo toen ik enkele jaren later in De Helling verliefd werd op de post-black van Self. Vandaag ontbreekt het kippenvel in een afgeladen dB’s ook niet wanneer bassist Johan zijn angstaanjagende vocale bijdrage uitkermt. Wat betreft de aankleding doet de Utrechtse speelhonk echter wel wat afbreuk aan het sfeerbeeld dat Terzij de Horde doorgaans optekent. De vooruitstrevende black metal komt beter tot zijn recht in een volledig professionele concertzaal, terwijl dit eerder aanvoelt als een oefensessie voor uitgenodigde vrienden. Met de ogen dicht komen de gedichten van Hendrik Marsman gelukkig nog steeds tot leven: ‘nooit gleed een bloemsignaal / regen de steilte van mijn schemernacht / waar ik, gewelfd over de rand der ruimte / den geur der eeuwen puur uit de bokaal der lucht en zelve drijf’.
Onlangs dacht Zware Metalen een primeur te hebben toen het een foutje opmerkte in het tijdschema van Roadburn. In het wit stond daar in de PDF toch echt dat Laster in de Cul de Sac ging spelen. Het corresponderende nieuwsbericht werd meer dan duizend keer gelezen, maar uiteindelijk bleek het niets meer dan een hoax te zijn. Vanwaar die hype? Ons Vrije Fatum belandde meer dan terecht in de ZM Jaarlijst van 2017, want deze black metal wordt nergens anders op deze aardbol gemaakt – en daarbuiten in het oneindig weidse heelal overigens ook niet. Neem bijvoorbeeld zo’n nummer als Bitterzoet. Dansbaar, romantisch, teder; dit gaat volledig voorbij aan alle conventies van de post-black. Gezichtsloos door misvormde maskers wordt een hartverscheurende liefde uitgebeeld, met als enige minpunt dat de meest onderscheidende, surferige gitaarlijnen door een laptop gevoed worden. ‘De kleine dood gestorven / Samen, badend in de nacht / Om ‘s ochtends zalig te ontwaken / Bloesem ontspruit uit dit karkas’. Afwijzing, vergankelijkheid, Laster. De tranen staan in de ogen.
Foto’s:
Ruben Verheul (Wishful Doing)
Datum en locatie:
3 juni, dB’s, Utrecht
Link: