Textures en support – Vera, Groningen
17 november 2011
Ik herinner me 30 juni 2004 nog heel goed. Meshuggah speelde in de Melkweg en wie mocht de show aftrappen? Juist, Textures. Vijf jonge gasten uit West-Brabant die met
één album op zak voor hun muzikale helden het podium mochten betreden, terwijl ze met een handtekening van de Zweedse grootheden allang blij waren. Inmiddels zijn we dik zeven jaar verder
en is de band zelf uitgegroeid tot dé Nederlandse metaltrots. Met een tour door de Verenigde Staten van vijf weken achter de kiezen is de band alweer showtjes in de buurt aan het doen, allemaal
in het teken van het promoten van het vierde studio-album Dualism. Dit keer samen met het Belgische
Steak Number Eight en het Rotterdamse Face Tomorrow.
Ik was mooi op tijd binnen dacht ik, maar Steak Number Eight bleek plots een half uur naar voren geschoven te zijn en dus al
aan de laatste akkoorden van het slotnummer bezig te zijn. Logisch dus ook dat er nog niet veel publiek aanwezig was bij dit optreden en ik dus heel weinig kan zeggen over het optreden. Jammer.
Vervolgens mag het Rotterdamse Face Tomorrow zijn kunsten vertonen. Als ex-emocore-, nu (indie)rockband lijkt het een
vreemde keuze als voorprogramma van Textures, maar als je weet dat hun laatste (zelfgetitelde) album is opgenomen door Textures‘ Jochem Jacobs dan is de link
snel gelegd. En laten we eerlijk zijn, zo groot is het contrast nou ook weer niet. Jammergenoeg is zanger Jelle wat grieperig vandaag, maar buiten de extra zweetdruppels en de zichtbare
vermoeidheid na elk nummer is daar kwalitatief gezien niet heel veel van te merken. Het zit ze sowieso niet echt mee trouwens, want ook gitarist Aart heeft wat
problemen vandaag, ook al beperken die zich tot het technische gedeelte. Ondanks deze kleine tegenslagen en de ietwat matte respons van het (in meerderheid zijnde) Textures-publiek zetten
de heren een puike show neer. Vooral het in een nieuw jasje gestoken, Radiohead-achtige nummer
My World Within valt in goede aarde bij het publiek. En terecht, want hier laat de band horen meer te kunnen dan basic popstructuren schrijven.
Textures is volgens mij de meest succesvolle Nederlandse metalband van dit moment. De nog maar net afgesloten tour door de
Verenigde Staten wordt vrijwel onafgebroken opgevolgd door een Europese tour en dat allemaal dankzij het succes van hun laatste kunststukje Dualism. Hoewel de fans nogal schrokken van
het opstappen van zanger Erik Kalsbeek heeft de band in Daniël de Jongh een meer dan waardige opvolger in huis gehaald. De ex-zanger van Smogus en Cilice heeft zelfs meer mogelijkheden
door zijn bredere bereik en diverser stemgeluid en dat laat hij live overtuigend horen! De amicale frontman switcht met gemak van diepe grunt naar cleane zang alsof het de normaalste zaak van de wereld is
en benadert het publiek alsof hij al jaren bij de band speelt. Klasse! Textures weet de zaal in no-time in te pakken met nieuwe songs als Arms of the Sea, Singularity en
Consonant Hemispheres, maar ook de wat oudere tracks als Storm Warning, The Sun’s Architect, Swandive, Awake en de briljante afsluiter Laments of an Icarus
krijgen het Groningse publiek flink in beweging. Opvallend is dat de “single” Reaching Home niet gespeeld wordt, maar daar maalt volgens mij helemaal niemand om.
Link: