Your Highness, Izah, I Saw The Deep en A Giant A Genius in Roosendaal
Zaterdag 19 januari 2013, De Heksenketel
Doomsludger is een nieuw concept van de Heksenketel om regelmatig zo’n vier à vijf bands op het podium te krijgen die allemaal min of meer in hetzelfde metalgenre spelen. Vanavond zouden vier groepen aantreden, al ging ik dan vooral voor de headliner Your Highness. Over de sets van A Giant a Genius en I Saw The Deep kunnen we kort en bondig zijn. Er is wel potentieel maar het is live een rommeltje. Ze beheersen ook allebei het trucje van de tijd te rekken door gitaren soms tot een minuut lang te laten feedbacken of uitfaden, zodat een ander groepslid ondertussen snel de gitaar wat kan stemmen. Het is natuurlijk wel eens leuk dat je buurman zijn kunstgebit eruit trilt, maar na vier keer sta je ook dààr naar te kijken als een koe die ‘s ochtends de eerste trein ziet voorbijrijden. Het haalt ook alle vaart uit een optreden.
Izah was een verrassing! Deze mij onbekende band (sorry, jongens) maakte indruk. Welke stijl de heren hanteren is niet zo gemakkelijk samen te vatten. Stoner/sludge-stukken wisselen af met postmetal- en doom-gedeelten, waarbij vrij veel samples gebruikt worden. Dat resulteert in lange nummers met veel koerswijzigingen. Soms iets té uitgesponnen, soms wat zweverig, maar dan in de goeie betekenis van het woord. Zanger Sierk Entius bezig zien is een ervaring apart. Een stem afkomstig uit de knekelhuizen van Tilburg, gecombineerd met een motoriek waar je ongerust van wordt! Spannend ook om te zien hoe hij heel de set die Korg-synthesizer staat op te vrijen. Muzikale porno zou een beschrijving kunnen zijn. Het wérkt! De twee (!) gespeelde stukken waren uitstekend, vooral dan het Antagonized. Lekker bezwerend! Geef de band volgende keer wél een iets groter podium, want Izah sleurt met zes man aardig wat materiaal mee, waardoor het een beetje stapelen werd. Muzikaal niets van gemerkt echter!
Het was al bijna 00:30 als Your Highness uiteindelijk aan zijn set kon beginnen. Sinds de release van hun EP wilde ik ze wel eenss aan het werk zien, zeker nadat ik verleden week hun optreden in het voorprogramma van The Sword had gemist. Na de eerste tonen werd al duidelijk dat het een feestje zou worden. Het geluid stond merkbaar harder én zuiverder en de heren hadden er zichtbaar iets meer zin in dan enkele van hun voorgangers. Niet zo vanzelfsprekend want het was al hun tweede concert die avond, maar van enige metaalmoeheid viel niets te merken. De band stond als een huis! Zoiets ontgaat een publiek niet. De hele avond was er weinig beweging te merken, tot dit optreden begon. Bij het eerste nummer wachtte men nog wat af, maar toen Hoogheid werd ingezet, een nekbreker van een song trouwens, was er toch redelijk veel headbangend haar te zien in De Heksenketel. Het fundament van deze groep wordt gevormd door drummer Joachim Cols (die volgens mij een innerlijk kwaad zit te bezweren, want anders slá je niet zo hard op die dingen) en door Jorn Van der Straeten op bas. Beiden leggen ze een laag goed kleverig asfalt waarop de rest geheel loos kan gaan. Wat die rest zonder aarzeling ook gewoon doet. Nou ja, ‘gewoon’…
In Low Country Exiles, maar vooral in Blue Devils gaan Jean Van Assche en Bart Struyf volledig los. Een muur van gebetoneerde riffs die moddervet wegscheuren, zo zou je dat kunnen omschrijven. Beuken is ook een woord dat in me opkomt. Heerlijk om te zien hoe ze tijdens dat gitaargeweld toch nog de teksten staan mee te brullen, één voet op de monitors. Over brullen gesproken, er is ook nog het fenomeen Ben Baert. Al komt Ben Beest dichter bij de waarheid. Wat een strot heeft die brave man! Je hebt de indruk dat hij vanaf regel één zichzelf in een soort trance zingt waar de Dalai Lama jaloers op zou zijn. Tijdens de langere stukken gaat hij ook gewoon het podium af om stevig mee te bangen met de toeschouwers (zie foto)! Kwestie van de vaart erin houden.
Een vaart die eruit gehaald wordt door de eigenaar van de zaal, want het is ondertussen 1 uur ‘s nachts en de band moet stoppen. ‘Mogen we nog één kort nummertje spelen?’, vraagt Ben. Het mag, en de groep zet Wrack & Ruin in, dat ze vervolgens een kleine tien minuten laten duren! Geweldig! Een half opgestoken middelvingertje noemt Bart het achteraf.
Your Highness is een geoliede machine, maar de olie is vuil genoeg om het lekker vet te laten klinken. Als een baggerschip in overdive. Een losgeslagen trilfunctie zonder begrenzer komt ook in de buurt. Het speelplezier spat ervan af en zoiets werkt héél erg aanstekelijk. Ze zijn klaar voor het grotere werk. Geef ze ergens een plek in een tent op één of ander festival. Met minder doe je hen groot onrecht aan!
Een bedenking toch bij de organisatie. De optredens van de eerste groepen zo laten uitlopen dat de laatsten hun set moeten inkorten is iets dat eigenlijk niet mag gebeuren. Daar staat tegenover dat een initiatief zoals Doomsludger alleen maar toe te juichen valt!
De foto van Izah is aangeleverd door de groep zelf, alle andere foto’s zijn gemaakt door Matthijs Uivel.
Links: