Stratovarius, Hammerfall, Shakra – 06-11-2005, 013 – Tilburg
De Monster Metal Madness Tour. Als zodanig trekken Stratovarius, Hammerfall en Shakra momenteel door Europa. Op 6 november j.l. heette de 013 in Tilburg de halte, alwaar de talrijke aanwezigen een heerlijk avondje voorgeschoteld kregen.
Aan het Zwitserse Shakra de eer de avond te openen voor een al behoorlijk goed volgelopen zaal. De band is onderweg om hun vijfde album Fall onder de aandacht te brengen bij het publiek en het feit dat men inmiddels al zoveel albums uit heeft gebracht en nog steeds relatief onbekend is, zegt eigenlijk al genoeg. De heren geven een leuk, onderhoudend optreden weg, maar daar houdt het ook wel mee op. De muziek die de band maakt is te omschrijven als traditionele hard rock in het straatje van de oude Bon Jovi, landgenoten Gotthard en aanverwante bands. De nummers zijn erg standaard van opbouw en uitvoering, degelijk maar niets bijzonders. Opvallendste bandlid is ongetwijfeld zanger Mark Fox, die klinkt als een kruising tussen Bon Scott en Kermit de Kikker, een klassiek geval van “love-it-or-hate-it”. Gewoon een aardig optreden.
Een week nadat het in ons land nog om en nabij de twintig graden celsius was, valt in Tilburg alweer de eerste sneeuw, en dat nog wel binnen! Het is de inleiding van de show die Hammerfall voor ons in petto heeft, een show die visueel gezien in het teken staat van het laatste album van de band, Chapter V: Unbent, Unbowed, Unbroken, waarvan we de openers van het album, Secrets, waarmee ook het optreden start, het wat flauwe Blood Bound en het lekkere rappe Fury Of The Wild over ons uitgestort krijgen. Het podium is mooi aangekleed met ijsschotsen, waardoor we ons op de Noordpool wanen, als we de zaaltemperatuur niet meetellen tenminste. De gitaristen Oscar Dronjak en Stefan Elmgren, alsmede bassist en spring-in’t-veld Magnus Rosén lijken te zijn ontsnapt uit een matige science-fiction film, waarbij Dronjak de show steelt door een perfecte imitatie weg te geven van een aangeklede lucifer. Hulde.
Minimaal de helft van het aantal aanwezigen is gekomen voor de vleesgeworden true-metal goden en het kost de Zweden dan ook weinig moeite het publiek op de hand te krijgen. De kracht van deze band heeft natuurlijk nooit gezeten in fabuleus muzikaal vuurwerk, doch in de pakkende, makkelijk in het gehoor liggende nummers met fantastische vocalen van de ondergewaardeerde Joacim Cans, die je na één keer gehoord te hebben al lekker mee kunt brullen. Zodoende kan de band naar hartelust tappen uit een vat vol stampers, waarbij men alle vijf studioalbums de revue laat passeren. Het debuut wordt aangestipt met Hammerfall, Legacy Of Kings wordt vertegenwoordigd door het vlotte Heeding The Call, de beuker Let The Hammer Fall en At The End Of The Rainbow en Renegade moet het doen met het titelnummer en Templars Of Steel in de toegiften. Het vorige album Crimson Thunder komt er toch ietwat bekaaid vanaf met Riders Of The Storm en het van een zeer matig refrein voorziene Hearts On Fire. Door de krappe speeltijd van slechts iets meer dan een uurtje zal iedereen wel een paar favorieten op kunnen sommen die hij of zij graag had gehoord maar helaas moet missen. Ik had zelf bijvoorbeeld graag Take The Black of Knights Of The 21st Century, mijns inziens de beste nummers van de nieuwe schijf, of nog een paar nummers van het debuut gehoord. Waar wel tijd voor is ingeruimd is een vermakelijke (jawel, ze bestaan echt!) drumsolo van Anders Johansson, met daarin verwerkt Maiden’s Run To The Hills, waarbij de broer van Stratovarius’ Jens hulp krijgt van het publiek. Of wat te denken van de all-time metal-klassieker Altijd is Kortjakje ziek, die Johansson ten gehore brengt en waarvan de twee laatste regels door het publiek uit volle borst worden meegezongen. Erg leuk.
Resumé: Hammerfall geeft in de 013 een prima visitekaartje af, en laten we hopen dat de woorden van Joacim Cans, die aangeeft graag snel terug te komen voor een volledige show, geen loze kreten zijn. De toekomst zal het uitwijzen.
Absoluut de beste band van de avond is Stratovarius, al zullen velen (lees: Hammerfall-fans) het daar niet mee eens zijn. Het turbulente recente verleden van de band (waarover je hier alles kunt lezen) zal inmiddels reeds bij iedereen bekend zijn, zodat we ons hier louter met het optreden kunnen bezighouden. De technische bagage van de individuele muzikanten is dermate groot, dat een topconcert al bij voorbaat verzekerd is. Het podium is functioneel met een grote vlag van het eerste Elements-album als back-drop, aan beide zijden geflankeerd door twee grote videoschermen, waarop voorafgaand aan het optreden al de nodige inmiddels overbekende schijtlollige “band-on-tour”-beelden te zien zijn en die tijdens het optreden vooral dienst doen als visuele ondersteuning. Het moet voor de heren onderhand een heidens karwei worden een setlist samen te stellen als je uit acht (de eerste drie reken ik voor het gemak maar niet mee) prachtige albums kunt putten. Uiteraard moet het veelbesproken nieuwe album (recensie) gepromoot worden, wat dan ook gebeurt met de lekker knallende opener Maniac Dance, de rappe stamper Fight en het schitterende, langzaam slepende United, dat wordt voorafgegaan door maatschappijkritische teksten op de videoschermen over de manier waarop de mensheid planeet aarde naar de kloten aan het helpen is.
Zeer opvallend is dat de band voor het overige vooral put uit een niet al te recent verleden. Van de Elements-schijven krijgen we, wat wel te verwachten was, slechts één nummer, en dan ook nog het strontvervelende Eagleheart. Van het daaraan voorafgaande Infinite ook alleen maar de vlotte meezinger Hunting High And Low, terwijl Destiny zich tevreden moet stellen met het titelnummer. Het schitterende Visions vaardigt op knallende wijze Black Diamond en het live veel harder en sneller dan op plaat uitgevoerde The Kiss Of Judas af. Hoogtepunten zijn voor mij het van Episode getrokken Father Time en het van Fourth Dimension afkomstige Against The Wind, waarop monsterdrummer Jörg Michael alle registers opentrekt en mij met open mond van verbazing doet staan. Onmenselijk, zo snel, zo strak en zo foutloos. Wat een machine is die man! Van laatstgenoemd album is het tevens genieten geblazen van het schitterende Twilight Symphony, terwijl Episode met nog twee nummers erg nadrukkelijk aanwezig is, namelijk het voortrazende Speed Of Light en de zeikerige tranentrekker Forever, maar goed, je moet tenslotte ook een keer pissen.
In tegenstelling tot Hammerfall maken de heren van Stratovarius zich niet al te druk op het podium, doch concentreren zij zich meer op hun perfecte spel. Het meest in beweging is zanger Timo Kotipelto, die vanavond, ondanks dat de heren al een paar maanden onderweg zijn, uitstekend bij stem is. Nieuweling Lauri Porra, die vlak na de opnames van het nieuwe album op de basgitaar Jari Kainulainen is komen vervangen, mag zich middels een solospot voorstellen aan het publiek en is vooral qua uitstraling een aanwinst. Waar Kainulainen er op het podium als een zak aardappelen bij stond, is Porra beduidend minder statisch. De man roept bij mij door zijn verschijning voortdurend herinneringen op aan Cliff Burton (R.I.P.), wat waarschijnlijk onbewust is, maar toch.
Tot slot zou ik nog één naam willen vermelden, namelijk die van bandleider Timo Tolkki. De (fysiek) behoorlijk opgeblazen gitarist is door een hel gegaan en heeft zich als een enorme klootzak gedragen ten opzichte van zijn medebandleden. En laat hem zijn wat hij is, de man is een fenomenaal gitarist die op een heerlijk relaxte manier de mooiste en snelste melodieën de zaal in blaast, waardoor toetsenist Jens Johansson een beetje wordt ondergesneeuwd, wat voor de gitaarliefhebbers, en zijn we dat niet allemaal, echter geen probleem mag zijn.
Al bij al hebben de enkele duizenden aanwezigen een perfecte melodieuze metal-avond achter de rug in muziektempel 013, waar (de openingsnummers van de respectievelijke bands daargelaten) zoals gewoonlijk het geluid weer opperbest was. Meer van zulke avonden graag!
De live foto’s bij dit verslag werden gemaakt door Hanneke Jacobs. Hanneke, bij deze nogmaals bedankt.
Links: