Vintage Trouble en AC/DC in Arnhem
Dinsdag 5 mei 2015, GelreDome
5 mei. Bevrijdingsdag in Nederland en dat betekent een feestdag-die-geen-vrije-dag-is-maar-voor-sommigen-weer-wel en overal in het land Bevrijdingsfestivals met vooral derderangsartiesten. Tussen al het vieren van vrijheid door was er één band die zich al meer dan veertig jaar nergens wat van aantrekt en op 5 mei gewoon de zoveelste wereldtournee startte: AC/DC. De Rock or Bust World Tour – naar het gelijknamige album dat vorig jaar verscheen- heet het excuus om van huis te gaan dit keer, en het brengt de van origine Australische band tot en met december naar negentien landen in drie werelddelen. Plaats van handeling voor de eerste show was het multifunctionele voetbalstadion GelreDome in Arnhem, op hemelsbreed 55 kilometer van de woonplaats van AC/DC-oprichter en -gitarist Angus Young.
Voor de officiële terugkeer van AC/DC op Nederlandse bodem werd de ondanks de enorme entreeprijzen – kaartjes vanaf 74 euro – binnen een mum van tijd uitverkochte GelreDome lastiggevallen met Vintage Trouble: een bluesrockband uit Los Angeles. Het viertal was niet bang voor het grote podium en benutte de speeltijd ten volle maar dat kon niet verhullen dat het viertal met diens luidruchtige blues tegenover een verkeerd publiek stond. Zet deze band in een club of op een zomers festival in de openlucht en een toptijd is gegarandeerd. Maar voor een Zware Metalenpubliek is het allemaal niet interessant genoeg. Na een half uur ontving de band een beschaafd applaus en was op slag weer vergeten.
Zeker toen om kwart voor negen de zaallichten werden gedoofd en op de grote videoschermen een filmpje van een maanlanding werd gestart. Twee astronauten huppelen rond op de maan als hun aandacht wordt getrokken door iets in de verte. Als ze dichterbij komen blijkt het een meteoriet van kolkende lava te zijn met daarop in koeienletters gebrandmerkt vier letters en een leesteken. AC/DC. Kippenvel op de armen en gejoel in het publiek. De meteoriet schiet los en slaat niet veel later als een oerknal in op aarde. Terwijl de rook wegtrekt klinken de eerste klanken van Rock or Bust en is de grootste rock-‘n’-rollband ter wereld weer onderweg.
Twee uur lang weet AC/DC zoals alleen AC/DC dat kan de juiste balans tussen kitsch, kwaliteit en welkome voorspelbaarheid te vinden. Het publiek krijgt precies wat het wil en de band levert het graag. Vanavond en de komende avonden zullen honderdduizenden mensen het helemaal niet erg vinden dat ze al bij voorbaat een hele show uit kunnen tekenen, want alles wat bij een AC/DC-optreden hoort is ook deze tournee weer van de partij; de enorme bel bij Hells Bells, de opblaasbare Rosie uit Whole Lotta Rosie, de kanonnen bij For Those About to Rock (We Salute You) , de ganzenpassen van Angus Young, het met gebalde vuist krijsen van de zanger met zijn onafscheidelijke pet Brian Johnson en een ruggengraat van drie muzikanten die ervoor zorgen dat de rock-‘n’-rolltrein nooit uit het spoor loopt. Bassist Cliff Williams heeft nu de weer teruggekeerde drummer Chris Slade naast zich en die zit weer naast gitarist Stevie Young: neef van de wegens dementie niet meer beschikbare Malcolm.
Het maakt voor de Gouden Formule die AC/DC heet allemaal niets uit. Deze band trok al zijn plan toen veel ZM’ers nog niet eens in de wieg lagen en zal dat, getuige de performance in Arnhem, nog doen als het merendeel straks geraniums aan het kweken is. Het is een geoliede machine waaraan alles simpelweg klopt. Neef Young en Williams hebben een speelveld van een vierkante meter en doen alleen een stap naar voren als ze de achtergrondzang moeten verzorgen. Slade (68 alweer) beukt alles aan elkaar en blikvangers Johnson en Young doen wat ze al decennialang doen: klassiekers brengen. Bekende songs als T.N.T., Whole Lotta Rosie, You Shook me All Night Long, Back in Black, Thunderstruck en Highway to Hell worden moeiteloos aangevuld met nieuwtjes als Rock or Bust en Play Ball en een verrassing als Have a Drink on Me uit 1980.
In Arnhem is het twee uur lang een trip down memory lane van een band die tegelijkertijd helemaal in het hier-en-nu staat en zeker geen Goud van Oud is. Muzikale relevantie heeft AC/DC natuurlijk al heel lang niet meer maar tegelijkertijd is het verbluffend knap om al die op het eerste gehoor eenvoudige rocknummers langs te horen komen en te beseffen dat er miljoenen mensen mee worden geraakt. Een concert zoals in de GelreDome bewijst maar weer eens de genialiteit die schuilgaat achter de eenvoud. Er zijn bands met twee, drie of soms vier fanklassiekers. AC/DC heeft er tientallen. En dat blijkt: alleen al met het legendarische intro van Thunderstruck overschreeuwen de veertigduizend aanwezigen de band bijna.
Het maakt van AC/DC een band die met alles wegkomt: hoge entreeprijzen, duizenden veel te dure lichtgevende duivelshoorntjes in het publiek, het soms potsierlijke gedoe met levende bandmascotte Angus Young, identieke tournees met geijkte attributen, een wel erg rimpelloze vervanging van Malcolm Young (na de dood van zanger Bon Scott toch alweer de tweede keer dat iemands plaats in de band opmerkelijk gemakkelijk wordt opgevuld) en de promotie van een plaat die inhoudelijk nauwelijks verschilt van de vijf platen daarvoor. AC/DC laat ook nu zien garant te kunnen staan voor twee uur lang plezier en kwaliteit. Laten we hopen dat ze dat nog heel lang mogen blijven bieden.
Setlist AC/DC:
- Rock or Bust
- Shoot to Thrill
- Hell Ain’t a Bad Place to Be
- Back in Black
- Play Ball
- Dirty Deeds Done Dirt Cheap
- Thunderstruck
- High Voltage
- Rock ‘n’ Roll Train
- Hells Bells
- Baptism by Fire
- You Shook Me All Night Long
- Sin City
- Shot Down in Flames
- Have a Drink on Me
- T.N.T.
- Whole Lotta Rosie
- Let There Be Rock
- Highway to Hell
- For Those About to Rock (We Salute You)
Foto’s: G-Visions, Kenny Dee en Daniel Leeuwis (via ACDC.com)
Links: