Het is een ruime vier jaar geleden dat ik een cassette met de naam Wijsgeer & Narreman in mijn handen gedrukt kreeg. Een curieus stukje black metal, vol atmosfeer en verzadigd met een eigenzinnige neiging naar een afwijkend geluid. Een schot in de roos, dat met De Verste Verte Is Hier werd doorgezet. Dromerige, naargeestige black metal (door de band zelf overigens omschreven als obscure dansmuziek), waarbij aandacht was voor de compositie en die schijnbaar onvermijdelijke drang naar eigenzinnigheid. Vederlicht Verraad deed daar niets aan af en gaf geen indicatie voor wat de luisteraar kon verwachten met Ons Vrije Fatum.
Laster is geen band waarvoor je goed hoeft te speuren naar de invloeden, maar je moet weten waar te luisteren om goed te kunnen luisteren naar de verscheidenheid aan herleide impressies. En wat een verscheidenheid! Waar er uiteraard atmosferische black metal te vinden is, met een typisch Nederlandse kwaliteit, is black metal an sich niet meer de noemer waar Laster onder te scharen is. Natuurlijk is nog steeds te horen dat de band goed heeft afgewogen in hoeverre het werd toegstaan dat De vette cuecken mocht doordringen in de composities en dat Ulver wordt aangehaald door met behulp van kenmerkende zang de mistige visoenen van bergen en bossen op te roepen in de rokerige zalen van stadse krochten.
Er is een jazzy atmosfeer in de muziek gekropen, waarbij toch weer wordt teruggegrepen op Lugubrum, zij het met het nodige geflirt naar Twin Peaks. Speculatie natuurlijk, maar ook op De Tijd Vóór is de invloed van de ambient van Ulver hoorbaar. Gemeenschappelijke deler is dat er invloeden merkbaar zijn van blackmetalbands wanneer die meer buiten de lijntjes kleuren (al is Ulver simpelweg geen blackmetalband meer te noemen). Ook een band als Virus, die toch ook de nodige parallellen met die scene heeft, komt regelmatig op bij het beluisteren van Ons Vrije Fatum.
Uiteraard is dit ook gewoon Laster. Zelden heb ik zo’n uitgedachte verscheidenheid aan vocale stijlen gehoord bij een band die tot de black metal wordt gerekend, met passages die op spoken word afgaan en zelfs gangvocalen die regelmatig de kop opsteken. Alles in onze eigen taal, met een literaire kwaliteit die ik eerder heb gehoord bij Terzij de Horde. De vocalen zijn het enkele punt waarbij de drang naar experimentatie wat geforceerd aanvoelt, voornamelijk door de constante afwisseling tijdens het eerste kwart van het album. Daar had iets meer rust de atmosfeer van het album constant kunnen houden, want chaos is niet hetgeen dat bij Laster past.
Weg is de eindeloze droom waarin Laster verkeerde en weg is het turen naar die verste verte (die, ondanks de claim dat die hier was, altijd even ver weg bleef en daardoor zorgde voor een gevoel dat onder de huid kroop). Laster gaat volledig zijn eigen gang en brengt één van de meest ronduit eigenwijze albums die ik de afgelopen tijd heb gehoord. Laat niemand je ooit vertellen dat eigenwijsheid een slechte eigenschap is, want als het leidt tot de bewandeling van de paden die Laster bewandelt, dan is dat een groot goed.
Score:
80/100
Label:
Dunkelheit Produktionen, 2017
Tracklisting:
- Ons vrije fatum
- Binnenstebuiten
- Bitterzoet
- Helemaal naar huis
- De tijd vóór
- De roes na
- Er wordt op mij gewacht
Line-up:
- S. – Alle instrumenten, Vocalen
- N. – Alle instrumenten, Vocalen
- W. Damiaen – Alle instrumenten, Vocalen
Links: