Usnea, Inverloch en The Poisoned Glass in Brussel
Magasin 4, 15 april 2016
Wie niet naar Roadburn kon afzakken dit jaar, kon zijn teleurstelling enigszins verwerken op 15 april, door naar Brussel te gaan. Daar stond naast Usnea namelijk ook Inverloch op het programma. Inverloch, dat is de erfenis van Disembowelment, en Disembowelment is een pure doomlegende. Frontman Ben James zag het tijdens de tour plots niet meer zitten en werd hals over kop vervangen door niemand anders dan Marche Funèbre voorman Arne Vandenhoeck. De Belgische connectie was compleet.
Beginnen deden we met The Poisoned Glass. Dit is een vreemd duo, dat bestaat uit een gitarist en een schreeuwer. De vocalist bespeelt eveneens een keyboard, en samen slaan ze om de haverklap op een trom … Orchestral doom is het genre, de ervaring leerde me dat het een veel te beperkte omschrijving is voor de rituelen die deze heren opvoeren. Ik heb de show netjes uitgekeken, zonder problemen, wat dat betreft was het geslaagd.
Als tweede kwam Inverloch op het podium, zoals reeds vermeld met gastzanger Arne, die zich prima kweet van zijn taak en precies al jaren deel uitmaakte van de band, een band die bestaat uit überaardige mannen (interview zal dat beamen). De set ving aan met Distance | Collapsed en meteen hadden de heren het publiek op zijn hand. Een prima geluid (fijne zaal trouwens!), degelijke belichting en een optimale sfeer, meer heb je niet nodig om de gevarieerde doom volledig te laten ontplooien. Zowel de trage en aangrijpende stukken als de uptempo deathdoom werden de zaal ingestuwd met bijzonder veel overgave, hetgeen meteen ook een nominatie oplevert voor beste optreden van 2016. Nummers als Lucid Delirium en The Empyrean Torment deden menigeen naar de merchandise stand hollen. Terecht!
Afsluiten deden we met Usnea, een band die zowel op plaat als live een intrigerende indruk maakt. Soms statisch, soms chaotisch, altijd bezeten. Lange nummers met desoriënterende gelaagdheid deden vele toeschouwers verdwaasd om zich heen kijken, met een blik vol verwarring. Achteraf was het niet eenvoudig om me te herinneren wat er nu exact gespeeld was, ik gok op Random Cosmic Violence en Chaoskampf, maar eerlijk waar, het zou zomaar iets helemaal anders geweest kunnen zijn. Usnea, een ervaring om niet te vergeten.
En dan was het ongeveer tijd om huiswaarts te gaan, na een avond waarbij ik (en vele anderen) onvoorstelbaar goed onthaald werd. Het klinkt makkelijk gezegd, maar dat is het echt niet. Onvoorstelbaar wat een sympathieke en toegankelijke mannen deze doomers waren. En ook op het podium was alles zoals je het voorstelt in je dagdromen. Meer van dit!
Links: