De wind is guur en Rotterdam kent wederom een waar verkeersinfarct op een mooie vrijdag in februari. Zomaar wat randzaken op een avond dat de Baroeg weer eens een mooi pakketje heeft geboekt. Variatie troef dus, ditmaal een heuse stoneravond met het Amerikaanse The Midnight Ghost Train, Komatsu uit Eindhoven en het Britse Desert Storm.
De Britten van Desert Storm mogen op een donker podium, met slechts wat spotjes gericht op de backline en drummer, aftrappen voor een al behoorlijk gevulde zaal. Met al drie albums op zak en de vierde binnenkort op komst hebben ze genoeg materiaal om uit te putten. Het vijftal gaat vol overgave de strijd aan en vuurt nummer na nummer op de zaal af. De behoorlijk logge stoner kent genoeg variatie, maar zou, om net wat beter te blijven hangen, soms wat vaker om een centrale riff moeten blijven draaien.
Vreemd genoeg is de band in de tien jaar dat deze bestaat nog niet eerder voor een review gepasseerd, maar met wat ik vanavond heb gehoord hoop ik wel dat daar verandering in komt. Het materiaal van het opkomende Sentinels is hetgeen dat deze avond het beste blijft hangen. Wat ook blijft hangen is het vreemde einde, waarin de band te horen krijgt dat er nog een nummer gespeeld mag worden, maar dat niet gedaan wordt na een kort intern beraad.
Hierna is het, na een korte pauze, tijd voor Komatsu uit Eindhoven, dat volgens de band heel ver is, maar toch ook wel meevalt. Dit viertal zet direct de aanval in en overrompelt het publiek met de ene na de andere heavy riff, de zaal werkelijk overspoelend. Het geluid is vol en ronkend en de uitvoeringen lekker vet. Dit is een echte liveband, waarbij de heren perfect op elkaar ingespeeld zijn.
Het ziet er vanaf mijn positie dan ook uit alsof de heren het enorm naar hun zin hebben. Tussen de nummers door wordt het publiek bedankt en worden er korte anekdotes gedeeld over Desert Storm. Maar waar het hier vooral om draait, is de muziek en dat is precies wat deze behoorlijke volle zaal genoeg krijgt. Met een kleine drie kwartier vliegt het optreden voorbij.
Zo zijn we alweer toe aan de laatste act van deze avond, het Amerikaanse drietal van The Midnight Ghost Train. De act die een beetje afgedwaald is op het laatste album, althans volgens collega en fotograaf van dienst, Vitus-Frank. Toch zetten de heren een overtuigende set neer en komen de meeste nieuwe nummers goed uit de verf. Met zijn drieën weten ze net zo’n muur van geluid neer te zetten als Desert Storm met zijn vijven.
De kenmerkende stem van frontman Steve Moss is vanavond niet altijd even duidelijk, wat ik erg jammer vind. Er is veel afwisseling en alle albums komen voorbij, waarbij er wordt geswitcht tussen woest aanstekelijk en bluesy aan de ene kant, en een bijzonder gevoelige ballad aan de andere kant. De nieuwe bassist Tyler Harper is een meer dan waardige opvolger van Mike Boyne, met een zelfde soort energieke act.
De gospel afsluiter mag zeker niet vergeten worden maar is wel een vreemde eend in de bijt. Hierbij mag niet onvermeld blijven dat het opgedragen is aan de overleden vader van Steve Moss en hierdoor juist extra kracht heeft. Zo geeft deze band vanavond een optreden dat een bijzonder divers publiek vandaag aanspreekt en allen kunnen tevreden huiswaarts keren.
Foto’s:
- Vitus-Frank
Datum en locatie:
- 23-02-2018, Baroeg, Rotterdam
Link: