Op Hemelvaartsdag werd HAL 25 in Alkmaar weer omgetoverd tot een toegangspoort voor de mensen die liever de andere route willen bewandelen, namelijk die van de met zwavel geplaveide weg naar de onderwereld. Organisator Mike Blommestein, van het inmiddels befaamde Herrie Festival, heeft voor de Hemelvaartse Herrie twee dagen ingeruimd om een niet misselijk aantal van totaal eenentwintig bands uit te nodigen, die garant staan om je genadeloos om de oren te slaan met een enorme hoeveelheid blafharde decibellen. Fotograaf Mell, gewapend met camera en JohannesV, gewapend met pen en papier, gingen met goed gemoed en vol vertrouwen de lawaaimarathon aan.
Dag één van het festival bestaat uit een lange lijst van maar liefst vijftien bands die verdeeld over twee podia hun kunsten mogen vertonen. Dat is in mijn ogen een verbetering ten opzichte van vorige editie, want toen waren drie podia opgetuigd en was het lastig alle bands te zien. Dat is nu opgelost. Wat ook opgelost is zijn de geluidstechnische problemen van toen. Goede verbeteringen! Voor de gelegenheid is er een dag twee toegevoegd daar er een mogelijkheid ontstond om meer bands toe te voegen in verband met het jammerlijk cancelen van Graveland. Hiertoe hebben Cryptosis, Wormrot en Hellripper toch nog een gig gevonden.
De band die de spits mag afbijten is het Nederlandse Damnation. Deze horde jonge honden speelt death metal met wat hints naar de oude school. In een al best gevulde zaal spelen de jongemannen met veel bravoure en zoals het lijkt met veel zelfvertrouwen. Zanger en gitarist Manu kwijt zich prima van zijn taak als frontman en uit niets blijkt zijn jeugdigheid. Net als de rest van de band trouwens. Damnation zet gewoon een puik optreden neer. En ook hier blijkt weer dat de Nederlandse voedingsbodem voor jonge aanstormende talenten een zeer vruchtbare is. Met dit soort bands wordt de doodmetalen vergrijzing een halt toegeroepen. En mooi dat Herrie zulke bands een prachtig podium aanreikt. Zo, lekker begin mag ik wel zeggen.
Dan op naar het andere podium waar Moral Fever zich opmaakt voor zijn optreden. De Duitse hardcoreformatie heeft voor deze gelegenheid een vrouwelijke zanger ingeschakeld, daar de vaste zanger verhinderd was. Ze zingt normaal gesproken in de eveneens Duitse hardcoreband Haywire. Manon, in haar gifgroene Adidaslongsleeve, laat horen over een beste strot te beschikken en deze past goed bij de loodzware hardcore van Moral Fever. Ik durf zelfs te zeggen dat ik aardig wat deathmetalinvloeden hoor. Daar mijn muzikale ervaring niet echt verankerd ligt in de hardcorescene ben ik dus niet vaak naar dat soort concerten geweest. En dus ben ik ook nooit in aanraking gekomen met de typische armen en benenzwaaiende moshers in de pit. Ik moet daar ook eigenlijk een beetje aan wennen. Ik kan me voorstellen dat er menig neusbotje sneuvelt of dat er menig tandje door de lip gaat. Gelukkig kun je je ook prima buiten dit geweld posteren en de mensen laten doen wat ze graag willen. Verder prima optreden met stevige metal, hier en daar verrijkt met gevoelige melodielijnen.
Deeproot staat dan in de startblokken om zijn machtige deathcore over ons heen te storten. Dit Nederlandse viertal laat er geen misverstand over bestaan dat ze een gooi doen naar de zwaarste deathcoreband van het land. Wanneer de zware gitaren hun zwartgallige tonen op het publiek afstuurt is er geen houden aan. De band wisselt dit vervolgens af met breakdowns die zo verschrikkelijk nihilistisch zijn, tegen funeral doom aanschurkend traag, dat je het gevoel hebt dat je van binnenuit verzwolgen wordt door misère en ellende. De spacey samples en vrolijke synthesizer toontjes wagen een dappere, maar volkomen zinloze poging wat lucht te scheppen tijdens dit concert. Dit bleek een behoorlijk zware pil om te slikken.
Dan gauw naar WOAT waar het Duitse kwartet zijn veganistische hardcore zal vertonen. Grappig, ik wist niet dat er zo’n muziekstroom bestond. Het blijken echter wel muzikale slagers want de hardcore met stevige thrash- en deathmetalinvloeden komt goed over. Omdat ik vermoed dat de hardcoreinvloeden sterker aanwezig waren voorheen, in tegenstelling tot de laatste plaat Holocene Extinction, zien we hier ook wat meer van de molenwiekende mensen in het publiek. Dus weer wat verder opgesteld van het podium om mijn goed onderhouden bijtsectie intact te houden. Mijn stralende glimlach die tot nog toe door het gebodene in mijn gezicht verankerd zit mag zich blijven tonen. Deze band is voor mij een prima ontdekking dus heb na het concert even de cd aangeschaft. Toffe agressieve metal met lekkere riffs.
Dan is het de beurt aan het Nederlandse Abrupt Demise. De mannen serveren een heerlijk portie death metal, die prima in de oude school hoek mag passen. Abrupt Demise staat overduidelijk zijn mannetje en brengt de songs met vertrouwen. Het is duidelijk dat de mannen voldoende ervaring hebben opgedaan in voorgaande jaren. De metal is lekker en de humor mag er zijn, met name tussen de nummers. Deze band past op elk feestje en partijtje en overal zal er een lekkere sfeer ontstaan. Lekker!
Nu er toch al een humoristisch fundament is gelegd mag Bluewaffle Sauerkraut de overtreffende trap van humor laten zien. Nu wil ik wel graag doorgeven dat humor voor eenieder anders is… Toch moet ik wel lachen. Geheel in bananenkostuum komt de band alweer voor de vijfde keer op het Herrie festival en het is duidelijk dat de meesten al bekend zijn met de band. De goregrind gaat er goed in en met songtitels als Patricia Paays Plasplezier worden de serieuze noten wel gekraakt. De teksten ontgaan me een beetje daar ze door de knir-, knar-, knorzang wat wegvallen. Prima sfeer verhogende band en past dan ook prima in het luchtige karakter van het festival.
Na de humoristische escapades is het de beurt aan het Schotse Scordatura dat intussen ook al bijna twintig jaar aan de weg timmert. Wellicht minder bekend dan ze misschien verdienen leggen ze een puike set aan opgefokte death metal neer. Ik ken de band al wel een tijdje en hopelijk lukt het met de naamsbekendheid door dit soort optredens en het tekenen bij Everlasting Spew Records zal ook positief werken. Ik gun het ze want het zijn echte liefhebbers, zoals ook later te zien zal zijn hoe ze uit hun dak gaan tijdens het optreden van Severe Torture. Ik raad dan ook aan om de band eens te beluisteren als je van snelle death metal houdt.
Vervolgens ontmoeten we weer een hele vette deathcoreband. Het Frans/ internationale gezelschap onder de naam Vermicular Incubation heeft slechts één plaat uitgebracht tot nog toe en die dateert alweer van 2019. Helaas was het lastig voor mij de muziek volledig op waarde te schatten want ook deze band kende ik nog niet. Ik ga ze zeker nog checken na het optreden. Wat me zeker bij zal blijven zijn de lood- maar dan ook loodzware slams waarbij er zo’n aanslag op mijn lichaam wordt gepleegd dat ik spontaan anti peristaltische reflexen krijg waar ik mijn broodje pikant nog net binnen kan houden. Zo zwaar dat kan niet goed zijn voor de mens. Evengoed wordt er volop meegedaan met de band door publiek en wordt er een strakke set afgeleverd. Ik ben benieuwd als ik ze later terugluister.
Daarna is het tijd voor girlypower! Of zoals ze zelf regelmatig roepen: Female Metal! Het is tijd voor Emasculator! Deze nieuwe band is gevormd rond fameuze brulboei Malika Sundaramurthy, ook bekend als zangeres van Abnormality, Unfathomable Ruination en meerdere bands. De andere bandleden zijn ook niet voor het eerst en hebben ook al de nodige bands gehad. Emasculator, wat een zeer handig stukje gereedschap is om dieren mee te castreren, is op tour door den landen samen met Stabbing en Immortal Suffering. Bruut gezelschapje zo bij elkaar en klasse dat ze geschaakt zijn om op Herrie op te treden. Emasculator mag als eerste op van de drie en doet dat met flair. Wat een topoptreden van deze band. De brute death wordt snaarstrak geleverd en ik verbaas me toch nog altijd over de diepe grunt die Malika kan produceren. De over het algemeen snelle death is erg goed en ik ben zeer enthousiast wat ik hoor. Helaas is de EP op CD al uitverkocht dus heb het maar op een tourshirtje gehouden, ik hou de dames liever als vriend dan het risico te lopen als eunuch door het leven te moeten. Ik heb mijn zaakje lief.
Modder. De Belgische band staat aangegeven als sludge en doom metal. Om heel eerlijk te zijn vind ik beide muziekstromingen niet helemaal bij me passen maar omdat ik vandaag toch voor alle bands verslag wil doen ga ik toch kijken. Ook omdat ik het wel een bijzondere toevoeging vind op het rooster ben ik wel nieuwsgierig. En hoe kunnen vooroordelen jezelf toch veel prachtige momenten laten missen. Met andere woorden, wat ben ik blij dat ik toch ben gaan kijken. Dit is gewoon een geweldige band! Volledig instrumentaal maar wat een geweld! Ja, inderdaad hoor je doom en sludge, maar de mannen schromen totaal niet om hier en daar een blastbeat erin te gooien, dan wel even fiks de agressie op te voeren. Dat levert een prachtig contrast op wat ook weer wordt versterkt door de synthesizer op het podium. Onheilspellende shit zeg. De fanatieke Belgen gooien hun ziel en zaligheid in het optreden en met name de kale bassist met imposante baard gaat helemaal los. Wat een verrassing is deze band en ik ga ze absoluut vaker beluisteren.
Hierna mag Immortal Suffering zijn gore brute death metal op het podium laten horen. Want een andere kwalificatie heb ik niet voor de muziek van deze band. En deze muziek maakt de band dus al vanaf 1994. Veel verder dan twee volledige albums en een EP vorig jaar zijn ze dan weer niet gekomen. Jammer, want het klinkt op plaat absoluut prima. Ook live zeker en het enthousiasme van de band werkt aanstekelijk, zeker als bassist Taylor Schranck zo nu en dan het publiek in springt om de zaak eens flink op te hitsen. Vervaarlijk zwaaiend met zijn basgitaar trekt hij de kudde wel echt los. Ik geniet aanzienlijk van dit spektakel en het optreden is af voor ik het door heb. Blij dat ik de band een keer heb mogen zien, dit is de eerste keer in Nederland dus best speciaal.
Het Franse Kanine blijkt anders uitgesproken te worden dan ik oorspronkelijk dacht. Waar ik de band dus altijd Keenein noemde word ik vervolgens vakkundig op de vingers getikt door collega Mell die me weet te vertellen dat het op zijn Frans moet en de naam Kanien(stomme e) is. Goed om te weten en met deze nieuw vergaarde kennis maak ik me op voor het optreden van K-9. De mannen brengen de deathcore met hier en daar prima melodieën met veel enthousiasme en dat slaat over op het publiek. Waar ik me eerst verbaasde over de molenwiekers merk ik dat er nu los wordt gegaan door middel van op de plaats recht omhoog springen. Dat lijkt me erg vermoeiend maar gewoon gaaf om te zien. Zolang mensen maar plezier maken! En dat geldt vanavond voor band en publiek. Goede band.
Stabbing dan. Een van de bands waar ik echt naar uit heb gekeken. De band rondom gitarist Marvin Ruiz van onder andere Devourment is nog niet zo lang geleden opgericht maar heeft al een EP en een full-length op zijn naam staan. Deze zijn nog via Comatose Records uitgebracht en intussen is de band opgepikt door Century Media en ligt de nieuwe plaat al klaar om geperst te worden. Ik ga het scherp in de gaten houden, want dit is echt een top band binnen het genre der brute giganten. Waar ik Malika al benoemde als topgrunter moet ik zeggen dat deze Bridget Lynch er nog een schepje bovenop doet. Wat een putgrom komt daaruit zeg. Wat goed te zien is tijdens het optreden is hoe waanzinnig technisch het spel van Stabbing is. Wellicht zal het sommigen ontgaan maar wat er wordt gepresenteerd is echt klasse. Ieder bandlid haalt een enorm hoog niveau en dat resulteert in een geweldig optreden en ik ben ervan overtuigd dat meer zieltjes gewonnen zijn. Ik was al fan maar ik ben nog meer fan geworden!
Het Portugese Serrabulho is overgekomen om nog meer feest te maken. Ze hebben er al wat shows op zitten met Bluewaffle Sauerkraut en hebben er vanavond ook zin in. Ik mag de grind van de band normaal gesproken goed horen en ben dan ook klaar voor het feestje. Het zelfbenoemde Nirvana van Portugal heeft er ook zin in en gekleed als een wederopgestane Jezusfiguur of een stoney hippy gaat de band los. Met veel spulletjes vermaken ze het publiek, zoals confettikanons en worden kussens met vulling het publiek in gemikt. En datzelfde publiek doet lekker mee en maakt er een feestje van. Helaas moet ik toegeven dat ik het optreden niet uit kan zitten. Het geluid is verschrikkelijk en de bas die overstemt tot vervormens aan toe bijna alle andere instrumenten. Ik voel me gewoon fysiek ongemakkelijk en ga maar naar buiten om even wat te snacken. Alwaar ik vervolgens de zanger voorop zie lopen in een lange polonaise. Wat volgens mij dan ook wel tekenend is voor hoe het optreden wordt ervaren. Gelukkig maar!
Tsja, dan is het de beurt aan het machtige Severe Torture om de dag een waardig slot te geven. En wat valt hier verder over te zeggen anders dat het een eer om dit machtige deathmetalinstituut te mogen aanschouwen. En laat ik maar meteen verklappen dat volledig aan de verwachtingen wordt voldaan. Met nummers van de nieuwe plaat en ouder werk wordt een mooie mix van het oeuvre van de band gespeeld. En het moge duidelijk zijn dat het toch ook echt een klasseband is. Niet alleen zijn de platen die uitgebracht zijn stuk voor stuk halve klassiekers, de band speelt ook gewoon foutloos. Hoewel, het zou kunnen dat ze hier en daar een nootje laten vallen maar ik ben zo in hogere sferen dat het niet opvalt. Zoals al eerder vermeld zijn er verschillende bandleden die optraden op dit festival terug te vinden in de pit en je kan de admiratie zien voor deze band. Severe Torture is een instituut en vanavond maken ze het helemaal waar.
En zo komt er een einde aan dag één van deze sessie van Hemelvaartse Herrie. En helaas voor ondergetekende komt er geen dag twee. Het blijkt dat 12 uur blafharde Herrie toch te veel is geweest voor die arme oude man en moet hij helaas afhaken, tot grote spijt want dag twee belooft ook geweldig te worden met klasse bands. Ik hoop op de november-editie van Herrie festival fit genoeg te zijn, want het lijkt dat er weer twee dagen opgelijnd staan. Degene die het wel dapper vol houdt is Mell en dag twee in het verslag zal bestaan uit de toffe foto’s die ze heeft geschoten.
Ik wil graag Mike Blommestein feliciteren met een wederom zeer geslaagd en gevarieerd evenement en ik heb genoten, ik heb veel nieuwe bands leren kennen en ik heb respect dat hij het aandurft om er gewoon een stokpaardjes wedstrijd parcours in te gooien. Er is zelfs genoeg animo om met een stokpaardje tussen de benen een rondje met obstakels te rennen! Er is in mijn ogen verder geen enkele wanklank gevallen en ik denk dat iedereen met een goed gevoel huiswaarts gaat.
Dag 2,de foto’s:
Datum en locatie
29 mei 2025, HAL 25, Alkmaar
Foto's:
Link: